DOBA kłamie?

1 sierpnia 2021 roku na naszym lokalnym portalu, doba.pl, ukazał się wywiad ze znanym Bielawianom historykiem, panem doktorem Rafałem Brzezińskim, pod tytułem „Bielawa śladem przedwojennych mieszkańców: most śmierci, pluskwy, cygara, szybowce”, podpisanym przez Anitę Pudło-Kuriatę. Rano 5 sierpnia wywiad ten miał już ponad 16 tys. odsłon, co jest wynikiem rewelacyjnym. Świadczy to niezbicie o zainteresowaniu mieszkańców regionu historią, ale i o popularności portalu, i szacunku do pana dra Rafała Brzezińskiego.  

           https://doba.pl/ddz/artykul/bielawa-sladem-przedwojennych-mieszkancow-most-smierci-pluskwy-cygara-szybowce/54175/15

      Ja też z zainteresowaniem zapoznałem się z tym wywiadem. Szczególnie zwróciłem uwagę na ostatnią wypowiedź. Po przeczytaniu byłem zdumiony i zaskoczony:

Twój najważniejszy wywiad?

Jako historyk nie jestem w stanie wskazać wywiadu najwięcej wnoszącego w historię regionu. Każdy wywiad jest ważny, jak ziarenka układają historię miasta, ale emocjonalnie wstrząsnęła mną rozmowa z Michałem Pałachem, wspominającym swój pobyt w Oświęcimiu. Wspominał go w sposób, w jaki nigdy dotąd nie słyszałem. Ludzki sposób. Nie piękny, nie heroiczny, tylko uczłowieczył to, co opowiadał. Nie mówił o postawach bohaterskich, bardzo dokładnie znał sytuację Maksymiliana Kolbe, który rzekomo poświęcił swoje życie – był na tym samym bloku, w tym samym karnym komando, gdzie znęcali się nad nim kapo. Kolbe nie podjął heroicznej decyzji o oddaniu swojego życia za życie innego człowieka ze względów humanitarnych czy patriotycznych, on po prostu chciał już umrzeć, bo psychicznie nie wytrzymywał. Michał Pałach mówił o znęcaniu się nad ludźmi, o upodleniu, ciągle powtarzając słowa: smród, śmierć, gówno. Opowiadał, że Boga tam nie było. Rzadko to się słyszy, rzadko który człowiek w podeszłym wieku potrafi na spokojnie, bez emocji zrelacjonować wspomnienia tak, jakby dalej był tamtym osiemnastoletnim chłopakiem. Wyobrażałem sobie, że jako starszy człowiek będzie opowiadał stonowanie, pouczająco, wręcz patetycznie, ale on podczas rozmowy stał się znowu tamtym nastolatkiem. Przytaczał straszne rzeczy z obozowego życia. Przeżył piekło, ale jego najczęstsze słowa żalu to były: „zabrali mi młodość”.

          Po opinii, jaka została wydana w wywiadzie na temat osoby Świętego Ojca Maksymiliana Marii Kolbego, zareagowałem, pisząc imiennie komentarz, ale komentarz nie został przez „Dobę” przyjęty. Na początku wyświetliła się informacja: „Wysłano komentarz, niebawem zostanie opublikowany”. Sądząc po deklaracji „Doby”: „Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. Doba.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść wpisu”, czekałem na opublikowanie komentarza, ale nic takiego się nie stało. Komentarz nie został opublikowany. Dobie mój komentarz się nie spodobał.

            Napisałem imiennie następny komentarz z pytaniem, dlaczego „Doba” nie opublikowała mojego komentarza? Najpierw było: „Wysłano komentarz…”, ale ponownie opublikowany nie został, wyświetliło się natomiast: „Dodałeś już ten komentarz w tej dyskusji – nie dodano drugi raz”, co jest wierutnym kłamstwem, bo „ten” komentarz nie został dodany. Moja ponowna imienna uwaga ze stwierdzeniem, że „Doba” jest niewiarygodna, potraktowano jak powyżej. Moje imię i nazwisko redaktorom się nie podoba, jak również to, co próbowałem zamieścić jako komentarz po niesprawiedliwym wyroku na Świętego Męczennika Maksymiliana Kolbe i stąd ten artykuł. Wyślę go do redaktora Kuriaty, choć jestem przekonany, że nie zareaguje, licząc się z tym, że jego stanowisko zostanie opublikowane na moim blogu. Takich mamy redaktorów niektórych pism i niektórych portali.

            W swoim rozważaniu skoncentruję się na tym, co zostało napisane na temat Świętego Kościoła Katolickiego w wywiadzie. Nie będę opisywał całej historii beatyfikacji i kanonizacji ojca Kolbego, ani przytaczał tytułów książek i opracowań na temat             Świętego Maksymiliana Kolbe, bo to jest wiedza ogólnie dostępna i akceptowalna. W jednym z artykułów o Świętym Męczenniku można przeczytać: „ … w maju przewieziono go do Oświęcimia, gdzie stał się numerem 16670 i w powszechnie znanych okolicznościach ofiarował się dobrowolnie na śmierć głodową za współwięźnia, ojca rodziny.”

            „Powszechnie znanych okolicznościach”.

            Czy dla wszystkich to, co wydarzyło się wtedy w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, są to „powszechnie znane okoliczności”?

            W wywiadzie napisano. Cytuję ponownie:

            „[Michał Pałach] … , bardzo dokładnie znał sytuację Maksymiliana Kolbe, który rzekomo poświęcił swoje życie – był na tym samym bloku, w tym samym karnym komando, gdzie znęcali się nad nim kapo. Kolbe nie podjął heroicznej decyzji o oddaniu swojego życia za życie innego człowieka ze względów humanitarnych czy patriotycznych, on po prostu chciał już umrzeć, bo psychicznie nie wytrzymywał.”

            Wobec „powszechnie znanych okoliczności” operowanie hasłami „rzekomo” i „po prostu chciał już umrzeć, bo psychicznie już nie wytrzymywał”, jest już nie tylko nadużyciem, ale skandalem i obrazą wierzących. Pan dr Rafał Brzeziński, pisząc „rzekomo” o poświęceniu życia za przypadkowego, nieznanego współwięźnia, wątpi po prostu w ten fakt. Jakie są podstawy takiej opinii, naprawdę trudno nawet zgadnąć, tym bardziej, że powołując się na wywiad z Michałem Pałachem, on ten fakt potwierdza.

            Odnalazłem ten wywiad w Roczniku Bibliotheca Bielaviana z 2014 roku (strona 385), przeprowadzony przez pana dra Rafała Brzezińskiego. Michał Pałach miał wtedy 90 lat, a zmarł 24 marca 2014 roku w Bielawie w wieku 93 lat.

            Kim był Michał Pałach, jest też napisane w tym wywiadzie. Krótko. W lutym 1942 roku aresztowany przez gestapo. Więzień obozów Auschwitz, Birkenau, Gross-Rosen i Sachsenhausen. Dyrektor w Bieltexie, Bielbawie i Piast w Głuszycy. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oświęcimskim, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Odrodzenia Polski. Po prostu zasłużony, odpowiedzialny człowiek.

            W wywiadzie wypowiada się na temat ojca Maksymiliana Kolbe (strona 392 BB 2014). Cytuję:

            „Tam w Auschwitz, to nikt się nie modlił – bajki gadają! Nikt nie płakał, nikogo zęby nie bolały, nikt nie wariował. To stwierdziłem. O tym Kolbe … to wszystko są pierdoły. To był facet, który faktycznie tam był tylko przed moim przyjściem jeszcze. Upatrzył sobie szwab czy jakiś Vorarbeiter i tak go męczył, że go zamęczył. A czasem nie zdążył, to na drugi dzień wiedział, że on zginie. To właśnie Kolbe miał. Uparł się na jednego [Niemiec] i on wiedział, że musi do tego Komanda iść – tam on go dobije. I on [Kolbe] stanął za innego. Ale to nie jedyny taki przypadek był.”

            Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że facet, Michał Pałach, opowiada pierdoły. Coś bełgocze na temat Maksymiliana Kolbe, totalnie go lekceważąc i poniżając. Skąd Pałach ma takie opinie, skoro z Maksymilianem Kolbe się nie spotkał? Maksymilian Maria Kolbe był w obozie w Oświęcimiu w okresie od 28 maja 1941 roku do 14 sierpnia 1941 roku. 29 lipca 1941 roku osadzony w celi śmierci głodowej, wraz z dziewięcioma innymi współwięźniami, dobity zastrzykiem fenolu 14 sierpnia 1941 roku. Wkrótce będzie 80. rocznica jego męczeńskiej śmierci. Z okazji tej rocznicy w województwie małopolskim ogłoszono rok Świętego Maksymiliana Marii Kolbego.

            W Polsce jest wiele kościołów pod wezwaniem Świętego Maksymiliana Marii Kolbego, jest wiele wizerunków, napisanych książek i opracowań. Jest miejsce pamięci w obozie w Auschwitz. Święty Maksymilian Kolbe nie ma grobu. Jego ciało zostało spalone w krematorium.

            Miejscem spoczynku Michała Pałacha jest cmentarz komunalny w Bielawie. Na nagrobku nie ma krzyża, co wiele tłumaczy i wiele pozwala zrozumieć. Na tablicy nagrobka są dwie inskrypcje: Memora bilis – godny pamięci i Bene quiescas – spoczywaj w pokoju.

            Ja ten artykuł, jako katolik i patriota, musiałem napisać, nie godząc się, na tak niesprawiedliwe potraktowanie więźnia oświęcimskiego obozu, męczennika i wielce zasłużonego dla kościoła katolickiego w Polsce i Japonii – Świętego Maksymiliana Maria Kolbego.

            Niech będzie to też mój protest.

(grafika z Internetu)