Niech będzie pochwalony…

Niedziela. Dzień Pański. Kościół zaleca, aby w tym dniu oderwać się od codziennych spraw, codziennych trosk i zmartwień, i zwrócić swoje myśli do Boga, do Kościoła, a może nawet zastanowić się nad swoim życiem, nad tym – po co się żyje? To jest trudne, bo człowiek zalatany bardzo i liczy się tylko to, co dziś, ewentualnie – jak przeżyć ciekawie jutro.

            Drzewiej, a jeszcze nie tak dawno, co pamiętają nawet całkiem niestarzy jeszcze ludzie, było zgoła inaczej. Bóg był na pierwszym miejscu, a przysłowie: „Bez Boga ani do proga!” - dobitnie o tym świadczy.

            Wpadła mi ostatnio w ręce ciekawa, stara pocztówka, przedstawiająca kościół w Kłobucku: „Kościół w Kłobucku. – Kirche In Klobuzko”. „Post karte – Pocztówka”. Sam widok jest ciekawy, bo na pewno obecnie tam teraz jest inaczej, ale równie ciekawa jest treść korespondencji, a szczególnie szablon, z jakim można było się dawniej spotkać na początku listu. List nie ma pełnej daty, nie wiadomo, kto jest nadawcą i do kogo jest adresowany. Nie jest również jednoznaczne, w jakich okolicznościach ten list był pisany. Mnie jednak najbardziej interesuje właśnie ten szablonowy wstęp do korespondencji, który był standardem w pisaniu.

            „W pierwszych słowach mego listu, niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, a spodziewam się, że odpowiecie – na wieki, wieków. Amen. Kochani, skreślam do Was te parę słów… Donoszę Wam, że jestem zdrowa, czego i Wam z całego serca życzę.”

          To taki obowiązkowy niejako schemat, według którego pisało się listy. Wyraźnie podkreślone jest pozdrowienie w Chrystusie, co było całkiem normalne. Całkiem inaczej też pozdrawiali się ludzie na ulicy – „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, nie dotyczyło  bynajmniej spotkanego księdza, czy siostry zakonnej. Pojawił się też zwrot – „Szczęść Boże”, jako pozdrowienie, a ja kojarzyłem je z pozdrowieniem człowieka pracującego. Nawet niedawno to mi się zdarzyło, kiedy pracowałem na kwiatowych rabatach przy budynku administracji ROD. Tak pozdrowiła mnie starsza pani i, ku mojemu zdziwieniu, mężczyzna w sile wieku. To chrześcijańskie „Szczęść Boże” komuniści przeinaczyli na „Cześć pracy”.

            Siostra Damascena w Bielawie często pozdrawiała znajomych zwrotem „Gruss Gott”, co w niemieckojęzycznych krajach, jest odpowiednikiem „Szczęść Boże”, co ma jednak wyraz bardziej uniwersalny (południowe Niemcy, Austria), a oznacza – Niech Bóg wam błogosławi, niech Bóg da wam dobry dzień. Zastanawiałem się, dlaczego właśnie tak? Otóż siostra Damascena pochodziła z okolic Gdańska, uczyła się niemieckiego, a i nasze tereny przecież poniemieckie, i wielu Niemców do swojego hajmatu przyjeżdżało.

            Takie pozdrowienie, takie błogosławieństwo, zapewne ma swój początek z błogosławieństwa ze Starego Testamentu, z Księgi Liczb:

„Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem.”

                                                                                                                                 (Lb 6, 24-26)

            Z tym „spotkaniem” z pocztówką wiąże się jeszcze ciekawa sytuacja. Nie umiem sobie tego wytłumaczyć. Otóż chciałem zobaczyć na mapie w Googlach, gdzie w Polsce jest ten Kłobuck? Zasadniczo na mapie po włączeniu strony,  wyświetla mi się Bielawa i okolice, a ostatnio interesowało mnie Mościsko i stąd moje zdziwienie, kiedy po wyświetleniu, pokazał mi się fragment mapy Polski z zaznaczoną centralnie Częstochową i Kłobuckiem. Czyżby mój komputer zgadywał moje myśli, czy może to tak zwany zbieg okoliczności, a może …?

            Ciekawe.