Taka była partia

Tak mi wpadło w ręce, przy okazji poszukiwania zdjęć do cyklu o rowerach. Można powiedzieć – stare dzieje, bo to przecież ponad 30 lat temu. Co odważniejsi już może niedługo powiedzą – było, minęło, a może nawet, że to nieprawda. Zapewne ci z tych, co to „lepiej wiedzą” i tak stwierdzą, że przecież pistoletu panu do głowy nie przykładali. Kto? – może będzie okazja do tematu wrócić, choć nie chciałbym tego. Zgoda buduje, a niezgoda rujnuje i to obydwie strony.

            Ja z sekretarzami partii z „Bieltexu” (piszę oczywiście o PZPR), z którymi przyszło mi razem pracować w zakładzie, zawsze rozmawiałem i nadal, jak tylko jest okazja, rozmawiam. Zawsze podawałem rękę na powitanie i pożegnanie, i nadal podaję. Pracowaliśmy wspólnie w takim, a nie innym systemie, którego zasady zawarowane były w konstytucji. 2 listopada, na cmentarzu, rozmawiałem z byłym sekretarzem, a nawet zastępcą członka KC PZPR. To było spotkanie po co najmniej 20 latach. To była dobra rozmowa.

            Współcześnie też dużo rozmawiam z różnymi ludźmi, nawet z socjalistami i ludźmi „bez kręgosłupa”. Można inaczej powiedzieć – z żółtodziobami, którzy sami narozrabiają, a w konsekwencji mają zaszczyt oświadczyć mi, że przestają mnie szanować i nawet już więcej mi ręki nie podadzą. To jest odwaga i mniemanie o sobie! Może nawet zobaczymy ich już wkrótce jako radnych.

            Jak te polityczne „żółtodzioby” potrafiliby znaleźć się w latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych w zakładach pracy, nie będąc w partii, w których rządziła wszystkim PZPR, nawet sprawami produkcyjnymi i kadrowymi? Narobiliby w gacie niechybnie, skoro tak teraz lajtowo o PRLu się wyrażają. Nie mają pojęcia o przeszłości, nie mają pojęcia o życiu.

To pismo z POP Wykończalni „Bieltexu”, na której pracowałem, dobitnie pokazuje, jakie partia miała możliwości. Nakazywała nawet kierownikom, dyrektorom składać sprawozdania produkcyjne, a odmowa spotykała się z natychmiastową reakcją – cofnięcie rekomendacji kierowniczych, co skutkowało natychmiastowym odwołaniem ze stanowiska. Dalej, uchwały POP czy KZ, zostawały podjęte zaocznie i nie dawano odpisu uchwały zainteresowanemu. W moim przypadku to było bardzo dziwne, że POP nie daje odpisów uchwał osobom, którzy nie są członkami partii. Po co, wobec tego, partia zajmowała się ludźmi, którzy członkami partii nie byli?

Naprawdę śmieszą mnie wywody domorosłych polityków, którzy porównują obecną sytuację, ze względu na dominację w polityce zjednoczonej prawicy – PiS do PZPR. To już nie tylko żółtodzioby, ale po prostu jak smarkacze, którym w życiu jest za dobrze, a uważają, że jest strasznie, bo nie co roku mogą polecieć na Wyspy Kanaryjskie.

I tacy mogą być u nas radnymi.

To taka listopadowa dygresja, refleksja, między „Moimi rowerami”, odnosząca się do wypadków, jakie miały miejsce w 1984 roku, a jakie mnie boleśnie dotknęły.  

http://boleslawstawicki.blogspot.com/2015/10/rok-1984.html