Nietypowa kolęda

Było wiadomym, że w okresie pandemii i znaczących obostrzeń w komunikowaniu się, będzie problem z kolędą, czy jak kto woli inaczej – wizytą duszpasterską. To, co jest już niekwestionowaną tradycją, mogło napotkać na trudności i napotkało. W Kościele Katolickim podjęto temat, jak ustosunkować się do kolędy w tym wyjątkowym czasie? Różne były propozycje w diecezjach, do najbardziej drastycznych, odwołujących wizyty duszpasterskie w domach i oczekiwaniu na lepsze czasy. Kogo temat interesuje, to mógł z tymi dylematami zapoznać się w Internecie.

            W naszej parafii kolęda w tym roku ma charakter mieszany. Najpierw zapraszano mieszkańców poszczególnych ulic na wieczorową mszę świętą w ich intencji, a w następnej kolejności chodził ksiądz po kolędzie tam, gdzie został zaproszony na złożonej na piśmie deklaracji.

            Ja nie wyobrażałem sobie, aby do naszego domu nie przyszedł osobiście ksiądz po kolędzie, nawet gdybym nie potrafił rozpoznać go ze względu zamaskowania maseczką, bo wizyty odbywały się w ścisłym rygorze sanitarnym.

            Ksiądz po kolędzie u nas był i nawet rozpoznałem, a i nas ksiądz rozpoznał, tak, że wiedział z kim się spotyka. Wizyta była duszpasterska w przyjaznej atmosferze i nie 5 minut, ale zdecydowanie dłuższa.

            Wspominam o kolędzie, bo to ten czas, ale i dziwi mnie utrzymujący się na blogu na pierwszym miejscu stary artykuł na temat kolędy, w którym wypowiada się ks. Michał Zwierzyna, który był w naszej parafii wikariuszem.

http://boleslawstawicki.blogspot.com/2014/01/podziekowanie-za-kolede.html,

            Od tamtej pory wiele się zmieniło. Pisząc wtedy o doświadczonym kapłanie, powinienem teraz sprostować, że wg mojej wiedzy, ksiądz Michał Zwierzyna księdzem już nie jest. I tak się zdarza. Nasz ksiądz proboszcz czasami z dumą podkreśla, ilu to za jego prawie 30-toletniej kadencji proboszcza poszło do seminarium młodych mężczyzn z parafii, ale powiedzieć, ilu z księży pracujących w naszej parafii porzuciło kapłaństwo, to już jest bardzo trudne i smutne.

           Inne pytanie – co z takimi osobami od strony kościelnej?  Przecież mają święcenia kapłańskie, są konsekrowani, kapłaństwo jest sakramentem. Czy można się zrzec sakramentu?    To trudne i bolesne sprawy, z którymi sobie trudno poradzić, tym bardziej, że KK chcielibyśmy ciągle postrzegać w wymiarze środka do zbawienia, instytucji pełnego zaufania i tysiącletniej tradycji.

            Zmienia się wiele i wiele powstaje nowych pytań, nowych problemów, przy których tegoroczna dziwna kolęda jest błahostką. Trzeba o tym rozmawiać, choć nie przy budce z piwem, choć pozostaje pytanie otwarte – z kim?