Jestem ze szlachty

   

       Do napisania tego zwierzenia sprowokował mnie pan Henryk w jednym z komentarzy na blogu:

Panie Bolesławie! Czy pańscy przodkowie byli szlachtą polską? Bo zauważam, że posiada Pan wiele instynktów szlacheckich, np. "liberum veto". Jest Pan po dobrej stronie mocy!

            Po prostu nie wypada nie odpowiedzieć.

            Otóż sprawa jest trochę skomplikowana, bo choć teraz nie ma powodów, aby do szlachectwa się nie przyznawać, to jednak papieru nie mam. Przy wielokrotnych skaleczeniach i stłuczeniach nosa nigdy nie zauważyłem, że moja krew jest błękitna. Jest czerwona, jak zwykle krew czerwoną bywa.

            Najstarsi w rodzinie też nie pamiętają, aby urodzili się szlachcicami. Oczywiście, biorę tylko pod uwagę tzw. linię prostą po mieczu, czyli mam na uwadze rodzinę Stawickich. Są jednak przesłanki, że szlachcicem po mieczu jestem.

            Jedną z takich przesłanek jest samo nazwisko. Tak słyszałem, że nazwiska kończące się na – „cki” i „ski” to są nazwiska szlacheckie. Otóż ten warunek spełniam.

            Pozostając przy nazwisku, przypominam sobie przejazd nad morze w 1993 roku przez Rokitno, gdzie jest sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej i na tablicy informacyjnej o dziejach cudownego obrazu przy kościele było napisane:

                                                     Dzieje obrazu

Najstarsze zachowane zapiski świadczą o tym, że pierwotnie obraz znajdował się w posiadaniu rodziny Stawickich, mieszkańców Kujaw. Obraz zmieniał właścicieli - trafił m.in. do Wacława Leszczyńskiego, kanclerza koronnego Królestwa Polskiego, a później do Jana Opalińskiego, opata bledzewskiego. Ten umieścił go w swojej rezydencji, a następnie w bocznym ołtarzu klasztornego kościoła. Przed obrazem gromadziły się rzesze wiernych, szczególnie, kiedy rozeszła się wieść o cudownym uzdrowieniu opata. Ze względu na szerzący się kult Matki Bożej obraz został przeniesiony do specjalnie przygotowanego kościoła w Rokitnie, co ułatwiło dostęp do niego. Rosnąca liczba otrzymanych łask sprawiła, że powołano komisję, która zbadała zeznania świadków - komisja potwierdziła prawdziwość ich słów i 4 marca 1670 r. obraz uznano za cudowny. 

            Od razu pomyślałem, że to moi przodkowie i to szlachcice, bo przecież taki obraz raczej w chłopskiej chacie albo innej by się nie znajdował. Nazwisko się zgadza i ja też z Kujaw, bo z Włocławka.

            No i te szlacheckie instynkty, na które pan Henryk słusznie zwrócił uwagę, i to „liberum veto”.

            A z tym szlachectwem to może współcześnie być tak:

            Skoro kobieta poczuwa się, że jednak jest mężczyzną, albo mężczyzna naraz odkryje w sobie, że jest kobietą, to tak może być i ze szlachectwem. I chociaż mój ojciec był ślusarzem, mój dziadek był murarzem podobnie jak i mój pradziadek, to ja jednak w sobie szlachectwo odnajduję i nawet „veto” prezydenta Dudy wpływu na to nie ma.

            A tak naprawdę to dobrze byłoby, aby ze szlache-ctwa, pozostała chociaż szlache-tność, co do której błękitna krew niekoniecznie jest potrzebna.

            Czy pan Henryk czuje się usatysfakcjonowany moją szlachetną odpowiedzią?

            Pozostając przy moim szlacheckim nazwisku, to kiedyś sprawdzałem, że Stawickich w Polsce jest ponad trzy tysiące. W Niemczech, w Kassel, też wyświetliło się intensywnie na czerwono – to liczna rodzina mojego stryja, który miał jedenaścioro dzieci.

            Gdy spotykam nazwisko „Stawicki”, zaraz szukam rodziny. Tak było w Przespolewie koło Kalisza w 1964 roku, gdzie sołtys nazywał się Stawicki. Jakoś do mojej rodziny jednak nie pasował. Na Facebooku  zgłosiła się jako moja „znajoma” sympatyczna małolata Kinga Stawicka. Potraktowałem ją jak wnuczkę, ale jakoś nie pisze. W Bielawie, w latach osiemdziesiątych, gdy stałem w kolejce po proszek na zapleczu drogerii z ul. Wolności, pobranie proszku zapisywali w zeszycie. Kilka osób przede mną pobrał proszek Stawicki, a ja miałem problem, bo pani twierdziła, że stanąłem po proszek po raz drugi. Może to był Jan Stawicki, którego grób jest na komunalnym cmentarzu. Mój syn, Michał, miał ciekawą przygodę na dworcu kolejowym w Opolu. Stał przy grupie dzieci, gdy pani wyczytywała dla sprawdzenia obecność. Gdy usłyszał – Michał Stawicki – odpowiedział zgodnie z prawdą – jestem. Było tłumaczenie i zdziwienie.

            I tak to jest. A w ogóle, to mój pradziadek Michał Stawicki z rodziną przeprowadził się z Chodcza do Włocławka (30 km od Włocławka). Może tam trzeba szukać rodziny? Kiedyś chodziłem po cmentarzu w Chodczu, ale żadnego Stawickiego ani Stawickiej nie spotkałem.