Poeta się wkurzył

Obawy PObożne

Cóż będzie z naszym biednym Krajem,
W którym, gdy tylko coś się ruszy,
Żeby byt, zwykłych, szarych ludzi,
Z ubóstwa wywieść – i pobudzić
Bieg gospodarki – z animuszem –
To zaraz, tam, się wrogiem stajesz?!

 

Pytam się – kogo?! – I dlaczego?!
Bo nie rozumiem owych racji,
Gdzie szwindlarz, żyje niczym hrabia,
A ten, co tyra – źle zarabia – 
Gnębiony przez Administrację
Lokalną, co ma bronić – jego!…

Ale najbardziej kuriozalne,
Jest szarych ludzi – w tym – działanie:
Bo ci, opatrznie rzeczy widząc
Tej „ręki kąsać” się nie wstydzą,
Która im daje utrzymanie!
Kazuistyki ssąc – banalne!...

O! – Nie daj Boże, jak się zmieni
I znów powróci „była władza”,
To rychło będzie, jak w Warszawie:
– Nici z obietnic, burdel w prawie
– Bo już oszustów się nie wsadza – 
Lecz ich się znowu wielce ceni!…

Nie trzeba będzie Bundeswehry,
By rządził nami „ten” – zza Odry,
Lub – znad osławionej Sekwany;
Do tego prą w Brukseli „pany”!
Spod znaku owej flagi modrej,
Gdzie pseudorówność i „dżendery”…

Jam stary, lecz prawnuki moje,
Chowane zgodnie z manifestem,
W owej „wolności” wyszkolone,
Seksem w przedszkolu zaprawione,
W „powszechnej” zajmą się kurestwem,
I w lot opuszczą szkół podwoje…

To – i bezradność mię przeraża!
Bo ludzi nie da się „nawrócić”
– Ci, wciąż do oczu skaczą sobie – 
Więc przyjdzie cicho legnąć w grobie,
I w nim, z rozpaczy się „obrócić” 
– Nie naruszając wrót cmentarza…

Bielawa 8 kwietnia 2019 r. St. Wojnar