Bardzo dziękuję

Stali Czytelnicy mojego bloga, a nawet Ci, dorywczo do niego zaglądając, na pewno spotkali się z artykułami z mojej walki z sąsiadką w temacie zatruwania nas od dziesięcioleci papierosowym dymem na klatce schodowej i w piwnicy. Ta walka trwa i przybiera coraz to nowe formy. Znów byłem zmuszony reagować i udać się przed świętami na rozmowę do Spółdzielni Mieszkaniowej, gdzie zapewne i tam mają mnie już dość. Jednak w Administracji była nowa pani od kontaktów z mieszkańcami zasobów mieszkalnych, co dawało mi nadzieję na bardziej skuteczne działania w tej śmierdzącej sprawie. I faktycznie zaraz po spotkaniu, na tablicy pojawiła się kartka A4 z grafiką antypapierosową, tłumaczeniem, że palić nie wolno i pieczątką Spółdzielni. Ile wisiało? Całe dwie godziny i zostało zdarte do gołej płyty wiórowej.

            Dopiero w tym tygodniu poszedłem podziękować pani, za zainteresowanie i reakcję, i zdałem relację z wydarzeń na tablicy ogłoszeń. Zaproponowałem coś bardziej wytrzymałego, może plastikowego, tłumacząc się jednocześnie, je sam na swój koszt bym takie coś powiesił, ale podobno samemu nie wolno.

            Jakież było moje zdziwienie, gdy dzisiaj, to znaczy w sobotę 2 lutego 2019 roku, o godzinie 16:10, zauważyłem, że tablica ogłoszeniowa jest elegancko wyczyszczona z wszelkich pozostałości po ogłoszeniach i pachnie świeżą jeszcze czarną farbą, a na tablicy widnieją tylko ważne instrukcje i informacje o telefonach, i… plastikowa plakietka antypalaczowa.

            Już widziałem te swoje ukłony dla pani w Spółdzielni, jakie miałem złożyć już w najbliższy poniedziałek.

            Kiedy o godzinie 16:48 przechodziłem przy tablicy, tej plakietki dotyczącej niepalenia, już nie było. Zrobiło mi się potwornie przykro i nawet już nie miałem siły być wściekłym. Mimo to, do Spółdzielni wybierałem się.

            Kiedy wracałem do domu o godzinie 18:00 i byłem już prawie przy drzwiach swojego mieszkania, słyszę z parteru podniesiony głos dezaprobaty sąsiada. Zszedłem, zobaczyć, co się dzieje, a sąsiad wyzywa na kogoś, kto zerwał tę plakietkę. Okazało się, że to on wykonał tę całą pracę i za swoje pieniądze plakietkę kupił i przykleił na tablicy. No to myślę, że przeciw wrednej sąsiadce jest nas już dwóch. Swoją drogą, to dobrze, że się wydało, bo byłoby śmiesznie, gdybym hołdował w poniedziałek w Spółdzielni.

            A jednak są jeszcze ludzie dobrej woli i mam nadzieję, że będzie ich coraz więcej.

            Bardzo dziękuję!