W trosce o KK

Temat jak zwykle kontrowersyjny i trudny. Jak każdy wierzący katolik mam świadomość, że w jakimś stopniu jestem również za Kościół odpowiedzialny. Jestem w tym Kościele i po prostu też go widzę. A jak widzę, to nasuwają się przecież różne skojarzenia, różne domysły i oceny – bo niby dlaczego nie? I nie chodzi o krytykę, ale z wieloma tematami nie można sobie po prostu poradzić.

       Dlaczego w naszych kościołach jest mniej praktykujących parafian? Czy to tylko wina demografii? Na pewno nie. Czy ci wierzący, którzy Kościół porzucili, jeszcze do niego wrócą? I dlaczego odeszli?

            Kiedyś wszystko było jakieś prostsze, zrozumiałe, pewniejsze, a Kościół Katolicki cieszył się autentycznym i największym autorytetem. Coś teraz się jednak zmieniło.

            Ja stoję twardo przy zasadach moich rodziców, moich dziadków, katechetów i nauczycieli jeszcze z dzieciństwa, a przecież tamte czasy były bardzo trudne. Mieliśmy księży – przyjaciół naszej rodziny: ksiądz Stanisław Janicki, ksiądz Bolesław Kawczyński, ksiądz Urbański i inni. Kościół, religia, wiara – były zawsze dla nas na pierwszym miejscu i było to oczywiste i naturalne.

            Teraz słyszy się i doświadcza różnych dziwnych rzeczy w Kościele:

            Ksiądz Adam Boniecki nie sympatyzuje z ojcem Tadeuszem Rydzykiem i vice versa, kardynał Grzegorz Ryś opowiada niestworzone, nieakceptowalne rzeczy o muzułmańskich, nielegalnych imigrantach, a papieski jałmużnik, kardynał Konrad Krajewski, o którym mówiło się, że może nawet zostać papieżem, mu wtóruje. Proboszcz w Przypkach rąbie siekierą jakiegoś znajomego i podpala. Grozi mu dożywocie. U nas do kościoła dalej niektórzy mężczyźni chodzą w krótkich spodenkach, a nawet w gaciach i w jakichś rozwlekłych podkoszulkach, z dziwnymi fryzurami i koniecznie z okularami na głowie. Widziałem mężczyznę (gdybym podał nazwisko, byłoby zdziwienie), który do komunii przystępował przepasany swetrem ze związanymi rękawami. Widziałem parafianina, który po wejściu do ławki, wyjął komórkę i położył ją przed sobą. W ogóle z komórkami w kościele to jest tragedia. Najlepiej to gówno zostawić w domu, bo po co ją nosić na tak ważne spotkanie. No, ale jak tu żyć bez komórki chociaż przez godzinę!

            Niedawno u nas ksiądz proboszcz miał do nas, siedzących w ławkach na mszy św., pretensje, że nie słyszy, jak śpiewamy. A jak ma słyszeć, jak sam śpiewa do mikrofonu i wszystkich zagłusza, a poza tym nie trzyma się rytmu organisty, który musi dostosować się swoim graniem do śpiewu proboszcza. Sam przestaję śpiewać w takich sytuacjach. Uważam również, o czym już pisałem, że celebrans ma swoje zadanie do wykonania podczas odprawiania mszy św., a nie śpiewać z ludem bożym religijne pieśni. Spotkałem takiego jednego młodego księdza, który to rozumiał i stosował. To ksiądz Michał.

            Nasz pan organista, wielce zasłużony dla parafii, pan Ludwik, od dwudziestu co najmniej lat powinien być na emeryturze, ale ciągle gra, choć idzie mu już to z wielkim trudem. Nie ma nowego organisty i jest problem. Nawet ksiądz proboszcz nie daje rady kogoś znaleźć i współodpowiedzialnością za taki stan rzeczy obarcza również parafian. A może ktoś się zgłosił i się nie dogadali? Generalnie brak jest organistów i to oni dyktują warunki przyjęcia, jak to na rynku pracy. Znam problem, bo mam organistę w rodzinie.  

            Ale, w sytuacji kiedy brak jest organisty, można przecież wrócić do czasów pierwszych chrześcijan i msze niech będą odprawiane bez oprawy muzycznej, a wierni niech śpiewają acapella i tylko pieśń na wejście i pieśń na wyjście. Cała liturgia może być bez śpiewania, a i wtedy zgromadzeni w kościele będą bardziej uważać na to, co dzieje się przy ołtarzu.

            Księża rezygnują z kapłaństwa. W naszej parafii było takich na pewno czterech za moich czasów. Czy można tak sobie po prostu odejść i jeszcze zbałamucić bogobojną parafiankę? Nie do uwierzenia, jakby to powiedział Franciszek Pieczka.

            Jest jeszcze wiele różnych spraw w Kościele Katolickim, na które warto zwrócić uwagę i może nawet coś zadziałać w porozumieniu z księżmi, którzy na poważnie traktują swoje powołanie, jakby nie było przez samego Chrystusa i przede wszystkim Jemu służą.

            Jednak nie traćmy wiary!