Do… zabawy!

Zupełnie nie mam nastroju do pisania. Nie to, żeby mi się nie chciało, ale ten czas jest jednak bardzo przygnębiający. Wojny i kataklizmy jakie nawiedzają ludzkość, choć ja nie mam na to wpływu, napełniają smutkiem. Sytuacja w Polsce – dramatyczna – bezprawie, bezhołowie. Pod rządami obecnej koalicji Polska lezie wprost w przepaść. ***** ***y wybierając ***** ***ów (no bo swój wybiera swego), zniszczyły cały polski dorobek ostatnich lat. Nawet sąsiadka wspominała coś o wojnie domowej. To jednak przesada, bo przecież zdrowy naród, zdrowy organizm, potrafi się wyzwolić nawet z najgorszej choroby, bez robienia krzywdy tym nieszczęsnym, w znaczącej mierze nieświadomym, zdrajcom ojczyzny.

            Mimo to, chodzą mi po ogolonej znów na łyso głowie różne myśli i spostrzeżenia. Takim nachodzącym mnie tematem, który wypłynął jeszcze na długo przed powodzią, jest filmik z wiejskiego wesela na Ukrainie. Kiedy przypominam sobie wesela, w których uczestniczyłem, w tym nasze, którego 50-tą rocznicę właśnie obchodziliśmy, to w tym przedstawionym jest zupełnie coś innego. To jest tylko jeden taniec, ale na tyle intrygujący, że link odtwarzałem już może ze sto, albo i więcej razy, a ta muzyka ciągle rozbrzmiewa mi w uszach. Może to rozpatrzenie zakończy wreszcie ten „koszmar”.

https://www.youtube.com/watch?v=v3QQELKe_K8

            Zacznę od scenerii.

            Trawiaste podwórko gdzieś na wsi, drewno na opał, buda psa, klatki z królikami, jakieś obskurne zabudowania i otoczenie, studzienka na terenie zabawy. Ale jest zabawa. Jest muzyka i taneczne pary, bo ci co tańczą na tym weselu, to są autentyczne pary, a nie jakieś tam indywidualne bujanie się i spazmatyczne podrygiwanie w takt muzyki, jakby dotyk partnera czy partnerki był czymś odrażającym, a przynajmniej nietaktownym. Tu widać tylko pary, bo tak jest w tradycji, a to, że więcej jest par damskich niż damsko-męskich, to nie przypuszczam, że to lesbijki. (Czy lesbijki umieją tańczyć i tańczą?)

            Oglądając wielokrotnie ten filmik, skupiałem się w ocenie na poszczególnych parach – począwszy od tej z panną młodą, do najmłodszej pary dziewczynek.

            Panna młoda w tańcu ze starszym mężczyzną przemknęli w kadrze, by potem już na spokojnie, z nogi na nogę, podzielić się swoimi spostrzeżeniami. Widać miedzy nimi jakąś więź, i być może ten mężczyzna w czerwonej koszuli, to właśnie teść panny młodej.

            Młoda kobieta w fioletowej, obcisłej sukience, zupełnie nie weselnej, tańczy ze starszą kobietą w fartuszku, a w pewnym momencie nawet z małym chłopczykiem na ręku. Dobrze im idzie, a chwila przerwy jest oczekiwaniem na kontynuację tańca. Buty na płaskim obcasie zapewnie dobrze noszą w tańcu.

            Dwie młode panie, jakby z miasta, przemieszczają się w tańcu od prawej strony bliżej „orkiestry”. Jedna w butach na koturnach, a druga w butach na wysokim obcasie. To ona robi za partnera w tańcu. W tańcu sprawiają wrażenie, że wszystko jest jak najbardziej normalne. Chłopaki nie kwapią się do tańca, to my się zabawimy same.

            Młody mężczyzna w białej koszuli wpuszczonej w spodnie z młodą kobietą w czarnej sukni z motywami róż. Coś tam na początku zagadali do siebie i przetańczyli praktycznie w jednym miejscu cały kawałek. To chyba małżeństwo.

            Podobna para w środku „sali”. On, choć młody, ale już łysiejący, w wypuszczonej koszuli, a ona w sukni z granatowym dołem. Chyba dawno się nie widzieli, bo nawet pogadali ze sobą w tańcu.

            Przy orkiestrze tańczą żywiołowo dwie młode kobitki. Jedna w fartuszku, a druga w białej sukience. Taniec sprawia im radość i frajdę, co widać wyraźnie po ich zachowaniu.

            Niedaleko nich, z prawej strony, dwie wyemancypowane studentki nie tańczą tradycyjnie jak wszyscy inni, ale po swojemu, wymyślając jakieś figury i kręcąc się w miejscu.

            Czas przejść do zawodowców:

            Ta para starszych tancerzy – to klasyka. To ten kozak w ciemnym garniturze w rozpiętej marynarce i jasnym krawacie, a ona w turkusowej bluzce, białym fartuszku i czarnej spódnicy. Jak oni tańczą! Oni po prostu płyną, jak zaczarowani czy może oczadzeni. Nie ma u nich jednak radości, a kobitka ledwo dyszy.

            Inna natomiast para – on słusznie zbudowany, w luzackim ubraniu, w turkusowej koszuli, ona w wyróżniającej się czerwonej bluzce i czarnej spódniczce, w sandałach – zadziwia ekspresją w tańcu. Z początku spokojny taniec przechodzi w żywioł, a czerwona bluzka i turkusowa koszula w szaleńczym tempie w rytm muzyki rozbija się na środku „sali”.

            No i trzy następne starsze pary, które nie męczą się w tańcu i tańczą sobie spokojnie, jakby oszczędnie, aby na dłużej starczyło sił. To pary, w których dwaj panowie mają siwe koszule, a w trzeciej pan ma koszulę seledynową.

            Nie można nie zwrócić uwagi na dwie trzpioty, które zatracają się w tańcu, przemieszczając się od orkiestry aż na prawą stronę blisko operatora kamery. Te nastolatki nie utrzymują rytmu w tańcu, ale im to zupełnie nie przeszkadza – gra muzyka i trzeba „tańczyć”, i trzeba się cieszyć. Kunszt i radość z tańcu w parach przyjdzie z czasem, bo chęci są.

            Podobnie jest z tymi małymi dziewczynkami z przodu kadru. To tylko jakieś podskoki, ale jest muzyka i jest taniec – tak jak dorośli, tak jak inni. Obserwują „salę”.

            No i ostatnia para, która mnie najbardziej zafascynowała, to dwie nastolaty, które urzekają tańcem. Jedna w białym bezrękawku i zwiewnej, turkusowej sukience, a druga, robiąca za chłopaka, w białej szykownej bluzce i obcisłej spódniczce z pantery. Obydwie na wysokich obcasach, bo widocznie tak wypada. Zaangażowanie i radość z tańca. To zapewne jakieś kuzynki.

            Ta prostota w tej zabawie jest uderzająca, ale i zadziwiająca jest autentyczna radość w spotkaniu w parach przy muzyce.

            Przy okazji pojawił się jeszcze inny link tej samej grupy muzycznej. To jakieś inne wesele, ale odnoszę wrażenie, że przynajmniej niektóre osoby są jakby z wesela poprzedniego. Może to jednak złudzenie.

https://www.youtube.com/watch?v=MfWAhGgchD4       

            W sumie to sam zachodzę w głowę – po co ja to napisałem, zajmując tyle miejsca? Są przecież inne, ciekawsze sprawy i tematy, o których powinno się pisać i które powinno się nagłaśniać. Tego przynajmniej ode mnie wymagają niektórzy komentatorzy w poczcie, a czego aż nie wypada publikować.

            Rozważcie to, źli ludzie, zdrajcy Ojczyzny, zdrajcy polskich, tradycyjnych wartości!

            Idźcie potańczyć!