Kosmetyka w kościele

Kiedy w 2014 roku zaplanowałem zakładkę na blogu „Parafianin Bielawski”, wynikało to z tego, że ksiądz proboszcz naszej parafii zabronił mi pisania w parafialnym czasopiśmie „Zwiastun”. A tak dobrze się zapowiadało, a na pewno był pomysł i był zapał tych, którzy chcieli to czasopismo reanimować po okresie zapaści. Widocznie zapowiadało się zbyt odważnie, skoro inicjatywa upadła, a z nią również wkrótce i „Zwiastun”. Miałem tam pisać felietony w cyklu „Jak to jest …?”, nawiązując do sytuacji, których nie mogę zrozumieć, nie mogę pojąć.

            Tak było również dzisiaj na niedzielnej mszy św. Nie będę pisał o której to było godzinie, nie będę opisywał tych trzech osób, aby nie było skojarzeń, ale ich zachowanie zasługuje na uwagę, aby przynajmniej inni wystrzegali się takiej postawy, jaką zaprezentowała w kościele mamuśka, synio i jego narzeczona, a może jeszcze dopiero dziewczyna.

            Nie dało się tego nie widzieć.

            Już po rozpoczęciu mszy św. młoda otworzyła torebkę, wyjęła komórkę (po co to gówno nosić do kościoła, skoro często słychać dzwonienie) i coś tam pomajstrowała, i chyba ją wyciszyła, a może nawet całkiem wyłączyła. Sama na ten czas na pewno się też wyłączyła, nie słysząc, co się dzieje w kościele, zaabsorbowana swoją komórką i torebką.

            Jedna sprawa załatwiona.

            Było przed ewangelią, kiedy znów torebka ją czymś zaintrygowała i ją otworzyła. Wyjęła krem do rąk, odmierzyła sobie porcję i przyjaznym gestem zaproponowała trochę kremu narzeczonemu, czy jak kto woli – syniowi. Bardzo starannie wysmarowali sobie dłonie i teraz są już gotowi w skupieniu uczestniczyć we mszy świętej.

            Nic z tych rzeczy. Synio nawalał się na narzeczoną, kładąc swoją zarośniętą głowę na ramieniu ukochanej, a ona mu się odwzajemniała. Co chwila coś sobie szeptali do uszka.             Sielanka.

            Gdy się nie mizdrzyli do siebie, ona sprawdzała swoje nieskazitelnie wypielęgnowane paznokcie, bo może jednak jakaś skórka, albo zadzior. Była wyraźnie zadowolona, ale i zaniepokojona, że nie może do niczego się przyczepić. A może jednak otworzyć torebkę i poszukać pilnika do paznokci czy obcinaczki do skórek?

            Jednak nie tym razem, nie na tej mszy.

            Co tu robić? Znaczące uśmiechy zakochanych. Coś chyba jednak jest z włosami narzeczonego, bo narzeczona bierze końcówki półmetrowych włosów i bacznie się im przygląda. Chyba rozdwojenia na końcówkach, bo widać zaniepokojenie. Jedno pasmo, potem następne i następne. Te włosy, które zostają za kremie wysmarowanych starannie rąk, lądują na klęcznik.

            To jego włosy, ale i panna poczuła się coś nieszczególnie, bo zaczęła czegoś szukać ręką na swojej głowie we włosach, potem znalezisko z zainteresowaniem oglądając. Czyżby gnidy? A może to tylko łupież?

            Po kazaniu i „Wierzę w Boga” przychodzi czas na tackę. Tym razem mamuśka otwiera torebkę i przebiera w banknotach. Wysupłała 10 Polskich Złotych i daje syniowi, bo on bliżej brzegu ławki. Synio z nonszalanckim gestem proponuje dychę narzeczonej, bo ona siedzi z brzegu ławki. Wypadło więc 3,33… na dorosłą osobę. Myślę, że to trochę przymało, a sądząc po paznokciach, biedy w rodzinie nie ma. No, może dużo idzie na szampon.

            Jak to jest…?, zastanawiam się kolejny raz, widząc takie zachowania ludzi.

            Czy oni nie zdają sobie z tego sprawy?

            A może warto by o tym wspomnieć na kazaniu?