Możemy stracić wszystko

Historia lubi się powtarzać, i tych, którzy myślą trzeźwo i odpowiedzialnie, incydenty (bo na razie to tylko incydenty), jakie mają miejsce w świecie i również w Polsce, a które dotyczą przemożnej żądzy zniszczenia wielowiekowej, chrześcijańskiej cywilizacji, powinny zmobilizować do nawet radykalnych, choć zgodnych z prawem, zachowań i reakcji.

            Dzisiejsze czytanie nie pozostawia złudzeń – możemy stracić wszystko. Możemy stracić życie, ojczyznę, kościoły i wolność, i stać się niewolnikami. I może za 70 lat, a może za lat setki znajdzie się kolejny Cyrus, który pozwoli nam, za przyzwoleniem Boga – powrócić – a może się nie znajdzie.

            Nawiązuję do niedzielnego czytania w Kościele katolickim:

Czytanie z Drugiej Księgi Kronik

Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Pan, Bóg ich ojców, bez ustanku wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew Pana na swój naród do tego stopnia, iż nie było już ratunku.

Spalili też Chaldejczycy świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili i wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. Ocalałą spod miecza resztę król uprowadził na wygnanie do Babilonu i stali się niewolnikami jego i jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło słowo Pańskie wypowiedziane przez usta Jeremiasza: «Dokąd kraj nie dopełni swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat».

Aby się spełniło słowo Pańskie z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania, tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim, co następuje: «Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli ktoś z was jest z całego ludu Jego, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie!»

                                                                                                                   2 Krn 36,14-16, 19-23

            Powtarzam za Autorem Drugiej Księgi Kronik:

            Wszyscy naczelnicy Judy (wielu polityków  w Polsce), kapłani (niektórzy księża) i lud (zdeprawowani obywatele Polski) mnożyli nieprawości, naśladując obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię …

            I powtarzam dalej za Autorem – to jest obrzydliwe.

            Ci, którym choć trochę zależy na Polsce, ci, którzy tę Polskę chcą zniszczyć, dobrze wiedzą, o co chodzi. Nasi europosłowie, posłowie, senatorowie, samorządowcy wszystkich szczebli, z premedytacją dopuszczają się obrzydliwości. Niektórzy księża niszczą Kościół, zachowując się niegodnie, obrzydliwie, gorsząc Lud Boży. Widzą to parafianie, widzi to młodzież i spontanicznie odchodzi od Kościoła, odchodzi od wiary swoich ojców. Niegodnie, a wręcz obrzydliwie zachowują się obywatele, którzy we wszelkiego rodzaju wyborach, głosują na zdrajców ojczyzny, ludzi niemoralnie prowadzących się, zdeprawowanych, a wręcz obrzydliwych.  

            To już przyszła taka moda, że, aby być trendy, trzeba być niemoralnym, trzeba być wywrotowcem, manipulantem i obrzydliwcem.

            Nie mówię, że czas się przebudzić, bo jest już za późno. Nie mówię, ratować, co jest jeszcze do uratowania, ale apeluję do tych godnych, którzy jeszcze pozostali, aby byli widoczni, aby swoim zachowaniem, swoimi działaniami świadczyli, że może być inaczej, że jest alternatywa, że nie zginiemy, gdy będziemy postępować godnie i gardzić będziemy obrzydliwością tego świata. I może wtedy Bóg powie inaczej, niż przed wiekami:

„O, gdybyż to lud mój mnie słuchał,

gdyby Izrael kroczył moimi drogami!

Wnet bym poskromił ich nieprzyjaciół

i skierował swą rękę przeciwko ich ciemiężcom.

Ci, którzy go nienawidzą, byliby mu poddani

i los ich byłby utrwalony na wieki.

Jego zaś karmiłbym najprzedniejszą pszenicą

i sycił miodem ze skały.”

                                                                                         (Ps. 81, 14-17)

"Ale lud mój nie słuchał głosu mego,

Izrael nie był posłuszny woli mojej.

                                                                                          (Ps. 81. 12)

                                                                                                                        

            Amen.