Czy to ma jeszcze sens?

   

          Od lat zajmuję się historią najnowszą. Siłą rzeczy ważną rolę odgrywają w niej dzieje lokalnych struktur NSZZ „Solidarność”, mroczny czas stanu wojennego, działalność podziemna Niezłomnych, Duszpasterstwa Ludzi Pracy, Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej. Oczywiście przy okazji wychodzą na jaw także fakty, wydarzenia i ludzie związani z „tamtą stroną” - partyjni aparatczycy, funkcjonariusze służb i MO, konfidenci.

Dziś, gdy ujawnienie dokumentów z tzw. „szafy Kiszczaka” przypomina i czyni aktualnymi wydarzenia sprzed lat trzydziestu niemal i ja zadaję Państwu pytanie – czy warto podjąć działania by podobne kwestie i wątpliwości zbadać i opisać w naszej „małej Ojczyźnie”? Gdyby dostęp do archiwów służb – SB, WSW i Zarządu II Sztabu Generalnego LWP był możliwy w początkowym okresie III RP, wiele spraw i wydarzeń potoczyłoby się pewnie inaczej. Nie byłoby prezydentury Wałęsy, „nocnej zmiany” z 1992 roku czy „restauracji” komunistów pod nowym szyldem z lat 1993 i 2001.  Może nie byłoby także Smoleńska. Ale były…

To, co udało mi się zebrać podczas przygotowań do książki o dziejach dzierżoniowskiej „Solidarności”, opisane w latach 2009-2010, uzupełniane i rozbudowywane do dziś, daje już dość sporą wiedzę o tym, co działo się na terenach obecnego powiatu dzierżoniowskiego w latach 80-tych, o sukcesach i porażkach opozycji, o ludziach prawych a dziś odsuniętych w cień. Ale także o tych, co z takich czy innych powodów zbłądzili, poszli na współpracę z komunistami, a potem przez lata retuszowali swe życiorysy. No i o takich, co koniunkturalnie wykorzystali zamęt „transformacji” by skutecznie przejść na stronę zwycięzców (zwycięzców?) i korzystać z tego, czasem po dzień dzisiejszy.

Za chwilę „szafa Kiszczaka” odsłoni kolejne prawdy o fałszywych bohaterach i autorytetach z tamtych lat. Pokaże, że „restauracja” legalnej „Solidarności” z lat 1987-88 była inspirowana przez komunistycznych dygnitarzy, za cenę usunięcia z przyszłego życia politycznego prawdziwych wrogów komunizmu. Pokaże także, że zwycięstwo ( zwycięstwo?) w wyborach czerwcowych 1989 roku i samorządowych w maju 1990 roku było wynikiem układu „czerwonych” z „różowymi” w Magdalence i rządowej willi przy ulicy Zawrat. Zero spontaniczności, wszystko zaplanowano i konsekwentnie zrealizowano. Ja wiem – to przerażające, gdy prawdziwym fundamentem III RP okazuje się kłamstwo, porozumienie konfidentów i ich oficerów prowadzących. Ale tak było…

Dlatego pytam Państwa – czy warto dziś pokazywać to co skrywa i skrywać jeszcze może mała „komoda” służb – Ziemi Dzierżoniowskiej? Czy dla ujawnienia prawdy warto naruszyć święty spokój lokalnych „autorytetów”, zasłużonych samorządowców, „honorowych obywateli” czy osób dla tej ziemi zasłużonych?

Czy warto jeszcze szukać osób odpowiedzialnych za niemal całkowite rozbicie lokalnych struktur podziemnej „Solidarności” z lat 1982-84. Czy należy ujawniać, kto i w jaki sposób rozpracował na rzecz komunistycznych służb Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Dzierżoniowie i Bielawie, kto inwigilował i donosił na działaczy KIK-u, „Oazy”, środowisk kościelnych? Czy powinno się wracać do powstania Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Ziemi Dzierżoniowskiej i jego dziejów? Jeżeli tak, to wtedy nie da się uniknąć pytań o to, w jaki sposób, z czyjej inspiracji i za czyją zgodą osoby z „tamtej strony” tak łatwo, bezszmerowo niemal, znalazły drogę do obozu idącego po władzę (władzę?). Podam przykłady – czy warto opisywać drogę prominentnej urzędniczki komunistycznego naczelnika Dzierżoniowa (żony wojskowego „opiekuna” ZR Diora), która krótko przed wyborami samorządowymi znalazła się na spotkaniu KO „S” w Bielawie, a potem przez długie lata odgrywała istotną rolę w UM Dzierżoniowa przy różnych burmistrzach?

Co cementowało wieloletnią symbiozę jednego z burmistrzów Dzierżoniowa z byłym esbekiem a potem komendantem miejskiej straży? Dzięki czemu i komu syn prominentnego oficera SB z Dzierżoniowa został burmistrzem miasta w 1998 roku? Czy trzeba ujawnić mniej chlubną przeszłość kilku „honorowych obywateli” miast naszego regionu? Czy istotne jest nadal to, że pierwszy nasz lokalny poseł „kontraktowego” Sejmu miał życiorys naznaczony potężnymi zakrętami? Bo mieści się w nim i epizod z zarejestrowaniem go przez SB w latach 1973-75 jako k -TW (kandydata na TW, co nie przesądza o niczym), rezygnacja służb z pozyskania go „z powodu wstąpienia do PZPR”, piękna karta działalności podziemnej z lat 1982-84, zakończona 14-miesięcznym wyrokiem. A potem start do wyborów do Rady Narodowej Dzierżoniowa w 1987 roku, za aprobatą lokalnego PRON-u, niemal równolegle z działalnością w DLP. Trudny był to czas, i niełatwe wybory...

Większość Państwa, do których piszę, opowiadała się wtedy za nurtem opozycyjnym. Z nadzieją patrzyliśmy na zwycięstwo KO „S” w wyborach czerwcowych, wszyscy nasi ( nasi?) kandydaci zostali radnymi w maju 1990 roku w Bielawie i Dzierżoniowie, a także uzyskali bezwzględną większość w pozostałych gminach dzisiejszego powiatu. Wszyscy pierwsi burmistrzowie byli nasi - solidarnościowi. Czy był to więc sukces czy tylko realizacja scenariusza opracowanego poza nami, obok nas? Kiedy przeglądam listy członków KO „S” a potem listy kandydatów na radnych z tegoż KO „S” natychmiast znajduję wątpliwość. Kolejny przykład - do Rady Miejskiej Dzierżoniowa weszli wszyscy kandydaci KO „S”. Wszyscy jak jeden – 28-miu. Tylko kto spowodował, jak to się stało, że znaleźli się wśród nich ludzie dalecy albo wręcz wrodzy nurtowi opozycyjnemu. Kto to umożliwił, za jaką cenę? Przecież pamiętamy, że mandat radnego zdobyli wtedy także – dyrektorzy OSiR-u i MOK-u czyli wysocy urzędnicy podlegający bezpośrednio naczelnikowi miasta. A obok nich prezes jednej ze spółdzielni, były lektor KM PZPR, kilku przedstawicieli lokalnego rzemiosła czy raczkującego biznesu, z przedstawicielami słynnej wtedy spółki „Ekobud” na czele. Czy interesuje nas nadal jak to się stało?

Proszę Państwa!

Ja dzisiaj wiem kto swoimi donosami spowodował, że jako 28-letni nauczyciel w SP 4 w Dzierżoniowie zostałem powołany do wojska, mimo poważnej choroby wzroku i małego dziecka w domu. Miał to być pretekst do zwolnienia mnie, bo w tym czasie zatrudniono już innego historyka. Ale przyszedł rok 1989 i sytuacja uległa zmianie... Osoby te żyją tu nadal, spotykamy się czasami na ulicy. Pewnie nie wiedzą, że ja wiem. Wybaczyłem im - to tylko przeszłość.

Nie kieruje mną chęć zemsty, rewanżu. Myślę jednak, że bez ujawnienia całej prawdy, nawet trudnej, bolesnej nieraz, zawsze już będziemy żyli w „teoretycznym państwie” I nasze dzieci także.

Dlatego pytam – czy warto? I proszę jednocześnie, jeśli odpowiedź będzie twierdząca, o pomoc i wsparcie w tej pracy. Bo jeżeli wspólnie uznamy, że trzeba to zostawić jeszcze, to tak się stanie.

Nie mam ochoty być samozwańczym „lustratorem”, myślę tylko, że już pora na prawdę.

Czy warto proszę Państwa…?

                                                                                                                          Janusz Maniecki

(zdjęcie z internetu)