Wiersze pisać!

   

           Kiedy tak czasem chodzę na różne poetyckie spotkania,

kiedy tak czasem przeczytam jakiś wiersz,

to i czasem zastanawiam się

czy kiedyś i we mnie objawi się dusza poety

i będę wierszami sypał jak z rękawa.

Może nawet wydadzą mi jakiś tomik?

           

Żeby być poetą – czy to trzeba mieć talent, czy może można się tego nauczyć?

            Wstyd chyba przyznać się, ale nawet nie potrafię zrozumieć wierszy naszych noblistów: Miłosza czy Szymborskiej. Jak jeszcze wiersz napisany jest wierszem – to pół biedy, ale jak wiersz napisany jest prozą – to już cała bieda. No i nie zawsze można zapytać – co poeta miał na myśli, a czasem to i nawet nie wypada. No, i im bardziej się wiersza nie rozumie, tym bardziej poeta jest wielki.

            Przypominam sobie ze średniej szkoły, jak to mówiono nam, że kiedyś, gdy spotkał się Mickiewicz ze Słowackim, to ze sobą rozmawiali wierszem. Chyba byli już tak swoją poezją zmanierowani, że chyba już normalnie rozmawiać nie potrafili.

            Ale przypomina mi się też inna sytuacja, gdy dwoje podróżnych rozmawiało ze sobą w przedziale pociągu i jeden z nich, naprowadzony przez literata, z zaskoczeniem i jednocześnie z dumą spostrzegł, że mówi prozą. Bo przecież literatura dzieli się na wiersze i prozę, przynajmniej ta klasyczna.

            No i dochodzimy do sedna sprawy, czyli wierszy pisanych prozą i to jeszcze najlepiej niezrozumiałych.

            Mam dwa wiersze do oceny pisane prozą. Są zrozumiałe, choć napisane pod wrażeniem i z doświadczenia. Może by tak nasz niekwestionowany bielawski poeta, a mój kolega Stanisław Wojnar ocenił poniższe wiersze i wyraził opinię, czy warto talent w nich zawarty dalej rozwijać? Jeśli tak, to takich wierszy osoba, która mi je przekazała, obiecuje dziennie pisać dziesięć sztuk. Jeżeli dłuższe – to dziewięć.

 Z niecierpliwością czekam na opinię.

            A może poza moim kolegą Stanisławem jeszcze ktoś na wierszach się zna?

          

 Natrętny katar

Pozbawić chce mnie życia

            zabierając oddech

            już trzy dni zalewa moje gardło

            i dziurki w nosie

            chce udusić

            ale zapomniał że nie on ma moc

            odwołać mnie stąd na zawsze

            dlatego wiem że musi odejść…

                             

            I będzie czekał przyczajony

            aż znowu zmarznę.

Do liścia

            Spadłeś, gdy inne jeszcze wiszą

            Poprzyczepiane do gałęzi

            Nie jesteś brzydszy – masz piękne barwy

            Żółty, czerwony, brąz i resztkę zieleni

            Oni też tak mają

            Więc czemu leżysz na trawie

            Podatny na zdeptanie

            Chodź, wezmę cię, wyróżnię spośród wielu.

Gdy tamtych wiatr będzie targał

Ty będziesz stał w wazonie moim

I cieszył oczy moich gości.