Biskupi listy piszą

          

       Dzisiaj na Mszy św. znów nie było kazania. To już kolejna niedziela, kiedy czytany jest list biskupów. W zeszłym tygodniu – ks. bpa Ignacego Deca o różańcowym miesiącu październiku z przewidywaną wzmianką o Lepanto (w przyszłym roku proszę słuchać uważnie, o Lepanto znów zapewne będzie), a w dzisiejszą niedzielę zaprezentowali się nasi biskupi w bardzo ważniej sprawie dotyczącej XV Dnia Papieskiego w kontekście zaczynającego się dziś synodu biskupów w Rzymie. W przyszłą niedzielę, przypuszczam, też kazania nie będzie, bo w związku z wyborami parlamentarnymi i do senatu, posłuchamy instrukcji, a raczej wskazówek przemawiających do sumienia katolika jak należy głosować i jak głosować nie należy – żeby była jasność. Takiego patriotycznego listu spodziewałem się w zeszłym roku przed wyborami samorządowymi i zawiodłem się. List biskupów był, owszem, ale o Światowych Dniach Młodzieży jakie mają być w przyszłym roku w Krakowie.

http://www.diecezja.swidnica.pl/index.php/bezkategori/1893-list-pasterski-biskupa-swidnickiego-na-miesiac-pazdziernik-2015-r-do-odczytania-w-niedziele-27-ix

http://www.diecezja.swidnica.pl/index.php/bezkategori/1894-list-episkopatu-polski-zapowiadajacy-obchody-xv-dnia-papieskiego-do-odczytania-w-niedziele-4-x

            Dzisiejszy list biskupów był bardzo mocny. Wyraziście zostały przedstawione kwestie, które katolikowi powinny być obce. Poniżej przestawiam fragment z listu:

„Pasterze Kościoła w Polsce z wielką uwagą obserwują zmiany społeczne dotykające małżeństwo i rodzinę oraz warunki zewnętrzne, w których przychodzi egzystować rodzicom i ich dzieciom. Wiele osób wciąż doskonale rozumie istotę sakramentalnego małżeństwa i rolę rodziny w społeczeństwie. Niemniej jednak kryzys kulturowy i ideowy dotyczący człowieka odcisnął swe piętno na tradycyjnym wzorze małżeństwa i rodziny. Sceptycyzm dotyczący nierozerwalnego i wiernego małżeństwa jest w wielu środowiskach tak wielki, że często unika się już używania pojęcia „małżeństwo”. Zastąpiły je określenia typu „bycie w związku”, „bycie partnerem” czy po prostu „bycie razem”. Trudno doszukiwać się w nich kategorii „trwałości” czy „wierności”.

Zaniepokojenie budzi wspólne zamieszkiwanie młodych ludzi bez ślubu kościelnego. Niejednokrotnie dzieje się to za przyzwoleniem rodziców i społeczeństwa. W ten sposób młodzi ludzie odcinają się od źródła Bożego błogosławieństwa, które jest związane z sakramentem małżeństwa.

Niebezpieczne z punktu widzenia dobra samych małżonków, jak i przyszłości Ojczyzny jawi się także odkładanie decyzji o zrodzeniu potomstwa na czas późniejszy, dawanie pierwszeństwa karierze zawodowej przed budowaniem szczęśliwej rodziny. Niezrozumiałe jest także ograniczanie się wyłącznie do jednego dziecka, w sytuacji gdy nie ma przeszkód do przyjęcia na świat kolejnych dzieci. Niepokoi także awersja do rodzin wielodzietnych. Z praktyki wynika, że w tych rodzinach proces dojrzewania społecznego jest o wiele bardziej owocny, a dzieci są szczęśliwsze. W dorosłym życiu licznemu rodzeństwu łatwiej wspierać starzejących się rodziców i być dla siebie wzajemnie pomocą.

Bolejemy nad tym, iż wiele rodzin nie realizuje swych marzeń o potomstwie ze względu na obawę o możliwość jego utrzymania. Bezwzględnie konieczna jest bardziej skuteczna prorodzinna polityka państwa i pomoc najuboższym rodzinom, zwłaszcza wielodzietnym.

Poważnym problemem jest także nieustanna propaganda ideologii gender. Wprowadza ona nie tylko zamęt w kwestiach etyczno-moralnych, ale również – co jest zdecydowanie poważniejsze – podważa sam akt stwórczy Boga. Gender uderza w decyzję Najwyższego o powołaniu do istnienia mężczyzny i kobiety jako osób równych sobie w godności i jednocześnie wzajemnie siebie potrzebujących oraz dopełniających się. Podejmowane przez nich odmienne role społeczne wynikają z innej struktury biologicznej oraz psychiczno-duchowej obydwojga. Nie ma nic złego w naukowym badaniu wspomnianych ról i zmian kulturowo-cywilizacyjnych dokonujących się na przestrzeni wieków. Warto jednak z całą stanowczością zaznaczyć, że przeciwstawianie sobie mężczyzny i kobiety oraz ukazywanie ich wzajemnej relacji jako dążenie do dominacji trzeba ocenić jako niebezpieczną drogę donikąd. Czynią tak m.in. niektóre nurty feministyczne. Szczęście płynące z małżeństwa kobiety i mężczyzny, radość z posiadania i wychowywania dzieci w rodzinie jest nie do pogodzenia z zasadami ideologii głoszącej konieczność nieustannej walki pomiędzy płciami.

Należy także poruszyć zagadnienie pozaustrojowego zapłodnienia in vitro, które jest niegodne człowieka, co podkreślił papież Franciszek na spotkaniu z lekarzami (Watykan, 15.11.2014). Trzeba podkreślić dobitnie, że każde ludzkie życie jest święte i jako takie powinno być przez wszystkich z radością przyjęte. Jednak nie każdy sposób jego poczęcia może być uznany za moralnie dopuszczalny. Po pierwsze, nie można określić procedury in vitro mianem leczenia niepłodności, gdyż nawet po urodzeniu dziecka tą metodą kobieta pozostaje bezpłodna. Człowiek nie powinien przychodzić na świat w wyniku zabiegów biotechnologicznych, lecz jako owoc miłości małżonków – ojca i matki. Zamiast promocji technologii in vitro, Kościół zachęca do korzystania z naturalnych metod leczenia niepłodności, które są godziwe z punktu widzenia moralnego, m.in. z naprotechnologii.

Nie ulega wątpliwości, że w dzisiejszych czasach potrzebne są zakrojone na dużą skalę poważne badania naukowe nad przyczynami niepłodności, która wydaje się być zjawiskiem narastającym. Nie można wyłącznie leczyć skutków, nie znając prawdziwych przyczyn problemu przybierającego powoli rozmiar epidemii. Warto również zastanowić się nad ekonomicznym tłem wspomnianych zjawisk.

Z wielkim niepokojem obserwujemy rosnące przyzwolenie społeczne na promocję i używanie środków antykoncepcyjnych oraz wczesnoporonnych, które wyrządzają ogromne szkody duchowe i zdrowotne. Kościół zdecydowanie przestrzega przed stosowaniem pigułki „dzień po” i wzywa do zaprzestania jej dystrybucji. Wielką odpowiedzialność moralną biorą na siebie ci, którzy dopuścili ten środek do obrotu. W poszczególnych przypadkach może mieć ona działanie antykoncepcyjne lub wczesnoporonne. Jest ona niezwykle niebezpieczna szczególnie dla młodych kobiet ze względu na negatywne skutki zdrowotne mogące wystąpić po jej użyciu.”

            To wszystko prawda, co napisali nasi biskupi. W tym jednak jest problem, że my, katolicy, puszczamy takie ważne słowa mimo uszu i rozkładamy ręce twierdząc – „i cóż na to poradzić”, „takie jest życie”, „to nie moja sprawa”. Te amoralne sytuacje niestety dotykają już wszystkich. I choć twierdzimy bez obłudy, że to całe zło przyszło z zachodniej Europy, to przecież wcale tym nie musimy się zachłystywać. Będąc człowiekiem świadomym i odpowiedzialnym - mam prawo wyboru. Jeżeli wybieram zło w postaci aborcji, in vitro, mieszkania na „kocią łapę”, rozwodu – to jeśli jeszcze mam sumienie, ono mnie kiedyś dopadnie.

            I czynienie rzeczy złych nie dotyczą tylko „cywilów” w kościele, ale i księży, a nawet hierarchów. Judasze są wszędzie. Obrazowo to przedstawił ks. Dariusz Oko w odniesieniu do ks. prałata Krzysztofa Charamsy:

„Podobnie można zapytać, jak to możliwe, że Pan Jezus tolerował Judasza w gronie apostołów. W nadziei, że się nawróci? Judasz na dwunastu apostołów to jest 8,3 proc. A na 30 tys. księży w Polsce to jest dwa i pół tysiąca, którzy zapewne żyją jak Judasze, którzy dopuszczają się rzeczy strasznych. Dlatego takie rzeczy niestety są możliwe. Ale i tak podkreślam, że Kościół to jest najlepsze i najpiękniejsze, co mamy. To jest największy dar Boga dla nas, za który trzeba być wdzięcznym i który jak najpiękniej należy wykorzystywać, żyć w tym Kościele.”

 
http://www.pch24.pl/ksiadz-oko-zadeklarowal--iz-jest-gotow-oplacic-terapie-dla-ksiedza-charamsy,38560,i.html

Zaczynający się dzisiaj synod biskupów rodzi poważne obawy związane z kryzysem w Kościele.

            W informacji o filmie „Kryzys. Dokąd doprowadzi nas synod?”, który powstał w przededniu synodu, można przeczytać:

            „Podczas ubiegłorocznej październikowej sesji Synodu grupa liberalnych hierarchów forsowała postulaty dopuszczenia do Komunii Świętej rozwodników żyjących w nowych cywilnych związkach oraz otwarcia Kościoła na związki homoseksualne. Obrady synodu zostały mocno zdominowane przez te kontrowersyjne kwestie, o czym świadczy kształt roboczej wersji synodalnego raportu, opublikowanej podczas trwania obrad. Jednak wskutek oporu obrońców Chrystusowego nauczania o nierozerwalności małżeństwa (wśród których należy wyróżnić m.in. kard. Raymonda Burke’a i abp Stanisława Gądeckiego), progresiści nie uzyskali wymaganej 2/3 głosów, która sprawiłaby, że nauczanie sprzeczne z Ewangelią byłoby oficjalnym stanowiskiem Synodu!

            Szokujące wydarzenia z ubiegłorocznego Synodu wpisują się w niepokojący scenariusz w nauczaniu i dyscyplinie Kościoła, jaki próbują zrealizować środowiska liberalne przy wsparciu licznych „postępowych” hierarchów.”

            Temat ten też porusza znany dziennikarz katolicki Tomasz Terlikowski w książce „Herezja kardynałów”. W opisie książki czytamy:

„Głoszone od wieków katolickie nauczanie o ludzkiej miłości, małżeństwie i rodzinie zostało narażone na atak z wnętrza samego Kościoła. Atak, który przybrał postać herezji wymierzonej głównie w prawdę o nierozerwalności małżeństwa, został zainicjowany przez grupę wpływowych zachodnich hierarchów. Głównymi postaciami tej inicjatywy stali się niemieccy kardynałowie Walter Kasper i Reihard Marx, co uzasadnia nazwanie jej „herezją kardynałów”. Taki właśnie tytuł otrzymała książka znanego dziennikarza i publicysty Tomasza Terlikowskiego – dramatyczna historia sporu między obrońcami tradycyjnego nauczania kościoła pochodzącego od samego Jezusa Chrystusa, a tymi, którzy chcieliby je zastąpić liberalnymi, politycznie poprawnymi doktrynami, mającymi z chrześcijaństwem niewiele wspólnego.”

            Kłopoty i napięcia są w Kościele i to od zawsze. Zdrady, schizmy, błędne nauczanie targają i współczesnym Kościołem. Chociaż mamy zapewnienie od samego Jezusa Chrystusa, że bramy piekielne Kościoła nie przezwyciężą, to jak my, szeregowi katolicy mamy się w takich sytuacjach zachować, z kim trzymać i z kogo brać przykład? Niewątpliwie potrzeba nam świętych, odważnych kapłanów, świętych matek, ojców, babć i dziadków, aby w sposób jednoznaczny przekazywać te wartości, które można nazwać „żywą wiarą”.

            Nasz ks. proboszcz niedawno powiedział: „katolikiem się jest, albo nie jest!”. I tak powinno być. Tylko czy taki ks. Charamsa katolikiem jest czy nie jest wg naszego proboszcza. Jestem przekonany, że w przypadku księdza taka jednoznaczna opinia by nie padła. To są faktycznie rzeczy straszne.

            Nawiązując do tytułu artykułu zacytuję jeszcze ks. Adama Bonieckiego z jego książki „Lepiej palić fajkę niż czarownice”:

            „W Polsce Kościół, a ściślej: jego ludzie często pełnili role autorytetów moralnych i nadal wielu takiej roli oczekuje. Tych oczekiwań chyba się nie zauważa albo nie docenia. Często (nie zawsze!) w momentach społecznej dezorientacji brak wyrazistego głosu biskupów.

            Ich listy pasterskie zawsze czytam z ambony. To biskupi są pasterzami, a my, prości księża, ich pomocnikami – streszczanie, poprawianie, skracanie listów uważam więc za grzeszną arogancję. Czytam, nie bacząc na apatyczną postawę słuchaczy. Apatyczną, bo u nas – słusznie czy nie – od pasterskich listów nikt się niczego ważnego nie spodziewa. Może dlatego, że Autorzy obawiają się wyjścia poza granicę ogólników i spraw znanych.”

            Co przyniesie Kościołowi trzytygodniowy synod? Czy napiszą o tym nasi biskupi w kolejnym liście? I w jakiej rzeczywistości wiary obudzimy się już niebawem?

            Czekam z niecierpliwością i troską.

(zdjęcie z Internetu)