7 stycznia 2015 rok

Mt 4, 12-17. 23-25 Bliskie jest królestwo niebieskie

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy Jezus usłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: 
«Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. 
Droga morska, Zajordanie, 
Galilea pogan. 
Lud, który siedział w ciemności, 
ujrzał światło wielkie, 
i mieszkańcom cienistej krainy śmierci 
światło wzeszło». 
Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». 
I obchodził Jezus całą Galileję, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

Oto słowo Pańskie.

Komentarz: Rev. D. Jordi CASTELLET i Sala (Sant Hipòlit de Voltregà, Barcelona, Hiszpania)

«Bliskie jest królestwo niebieskie»

Dzisiaj, że tak to powiem, zaczynamy od początku. «Lud, który siedział w ciemności, ujrzał 

światło wielkie» (Mt 4,16), mówi nam prorok Izajasz, cytowany w dzisiejszej Ewangelii, który to 

odsyła nas do Wigilii Bożego Narodzenia. Zaczynamy od początku, otrzymujemy nową szansę. 

Czas jest nowy, nadarza się okazja, pozwólmy – w pokorze – by Ojciec zadziałał w naszym 

życiu.
Dziś zaczyna się czas, w którym Bóg, kolejny raz daje nam swój czas byśmy go uświęcili, 

byśmy się na nowo zbliżyli do Niego, i byśmy uczynili nasze życie bezpośrednią służbą na 

rzecz drugiego człowieka. Kończy się Boże Narodzenie, dokładnie w przyszłą niedzielę w 

święto Chrztu Pańskiego. Z Bożą pomocą będzie to wyskok w nowy rok, w Okres Zwykły – jak 

go nazywamy liturgicznie – by przeżywać in extenso tajemnicę Narodzenia. Wcielone Słowo 

nawiedziło nas w tych dniach i zasiało w naszych sercach, na sposób nieomylny, swoją 

zbawczą Łaskę, która nas kieruje, na nowo, ku Królestwu Niebieskiemu – Królestwu Bożemu, 

które Chrystus przyszedł ogłosić pośród nas, poprzez swą działalność y zaangażowanie w 

centrum naszego człowieczeństwa.

Dlatego mówi nam Leon Wielki, że «opatrzność i miłosierdzie Boże, które zawczasu 

przewidziało ratunek – w czasach ostatnich – ludzkości zmierzającej ku zagładzie, postanowiło 

dokonać zbawienia całego rodzaju ludzkiego przez Chrystusa».

Teraz jest czas uprzywilejowany. Nie myślmy, że Bóg działał bardziej kiedyś niż teraz, że łatwiej 

było wierzyć będąc przy Jezusie – w znaczeniu fizycznym – niż teraz, gdy go nie możemy 

zobaczyć jako takiego. Sakramenty Kościoła i modlitwa wspólnotowa udzielają nam 

przebaczenia i pokoju i okazję do uczestniczenia, na nowo, w dziele Boga na świecie, poprzez 

naszą pracę, naukę, rodzinę, przyjaciół, rozrywkę i wspólnotę z braćmi. Oby Pan, źródło 

wszystkich darów i wszelakiego dobra, sprawi by to nam się udało!

Czytelnia

7 stycznia

Święty Rajmund z Peñafort, prezbiter

Rajmund, urodzony między 1170 a 1175 r. w Villafranca del Panades w pobliżu Barcelony (Hiszpania), w starej szlacheckiej rodzinie katalońskiej Peñafort, był spokrewniony z królem Aragonii. W szkole katedralnej ukończył trivium i quadrivium. Już jako dwudziestoletni młodzieniec wykładał filozofię w Barcelonie, nie otrzymując za swoją pracę wynagrodzenia. W tym też czasie wydał swoje pierwsze monumentalne dzieło: Summę prawa,podręcznik dla studentów prawa. U swoich uczniów starał się formować zarówno serce, jak i intelekt. Obdarzony głęboką wiedzą i osobistą kulturą, odznaczał się gorliwością w formowaniu przyszłych kapłanów, dla których napisał Summę nauki, pełną duszpasterskiej mądrości. W trzydziestym roku życia wyjechał do Bolonii, aby kontynuować studia nad prawem kanonicznym i cywilnym, tam też uzyskał stopień doktora. W 1218 roku biskup Barcelony, Berengariusz IV z Palou, zakładając wyższą szkołę dla kształcenia kleru swojej diecezji, zaprosił do współpracy Rajmunda jako wykładowcę. Po powrocie do Barcelony w roku 1219 Rajmund został mianowany kanonikiem, archidiakonem i wikariuszem generalnym. Berengariusz równocześnie zaprosił dominikanów, których w 1220 roku przysłał św. Dominik. Rajmund rychło zaprzyjaźnił się z nimi tak dalece, że wstąpił do nich w 1222 roku. Było to osiem miesięcy po śmierci świętego założyciela tego Zakonu. Rajmund pracował żarliwie nad nawróceniem Maurów i Żydów, a równocześnie opracowywał dzieło zawierające wskazówki dla spowiedników. Papież Grzegorz IX w 1230 r. wezwał go do Rzymu i mianował kapelanem pałacu apostolskiego, penitencjariuszem i swoim osobistym spowiednikiem. Jako doradca papieski Rajmund rozwinął szeroką i owocną działalność. To, co uznawał, że sprawie Bożej wyjdzie na lepsze, podsuwał Ojcu świętemu. Na dworze papieskim zapoznał się z najznakomitszymi osobistościami Kościoła owych czasów. Miał więc okazję również za ich pośrednictwem rozwijać działalność apostolską. W tym czasie napisał pracę z prawa kanonicznego, znaną jako "Pięć dekretów". Była ona zbiorem dekretów biskupów rzymskich. W ciągu wieków nagromadziło się tak wiele zarządzeń i ustaw papieskich, także soborowych, że trudno było nawet znawcom rozeznać się w ich gąszczu. Papież Grzegorz IX bullą Rex Pacificus promulgował opracowany przez Rajmunda zestaw obowiązujących odtąd praw kanonicznych pod nazwą Decretales Gregorii IX. W 1236 r. Rajmund wrócił do Hiszpanii. Dwa lata później, w 1238 r., został na kapitule generalnej w Barcelonie wybrany generałem zakonu dominikanów, obejmując ten urząd po bł. Jordanie z Saksonii, który był bezpośrednim następcą św. Dominika. Miał wówczas ok. 60 lat. Natychmiast z właściwą sobie energią zabrał się najpierw - jako wytrawny jurysta - do przeredagowania konstytucji zakonnych. Zatwierdzono je na kapitułach w latach 1239-1241. Okazał się wspaniałym administratorem i organizatorem zakonu, który rozszerzał się po Europie błyskawicznie, ale któremu groziło rozluźnienie. Po dwóch latach zrezygnował z funkcji i ponownie poświęcił się apostolatowi. Napisał dzieła prawnicze: Summę pastoralnąi Traktat o małżeństwie. Był spowiednikiem i doradcą króla Aragonii, Jakuba I, a także wielu mężów stanu. Pomimo bardzo czynnego życia i praktyk pokutnych, którymi trapił swoje ciało, dożył 100 lat. Umarł w Barcelonie 6 stycznia 1275 r. Jego pogrzeb był prawdziwą manifestacją. Wziął w nim udział sam król ze swoim dworem. Jego wspomnienie doroczne przypadało zawsze 23 stycznia; obecnie przeniesiono je na 7 stycznia, gdyż dzień ten jest najbliższy dnia jego zgonu. Relikwie jego spoczywają w Barcelonie, w katedrze św. Eulalii, w jednej z bocznych kaplic. 29 kwietnia 1601 roku został zaliczony do grona świętych przez papieża Klemensa VIII.