PZPR odc. 4

Poniżej przedstawiam fragmenty z mojej kroniki z roku 1984 dotyczące moich bliskich kontaktów z PZPR w zakładzie pracy. Pokazują one w jakimś stopniu, jaką partią była PZPR i do czego była zdolna. Ryszard Dźwiniel już wtedy był I sekretarzem KZ PZPR w „Bielbawie”. Partia powołała go na to stanowisko 5 grudnia 1983 roku.

Jego sekretarzowanie w bielawskich warunkach było specyficzne. Ponieważ zakład miał status zakładu strategicznego i podlegał bezpośrednio pod ministerstwo, tak i I sekretarz nie miał zwierzchników partyjnych w Komitecie Miejskim PZPR ani w Komitecie Wojewódzkim. Podlegał bezpośrednio pod Komitet Centralny PZPR. Dlatego też, często wyjeżdżał załatwiać partyjne sprawy służbowym samochodem bezpośrednio do Warszawy.

Informacje te uzyskuję przypadkowo od ludzi; jego współpracowników, kolegów i znajomych, którzy znają historię kariery naszego burmistrza Ryszarda Dźwiniela. Ponieważ jest osobą publiczną i ciągle chce nią być udowadniając jaki jest ambitny, mieszkańcy Bielawy mają prawo znać jego przeszłość i na tej podstawie świadomie go oceniać. O informacje na temat pana Dźwiniela zwróciłem się bezpośrednio do zainteresowanego, ale nie odpisując, zlekceważył mnie i wszystkich mieszkańców Bielawy. Mimo wszystko proszę pana Dźwiniela, że pisząc o nim pewne informacje na blogu, jeśli okażą się nieprawdziwe, aby bezpośrednio lub poprzez osobę rzecznika UM informacje te sprostował. Odpowiednio, w cywilizowany sposób zareaguję.

7 listopada 1984 r., środa

Sekretarz Podstawowej Organizacji Partyjnej wydz. Wykończalni poinformował mnie o zebraniu jakie ma się odbyć 19 listopada, na którym mam złożyć sprawozdanie z działalności Drukarni. Chyba zauważył u mnie brak entuzjazmu po tym zaproszeniu, a brak potwierdzenia, że się tam spotkamy spowodował, że „zaproszenie” otrzymałem również w formie pisemnej.

19 listopada 1984 r., poniedziałek

Dziś rano przekazałem kierownikowi Wykończalni podanie z prośbą o przeniesienie ze stanowiska kierownika Drukarni na stanowisko pierwszego pomocnika drukarza od 1 grudnia 1984 roku, ze wskazaniem na drukarkę filmowo-rotacyjną. Jest ona usytuowana kilka metrów od biurka kierownika Drukarni. Podanie umotywowałem niskimi zarobkami na tym stanowisku. To moje postanowienie i decyzja była podyktowana długotrwałym, niepoważnym traktowaniem mnie jako kierownika w szczególności przez kierownika Wykończalni Zygmunta Mikulańca. Moje wynagrodzenie obecnie jest najniższe ze wszystkich kierowników na wydziale, mimo, że Drukarnia jest najważniejszym oddziałem. Nie przypuszczam aby w powojennej historii zakładu taka sytuacja miała miejsce. Mobilizowany w różny sposób do złożenia rezygnacji i szykanowany, zdecydowałem się na odejście z kierowniczego stanowiska, chcąc jednocześnie pozostać na Drukarni, z którą od dziewięciu już lat jestem związany. Zdaję sobie sprawę, że to decyzja bardzo trudna. Zupełnie nie wiem, jak dalej potoczą się wypadki.

            Datę złożenia podania wybrałem nieprzypadkowo. O godzinie 14. miało być zebranie partyjne, na którym byłem winien złożyć sprawozdanie. To „winien” poruszyło mnie do tego stopnia, że zdecydowałem, bez względu na dalsze konsekwencje, że na to zebranie nie pójdę. Dość! Jest na wydziale Rada Pracownicza, a nad produkcją czuwa partia!? Czy partia musi być wszędzie!? Zresztą, po złożeniu podania, nie czułem się już kierownikiem. Poczułem nawet lekką ulgę z tego powodu, co wyzwoliło we mnie pewien rodzaj apatii.

            Na dwie godziny przed zebraniem oświadczyłem sekretarzowi Władysławowi Łupińskiemu, że w zebraniu nie wezmę udziału. Był oburzony. Zaraz poszedł z tą wiadomością do kierownika Wydziału. Wszyscy zainteresowani byli wściekli.

            Zaraz zostałem wezwany do gabinetu kierownika na rozmowę.

            - Przed chwilą był u mnie sekretarz Łupiński i stwierdził, ze nie weźmie pan udziału w zebraniu partyjnym, na którym ma pan składać sprawozdanie. Czy pan to potwierdza?

            - Tak.

            - Czy był pan zawiadomiony o zebraniu?

            - Tak, około dwa tygodnie temu na piśmie podpisanym przez sekretarza Lwa.

            - Dlaczego pan nie chce iść na zebranie?

            - Nie czuję się na siłach, aby obecnie podjąć dyskusję na planowane tematy.

            - Czy ma pan przygotowane jakieś materiały?

            - Nie mam.

            - Czy pana decyzja ma związek z wcześniejszym podaniem o rezygnację ze stanowiska?

            - Nie.

            - Ale jest pan jeszcze kierownikiem i ma pan obowiązek składać sprawozdanie, jeśli tego zażądają.

            - …

            - Panie Bolku, niech pan szczerze powie, o co tutaj chodzi?

            - Panie kierowniku, szczerze mogłem panu odpowiedzieć jeszcze cztery miesiące temu, teraz nie.

            - Jeśli pan nie pójdzie, spotkają pana surowe konsekwencje! Czy pan pójdzie na zebranie?

            - Nie.

            - Czy jest to pańskie ostateczne stanowisko?

            - Nie należę do ludzi, którzy zmieniają stanowisko. Jednocześnie ubolewam, że współpraca między nami nie układała się.

            - To wszystko. Dziękuję.

            Przed zebraniem mój kolega, należący do partii, bez mojej wiedzy i zgody wziął z szuflady mojego biurka materiały dotyczące drukarni, które prowadziłem na bieżąco, aby na ich podstawie zreferować temat na zebraniu POP. Drukarnia miała wtedy dobre wyniki.

20 listopada 1984 r., wtorek

Po wydarzeniach z 19 listopada dzisiaj o godzinie 14. Zebrała się na Wykończalni w trybie nadzwyczajnym Egzekutywa Podstawowej Organizacji Partyjnej (POP), by podsumować wypadki związane z moim zachowaniem. Mnie na to zebranie nie poproszono. Nie chciano widocznie słuchać moich wyjaśnień, dlaczego odmówiłem uczestnictwa w zebraniu. Członkowie egzekutywy byli bardzo rozzłoszczeni, że coś takiego mogłem zrobić. Ostatecznie do Komitetu Zakładowego PZPR wystosowano uchwałę mniej więcej takiej treści: Wnioskujemy o cofnięcie rekomendacji kierowniczej kierownikowi Drukarni obywatelowi Bolesławowi Stawickiemu w związku z manifestowaniem obecnie i w przeszłości postaw wrogich rzeczywistości społeczno – politycznej kraju.

21 listopada 1984 r., środa

Byłem na rozmowach w KZ PZPR na Zakładzie I. Obecni byli: II Sekretarz KZ PZPR  Danuta Sokołowska, Przewodniczący Komisji Kontroli Partyjnej inż. Ryszard Fraj, jego zastępca Mieczysław Jedoń i tow. Genowefa Kuśmierek. Rozmawialiśmy około półtorej godziny.

24 listopada 1984 r., sobota

Wezwano mnie na nadzwyczajne posiedzenie Egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR. Wahałem się, czy jechać. Może dać już sobie spokój? Może tam liczą, że nie przyjdę? Zagadnąłem w tej sprawie znajomego inżyniera pana Krzysztofa Czekaja, też członka partii, który w tym czasie jako kierownik brygady remontowej miał zlecenia do wykonania na Wykończalni.

            - Panie Krzysztofie, iść na to zebranie, czy nie?

            Wszyscy na Wykończalni znali dobrze moją sytuację i czekali, być może z ciekawością, co dalej będzie. Myślę jednak, że każdy się bał i w nikim nie miałem wsparcia.

            - Niech pan idzie! – usłyszałem odpowiedź z troską w głosie. – Jeśli pan nie pójdzie, zniszczą pana.

            I tak bym poszedł, ale podziękowałem za radę.

            Na spotkaniu poczułem się jak w sądzie. Nie spodziewałem się rzeczowej dyskusji. Na sali był dyrektor naczelny mgr inż. Ireneusz Kruk, dyrektor ds. produkcji mgr inż. Marian Szybowski, byli członkowie partii z Wykończalni, chyba egzekutywa, a wśród nich i partyjni pracownicy z drukarni, oraz wielu innych naburmuszonych i obrażonych oficjeli. Zebranie prowadziła tow. sekretarz Danuta Sokołowska. Przykro było patrzeć na tych ludzi; bez twarzy, bez idei, z pospuszczanymi głowami, wystraszonych. Odniosłem wrażenie, że podobnie jak ja, są ofiarami systemu. To nie oni chcą mnie osądzić. Zdają sobie sprawę, że to system, którego nie akceptują, ale którego ciągle się boją.

            Po zapoznaniu obecnych ze sprawą poproszono mnie o wypowiedź. Próbowałem się bronić przedstawiając otwarcie, jaką atmosferę niesłusznie wypracowano wokół mojej osoby i moją wypowiedź podparłem zebranymi w zeszłym roku opiniami kilku liczących się na wydziale osób. Przedstawiłem również moją karierę zawodową i wielokrotne przeszeregowania.  Widać było zaskoczenie i jakiś wstyd.

            To żenujące widowisko zakończono wcześniej przygotowaną uchwałą (a więc wszystko już było przygotowane!), którą odczytała prowadząca spotkanie. Zapamiętałem z tego tylko końcówkę: … i w przyszłości nie może pełnić funkcji kierowniczych, nawet brygadzisty.

            Wszystko to może i miałoby sens, ale to ja wyprzedziłem wypadki i kierownikiem już nie chciałem być, bo już miałem w takiej rzeczywistości wszystkiego dość. Problemu już nie ma. Uchwała jest wiążąca dla dyrekcji. Odpisu uchwały, chociaż dotyczyła mnie, nie otrzymałem.

29 listopada 1984 r., czwartek

Otrzymałem naganę za niewykonanie polecenia służbowego dotyczącego złożenia sprawozdania przed pracownikami zakładu z zakresu jakościowych wyników produkcyjnych.

            Jak wymijająco napisane! – „Przed pracownikami zakładu”. Trzeba było napisać zgodnie z prawdą – przed Egzekutywą POP.

            Otrzymanie nagany skutkowało pomniejszeniem dodatku stażowego za miesiąc listopad w wysokości 50%, zmniejszeniem o 50% nagrody za efektywność gospodarowania i zmniejszeniem o 50% nagrody z zysku.

            Korzystając z możliwości odwołania się od udzielonej kary, natychmiast z tego skorzystałem i napisałem odwołanie, powołując się na fakt, że nie mój przełożony takie polecenie mi wydał tylko partia, a ja partii nie podlegam.

                  

30 listopad 1984 r., piątek

Po przykrych wcześniejszych rozmowach gdzie określono, że na proponowanym przeze mnie stanowisku absolutnie nie mogę pracować, a nawet nie powinienem pracować na wydziale Wykończalni, żebym prawdopodobnie znów czegoś nie wywinął, oraz informacjach, że zostanie napisane pismo, stawiające mnie do dyspozycji Działu Osobowego lub zwolnienie z pracy, ostatecznie o godzinie 14.50, a więc na dziesięć minut przed zakończeniem pracy, otrzymałem zgodę na piśmie na przeniesienie na oddział drukarni na fizyczne stanowisko.

            Niezrozumiała jest dla mnie ta zmiana nastawienia. Chyba jednak stwierdzono, że jest to najzręczniejsze rozwiązanie.

            Tak więc od jutra jestem pracownikiem fizycznym. Można by zapytać: - Na co mi była ta nauka, te studia i cały ten kierowniczy staż na Wykończalni?

Czas pokaże, co dalej będzie. Pewne jest, że pracując na stanowisku pomocnika, straciłem na zarobku. Trudno.

1 grudnia 1984 r., sobota

Zgłosiłem się dziś rano do pracy na maszynę drukarską ...