Czystki w Bielawie cz. 6

     

 Znany polityk, J.P., zaproponował niedawno obniżenie wieku uprawniającego do powszechnego głosowania. O ile taki wiek można obniżyć? Czy może już dzieci znają się na polityce?

            W piątek 5 kwietnia uczestniczyłem w auli naszego liceum w promocji publikacji „Sudecka poezja i proza I”. Jest to pierwsza pozycja z nowej serii wydawnictwa „Bibliotheca Bielaviana”. Tomik poezji i prozy jest wynikiem „I Konkursu Literackiego Na Utwór Inspirowany Fotografiami Bielawy”. Uczestnikami konkursu były bielawskie dzieci ze szkół podstawowych. Fotografią, na podstawie której dzieci pisały wiersze i opowiadania, było załączone zdjęcie słoni przy bielawskiej fontannie. Na spotkaniu każdy z autorów otrzymał wspomniany tomik.

           

    Siedziałem pośród dzieci, które wszystkie miały identyfikatory zawieszone na szyi. Takie spotkanie zapewne dla wielu z nich, początkujących poetów i pisarzy, niewątpliwie było przeżyciem. W luźnych rozmowach między nimi usłyszałem:

           

- Bingo zdrożało o 10 groszy!

            - To wina Tuska!

           

   W domu z zainteresowaniem przeczytałem książkę, w której, jak się okazało, dzieci mogły popisać się niczym nie skrępowaną wyobraźnią. Autorzy wykazali się bardzo zróżnicowanym spojrzeniem na to samo zdjęcie. A oto końcowy fragment jednego z utworów napisanych prozą:

      

     

Słonie nieźle rozrabiały w niemieckim wojsku i żołnierze próbowali się ich pozbyć i nawet przeciwko nim wysłały czołg. Te jednak stratowały go i za pomocą swoich trąb wygięły mu lufę i oddaliły się w stronę stolicy. Tam wsparły nasze powstańcze jednostki i wyparły Niemców ze stolicy. Potem z pomocą polskich żołnierzy wyparły Niemców i ZSRR z polskich ziem.

            Słonie zostały docenione za swą pomoc dla narodu i sam prezydent Władysław Raczkiewicz dziękował im za ich dokonania dla kraju. Słonie zostały odznaczone Orderem Orła Białego, a po śmierci pochowane na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

            I jeszcze o naszym kościele w wierszu „Niezwykli turyści”.

Niezwykli turyści na naszym rynku!

Pewnie szukają miejsca do odpoczynku.

Przy kamiennej sowie, w środku miasta,

gdy wybiła godzina dwunasta,

zatrzymały się wielkie afrykańskie słonie.

Zanurzyły swoje długie trąby w wodzie

i piją, piją.

I tylko uszy im drgają, małe oczka się zamykają.

Takie są szczęśliwe!

Z rozmarzenia

niezwykłych turystów budzi zegar.

Czas iść dalej...

Może słonie pójdą teraz

do cudnego kościoła

Najświętszej Maryi Panny,

na wieżę widokową?

            Powyższy tekst ukazał się w kwietniu na stronie internetowej „Wirażu”. Przydał mi się teraz, po odwołaniu dyrektora biblioteki, by po uzupełnieniu zdjęciami i moimi spostrzeżeniami, kolejny raz podkreślić zaangażowanie pana doktora Brzezińskiego w tworzenie atmosfery sprzyjającej „zarażaniu” kulturą. 

            W czasie trwania tego literackiego konkursu jedna z mam uczestników w odniesieniu do pana dyrektora zachowała się dość zaskakująco i wyszła z propozycją wydania wierszy i prozy konkursowej w formie tomiku. To było coś nowego. Nowe wyzwanie, które pan Rafał, nie namyślając się nawet długo, podjął. To była szansa, żeby w poważny sposób zaszczepić w młodym człowieku może nawet pasję. W bibliotece powstało wydawnictwo „Sudecka poezja i proza”. Wydrukowano tomiki. Dzieci były zachwycone.

            Po przeczytaniu w domu tomiku, natrafiłem na teksty mojej, chyba, dwunastoletniej sąsiadki. Teraz, gdy się spotykamy mamy okazję porozmawiać o „poezji i prozie”.

            To było w kwietniu, a w czerwcu odbyło się już trzecie spotkanie, tym razem w kameralnej przestrzeni „Pozytywki” z dojrzałą już osobą, poetką piszącą przepiękne wiersze "do szuflady", którą „odnaleziono” nawet w Hiszpanii. Na tym spotkaniu nawet była pani, która jej wiersze na Półwyspie Iberyjskim promuje. Poetka – to pani Urszula Kowalewska.

           

Moja poezja

Zanurzyłam się w poezji

życiodajnym ruczaju

każda kropelka myśli

cichym potokiem się staje

przejrzystym strumieniem słowa

lekko płynie jej dusza

omija spienione kaskady

z bielą kart

w przyszłość rusza

Nie sposób opisać niepowtarzalnej atmosfery tamtego wieczoru i poetki o wielkim sercu.

            Ale jest jeszcze drobna sprawa, która na tym spotkaniu miała miejsce, a na którą może nie wszyscy zwrócili uwagę.

            Pan Rafał zwracając się w słowie do sali powiedział: wszyscy zgromadzeni na tej sali piszą! 

            Zamarłem z przerażenia. Z jednej strony miałem Tadeusza Łazowskiego a z drugiej panią Marię Grabowską. Zlustrowałem wzrokiem salę widząc we wszystkich prozaików i poetów. Tadeusz wydał dwie książki o Bielawie, ja też napisałem książkę… Pani Maria zwróciła się do mnie: - A pan napisał coś? Nieśmiało potwierdziłem, że napisałem książkę -  o sobie.  Pani Maria pochwaliła się, że pisze wiersze i ma zaproszenie do udziału w „Nocy poetów”.

            Pomyślałem sobie, jakie bariery, dzięki działalności biblioteki, pokonali amatorzy, żeby ujawnić się ze swoją twórczością.

            Tylko ze względu na konsekwencję i cel tego cyklu napiszę jeszcze podsumowanie, ale bez zjadliwości, bo kultura jej nie znosi, że Bielawa poprzez nieodpowiedzialne, szkodliwe działania swoich władz, kulturę w mieście, w osobach jej mecenasów, bezmyślnie zabija.