Widok z okna

Listopadowy, niedzielny, jesienny poranek.

Jak zawsze rano sprawdzam temperaturę na dworze i pogodę. Zimno i tym razem pochmurno. Nie widać na niebie ptaków i nie widać nawet Wielkiej Sowy. Widać za to z okna tę „małą” Bielawę. Bielawę w swojej małostkowości i biedzie. Bielawę, której nie znajdzie się w folderach, a która przecież jest i krzyczy. Krzyczy swoją bezradnością wobec nieudolnych gospodarzy i nie dbających o nią mieszkańców.

            Czy tak naprawdę musi być w Bielawie? W Bielawie jako Modelowym Mieście Ekologicznym?

            Z jak wielu okien w Bielawie można zobaczyć z bliska takie i podobne widoki?

        Najpierw potworna chałupa. Kiedy wyjdę na balkon, widzę jej fantazyjny dach. Kiedy stawiano bloki na os. Konstytucji 3 Maja, z dobrze poinformowanych źródeł miałem informację, że ta chałupa jest przewidziana w najbliższym czasie do wyburzenia. Na jej miejscu miał powstać plac zabaw. Stoi dalej i być może przeżyje bloki. To już dwadzieścia pięć lat. Chyba zabytek. Zabytek, jak nie powinien wyglądać dom mieszkalny dumnych ludzi w ekologicznej Bielawie. Czy można zadowolić się byle czym? Mieszkaniem w byle jakim domu?

            Mozaika z dachówek nie odbiega swym wyglądem od tej z ulicy Mikołaja Kopernika, dochodzącej do najważniejszego placu w mieście, przy którym urzęduje nasz mierny burmistrz. Przy każdym większym wietrze dachówki spadają. Zagrzybione mury straszą swoją elewacją. Wejście – ohydne.

        Przy domu stoi buda trafostacji, która też straszy swoim wyglądem. Dawno temu malowana, już straciła na młodości. Przy niej powalone elementy gruzowiska, które już nikomu nie przeszkadzają. To tutaj znalazła sobie azyl młodzież z pobliskiej szkoły. Przychodzą, coś palą, coś piją i przeklinają, ale się cieszą. Pasuje im widocznie takie obskurne otoczenie. Czyj jest ten teren? Mówią, że należy do MZBM.

   Kiedyś nawet przejeżdżały tędy samochody skracając sobie drogę do ul. 1 Maja, dopóki nie postawiono masywnych, żelbetonowych słupów. 

Takie słupy zapewne należałoby też postawić przy nowym zagospodarowanym terenie przy blokach, bo kultura naszych kierowców takich słupów, niestety, wymaga.

I dlaczego został zryty nowy trawnik z jeszcze dziewiczą trawą?

Gdy sięgnąć wzrokiem trochę dalej, oko nie odpocznie. Przy nowej przychodni na wałach ziemi odgradzającej ją od następnych posesji od lat rośnie ogromne zielsko. Może specjalnie, ale ozdobą miasta to nie jest.

. 

Bliżej, teren ciągle jeszcze nie uprzątnięty i nie zagospodarowany po spalonych kontenerach, które przez wiele lat stały i straszyły.

W Bielawie stawia się nowe słupy. Drutuje się Bielawę. Postęp, cywilizacja.? A jakie widoki!

`Jakie widoki ma na przyszłość nasza Bielawa? Marnie to widzę. Konsekwentny w swym działaniu obywatel Ryszard Dźwiniel już szykuje się do walki o następną kadencję burmistrza. Jego poplecznicy, doradcy i wszyscy inni zapatrzeni w tego przystojnego, elokwentnego nigdy nie starzejącego się pana, już słyszą surmy zbrojne w walce o świetlaną przyszłość Bielawy pod sztandarami Ryszarda. A potem…? Fanfary i radość wygranej? A potem – mamy, to co mamy i mamy się z tego cieszyć, bo trzeba cieszyć się z tego, co się ma, skoro niczego innego się nie ma.

Czy Bielawę stać na coś innego? Na coś naprawdę wspaniałego?

A w bloku?

Jak co niedziela rano, sąsiadka włączyła pranie. Sąsiad już się też obudził, bo słychać jak rżnie telewizor. I tak będzie do 23:30. Jedyny ratunek w korkach do uszu. A i groźny pies daje o sobie znać. Chyba ma na imię K…, bo słychać jak go uspakajają: - K… zamknij się.

Ściany mają uszy, ludzie mają uszy i oczy. A może lepiej nic nie widzieć i nie słyszeć?

Listopadowy, niedzielny, jesienny poranek.