Po mojemu… Niemiecka imigracja

     

         Zapewne znów uda mi się coś głupiego napisać, ale komentatorzy zawsze przecież mogą naprowadzić mnie na właściwe tory odcinka kolei z Dzierżoniowa do Bielawy. W kontekście wydarzeń, jakie obserwujemy na zachodzie, można wysnuć wnioski, że już za jakiś czas Niemiec, jako naszych sąsiadów nie będzie. Na własne życzenie muzułmanom; tym radykalnym i tym nieradykalnym, oddadzą swoje państwo na pożarcie. Wobec bezradności kiedyś dumnego i butnego narodu niemieckiego, nie życzę im drugiego Hitlera, jak Europie ojciec Knabit nie życzy drugiego stricte Sobieskiego, tylko takiego bardziej łagodnego. Na przykład takiego wpływowego, co to by muzułmanów poprosił, żeby już sobie w pieruny poszli.

Ale Niemców, jako sąsiadów, możemy mieć na klatce schodowej w bloku, w kamienicach, po sąsiedzku w domkach jednorodzinnych czy w sąsiednich salach w domach opieki. No bo gdzie pójdą? Najlepiej do sąsiada. I Opatrzność Boża sprawiła, że Cezary Tomczyk z Ewą Kopacz do spółki, nie zdążyli muzułmańskiej ekstremy do Polski sprowadzić, no bo jakby się Niemcy wtedy u nas czuli? Z deszczu pod rynnę?

No i doszedłem do momentu, gdzie chciałbym wspomnieć o Polsce tej antyimigracyjnej, jak to postrzega się nas na zachodzie i w kręgach tej naszej zdziczałej opozycji. Czy faktycznie jesteśmy tacy anty?

W książce Olgierda Terleckiego „Pułkownik Beck”, o której już wspominałem, jest taki ciekawy fragment dotyczący roku 1936 po sesji Ligi Narodów w Genewie. Autor pisze:

„Dodać tu można swego rodzaju anegdotę. Otóż w trakcie owej sesji Ligi delegacja polska wysunęła też problem emigracji żydowskiej z Polski. Wystąpienie to bardzo ostro zaatakował w Warszawie „Nasz Przegląd”, dziennik wydawany w języku polskim dla inteligencji żydowskiej i Polaków żydowskiego pochodzenia. Dziennik uderzył imiennie w trzech członków delegacji, mianowicie Tadeusza Gwiazdoskiego, wicedyrektora departamentu politycznego MSZ, Jana Frylinga i Adama Rosego, zarzucając im popełnienie wielu grzechów głównych i żądając, by dla przykładu wyemigrowali jako pierwsi. Tak to delikatnie organ bądź co bądź semicki powiadamiał, że antysemickie Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest nie tylko zahrabione, ale na domiar złego zażydzone. Nawiasem mówiąc, każdy projekt wysłania choćby kilku Żydów z jakiegokolwiek kraju europejskiego był w tym czasie skrupulatnie badany przez Brytyjczyków, którzy ostro limitowali imigrację żydowską do Palestyny. Stąd dojść miało do całej serii dramatów ludzkich; nabite kandydatami na imigrantów i nie dopuszczone do portu w Hajfie, a następnie pędzone z Lewantu przez jednostki Royal Navy, prawdziwe statki widma błąkały się tygodniami po wschodnich akwenach Morza Śródziemnego. W tym względzie Polska, w ówczesnej opinii światowej antysemicka, przyświecić miała wkrótce wzorem gościnności przyjmując bez ograniczeń Żydów z Niemiec, podobnie jak przyjmowała ich za czasów Kazimierza Wielkiego, gdy uciekać musieli przed pogromami i rzeziami sprawianymi w zachodniej Europie.”

Czy można oczerniać Polskę za to, że jest rozsądna i nie godzi się na przyjmowanie takich imigrantów, którzy jej zagrażają? Mam na myśli, oczywiście, Polaków, PiS i obecny rząd, a nie Cezarego Tomczyka, Ewę Kopacz i im podobnych. W sumie w 2015 roku Polska przyjęła tylu imigrantów (Ukraińców), że stawia to ją na drugim miejscu w Europie. Tak gdzieś pisali.

I o co w tym wszystkim chodzi? Po mojemu nie kapuję.