Idź w pokoju!

     

       Dzisiaj w naszym kościele na sumie byliśmy uczestnikami niezwykłego wydarzenia. Do naszej chrześcijańskiej wspólnoty została wprowadzona młoda kobieta jako neokatechumenka. Taką praktykę do tej pory widziałem w telewizji z udziałem papieża, chociaż to był już chrzest dorosłych ludzi. To wydarzenie już po uroczystości było komentowane w rodzinie i wśród znajomych w atmosferze powagi i jakiejś prawdziwej radości. To radość, że Ktoś zdecydował się świadomie, zapewne po gruntownych przemyśleniach, wstąpić do naszego Kościoła.

            Pani została uroczyście wprowadzona do kościoła i uczestniczyła w Liturgii Słowa. Na taką uroczystość Kościół też ma przygotowane odpowiednie modlitwy i związaną z tym oprawę. Po homilii i uroczystym przyjęciu Neokatechumenki do wspólnoty wiernych przez celebransa, ksiądz proboszcz jako celebrans zwrócił się do pani:

            - Idź w pokoju!

            I pani poszła w asyście księdza opiekuna.

            Podczas liturgii otrzymała krzyż i Pismo Święte. Teraz czeka ją długa droga do chrztu św. i sakramentów św., co ma nastąpić w Wigilię Paschalną. My, jako wspólnota parafialna, mamy się w tej sprawie modlić i wziąć również odpowiedzialność za przygotowanie tej osoby do pełnego uczestnictwa w naszej wierze.

            Ja w historii swojego życia takiego wydarzenia nie doświadczyłem. Najstarsi ludzie w Bielawie, jak się zorientowałem - też nie. Skojarzyłem sobie to z czymś wyjątkowym, czymś wielkim, a jednocześnie w swojej wymowie prostym i oczywistym. Jakoś tak od razu przyszła mi na myśl książka Zofii Kossak „Szaleńcy Boży” i opowiadanie Michała Lermontowa „Bela”, a niego zdanie ze słowami:

            „Zaczęła martwić się tym, że nie jest chrześcijanką…”

          Panią, która dzisiaj przyszła do naszego kościoła prosić o wiarę, można porównać do tych „szaleńców” pisarki, którzy w Chrystusie odnaleźli prawdziwy i jedyny sens życia. Świetnie z tą uroczystością korespondowała dzisiejsza Ewangelia, a w niej pytanie, co o Chrystusie sądzą ludzie? I każdy chrześcijanin powinien sobie na to pytanie często odpowiadać, aby sprawdzić, czy idzie po drodze, wyznaczonej przez Chrystusa i jaka to dla niego droga.