Może da się uratować!

     

     A myślę o kilkudziesięciu tysiącach złotych, jakie nasz proboszcz zdecydował się wydać na tzw. balaski odgradzające sacrum od profanum w naszym kościele, czyli balustradę, która jest jednocześnie „Stołem Pańskim” do udzielania Komunii św. oddzielającą prezbiterium kościoła od wiernych. To na wzór Świątyni Jerozolimskiej (Święte Świętych). Ks. proboszcz oświadczył na koniec zeszłego roku, że na wiosnę takie nowe balaski będą. Ja się jednak pytam – po co? Co prawda te stare są już podniszczone i nawet do ołtarza nie pasują, ale balasek wcale w kościele być nie musi. Teraz kościoły buduje się już bez balasek, jakby chociaż ten przedstawiony w Sulejówku, który też pomagałem budować.

          

   I tak, jak widzimy, znacząca część balasek jest już zdjęta, a kapłani wychodzą do ludu za balaski już nie tylko z tacką, ale i głosić Słowo Boże, i rozdawać Komunię św. A może właśnie już nie dzielić przestrzeni kościoła na „waszą” i „naszą”, tylko całkiem te balaski zlikwidować, a te zamówione i może już wykonane, opchnąć gdzieś do innego kościoła.

            Proboszcz może wcisnąć Radzie Parafialnej, że balaski były i być muszą, a Rada Parafialna i tak wszystko proboszczowi przyklepie. Ja tylko przypomnę, że proboszcz mówił o przywracaniu naszej świątyni statusu kościoła Maryjnego i sprzeniewierzył się swojej decyzji stawiając w prezbiterium figurę św. Michała Archanioła z Gargano, która zupełnie tam i nawet w całym kościele nie pasuje.

                 A może poważniej potraktować by wyremontowanie ławek, który to remont był już obiecany trzy lata temu? A może wyremontować nagrobki proboszczów, budowniczych kościoła? A może zrobić podjazd dla niepełnosprawnych?