Moje miejsce w kościele

 

    To jest pewna prawidłowość, że parafianin w swoim parafialnym kościele przyzwyczaja się do „swojego” miejsca zwłaszcza, gdy chodzi do kościoła częściej niż raz w tygodniu w niedzielę i w święta. I chociaż nie jest ono zaznaczone imiennie, jak to było kiedyś, a i teraz też występuje (opolskie), to taki parafianin idzie na „swoje” miejsce jak w dym. I być może na innym miejscu już tak nie czuje się pewnie jak na „swoim”. A ponieważ to jego miejsce, to pozwala sobie na pozostawianie niezbędnych akcesoriów do klęczenia czy siedzenia, jakie przedstawiam poniżej (zapewne nie wszystkie). Przyznam jednak (i nie tylko ja), że przebywanie przy widocznych takich elementach, jakoś radości mi nie sprawia, bo nie korespondują one z powagą kościoła. Niedawno nawet na półce ławki przede mną stał normalny jasiek. Raczej trudno było go wzrokiem ominąć zwłaszcza, gdy się klęczało czy siedziało.

            Przypominam sobie, i nawet o tym już wspominałem, że kilka lat temu ks. proboszcz obiecał wyścielić siedzenia ławek przynajmniej tych kilka z przodu, aby ci stali bywalcy w kościele mieli wygodniej. Ale, jak to się mówi – obiecanki cacanki, a głupiemu radość. O tej obiecance przypomniałem sobie również w bazylice w Bardzie, gdy pojechałem po pielgrzymów EDK, w której to pięknie wyłożone są ławki. Proboszcz ma w prezbiterium wygodny fotel, to po co mu myśleć o twardych ławkach dla wiernych. A zresztą, budowniczy kościoła przecież tego nie przewidzieli, że za naszych czasów cywilizacja na tyle postąpi, że i ławki w kościele już trzeba wyścielać.

            Proponuję, aby w ogłoszeniach parafialnych wystosować prośbę do parafian, aby takich rzeczy nie pozostawiali w kościele, a najwyżej nosili ze sobą. Ale nie wierzę, że to zostanie odczytane. Ot, taki ze mnie człowiek małej wiary.

18 września 2016 r.
Zastaliśmy w kościele wyścielone miękko wszystkie ławki.