Dłużej nie będę ukrywał

  

Jezus powiedział do swoich uczniów:

Gdy twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków opierała się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik. 

                                                                                                                           Mt 18, 15 - 17

 Tekst ten w Piśmie Świętym Nowego Testamentu z Ewangelii wg św. Mateusza występuje jako „Upomnienie braterskie”.

Wielokrotnie na swoim blogu, w trosce o sacrum cmentarza i wyodrębnionego placu bezpośrednio przynależącego do naszej parafialnej świątyni, zwracałem uwagę, aby na tym miejscu nie parkować samochodów. Nie dochodziłem, czyje są to samochody, bo nie chodziło mi o zwrócenie uwagi na osobę, ale na samochód w kontekście sacrum tego gwałcenia. Pokazywaniem samochodów, parkujących bezpośrednio przy świątyni, „zgrzeszyłem” w dobrej wierze wielokrotnie. To może w związku z tym pojawił się od strony cmentarza znak „zakaz ruchu wszelkich pojazdów”, co i tak psu na budę się zdało. Samochody parkowały dalej i dalej parkują. Oczywiście nie parkują same, parkują ich właściciele lub użytkownicy.

I choć tych parkujących właścicieli czy użytkowników jest bardzo wielu, to tylko jeden z nich poczuł się urażony, a może nawet obrażony, że śmiałem na jego samochód zwrócić uwagę. I nie będę dłużej ukrywał, choć miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie i ten samochód przy kościele jednak parkowany nie będzie, że otrzymałem w zeszłym roku pismo od właściciela jednego z samochodów, które w języku prawniczym nazywa się pismem przesądowym. Właścicielem samochodu, w stosunku do którego dokonałem naruszeń dóbr osobistych w postaci prawa do prywatności, dobrego imienia oraz czci, okazał się ks. dr Robert Begierski. Załączam pismo:

Dalsze publiczne analizowanie tej kwestii i komentowanie może narazić mnie na sądowy proces z powództwa cywilnego, z czego zdaję sobie sprawę i dlatego działania ks. dra Begierskiego nie oceniam pod względem prawnym. Natomiast pod względem formalnym, mając na uwadze Pismo Święte, którego treści ze względu na swój zawód (czyt. powołanie) ks. dr Begierski głosi, spróbuję przedstawić tak, jak to rozumiem.

Otóż mając na uwadze to, powołując się na Ewangelię św. Mateusza, że zgrzeszyłem przeciwko bratu swojemu Robertowi, jako brat mogłem liczyć, że ks. dr Begierski przyjdzie do mnie i upomni mnie w cztery oczy. Niestety, ksiądz poszedł, ale do swojego brata prawnika i jak przypuszczam swojego parafianina, pana mecenasa… (mniejsza o nazwisko), aby wyżalić mu się i poradzić, jak brata Bolesława załatwić. Brat mecenas, napisał pismo do brata blogera, z uprzedzeniem, aby przestał grzeszyć przeciwko bratu swojemu Robertowi. I mamy to, co mamy, a co zupełnie sprawy nie załatwiło.

Buszując po Internecie w temacie pism przedsądowych, natrafiłem na informację, że w pisaniu takich pism przoduje redaktor Adam Michnik. To taka dygresja.

Piszę ten artykuł również w trosce o Szanownych Komentatorów na moim blogu, aby nie ryzykowali procesem sądowym z powództwa cywilnego i nie wymieniali, broń Boże, nazwiska księdza dra Roberta Begierskiego gdziekolwiek i w jakimkolwiek kontekście.

Prawnikowi ks. Begierskiego, mecenasowi … (mniejsza o nazwisko), proponuję wziąć kalkulator i dokonać rachunku zysków i strat w sprawie stawiania samochodu na terenie świątynnym, a księdzu Robertowi dedykuję w Roku Miłosierdzia cytaty z Pisma Świętego:

Obowiązek przebaczania:

 Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?»  Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. 

                                                                                                                     Mt 18, 21 -22

Owca zabłąkana:

 Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała?  A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych. 

                                                                                                                   Mt 18, 12 – 14

Jako „zabłąkana owca” chciałbym się ucieszyć z dobrego pasterza i napisać na tym blogu, wyrażając opinię za innymi – ks. Robert Begierski to w sumie fajny gość.

(zdjęcie z Internetu)