Bielawa - Sobótka

     

   Już na początku zaznaczam, że choć w tytule Sobótka jest, to do Sobótki nie dojechaliśmy. Zabrakło czasu, siły i szyki nam, w pewnym sensie, zdezorganizował wyścig kolarski, w związku z którym zatrzymywano nas po drodze.

            Pojechaliśmy tym razem we trzech: kol. Zbyszek, kol. Franek no i ja. Pojechaliśmy przez Dzierżoniów i potem skrótem, rowerową ścieżką przez pola do Uciechowa. Choć może się to wydawać dziwne, to jednak muszę się przyznać, że tą ścieżką jechałem po raz pierwszy. Jak zwykle było się do czego przyczepić. Trawa na poboczu nie wykoszona i poprzewracane masywne, betonowe pojemniki na śmieci przy ławkach. To naprawdę karygodne, aby ludzie siedzący na ławeczkach, którzy z wielkiego miasta Dzierżoniów wyszli na na spacer, siedzieli w takim syfie.

           

          W Uciechowie budują nowe magazyny.

Dalej jechaliśmy w kierunku Jaźwiny. Ciężka droga, bo jest zerwany asfalt, ale jej trudy wynagradzały nam, swoim podniebnym śpiewem, skowronki. Ładnie prezentuje się kościół w Jaźwinie.

Przez Słupice

i Młynicę dojechaliśmy do Olesznej. Bardzo dawno mnie tam nie było. Z daleka widać kościół z charakterystyczną wieżą.

Z bliska widać, że jest zbudowany z kamienia. Masywny kościół.

Oleszna, jak widać pod kołami, nie pokusiła się na zalanie kostki na jezdni asfaltem. Relikt przeszłości zapewne, ale i może lokalny do tej kostki sentyment.

Na cmentarzu za Oleszną jest wspaniała kaplica cmentarna.

W Piotrówku kawałek od drogi schował się jakiś zabytek.

Potem Tomice i przypomnienie sobie zapachu i smaku świeżego, domowego wypieku chleba. Tam, w latach 80. ubiegłego stulecia jeździłem Syreną 105 pomagać w polu przy zbiórce cebuli, ziemniaków i ucinaniu liści buraków cukrowych. Po wspólnym posiłku na zakończenie pracy każdy z przyjezdnych dostawał cały, okrągły, świeżutki bochen chleba i butlę mleka prosto od krowy. I to wszystko z uśmiechem i ze szczerego serca.

            Dojechaliśmy do drogi Jordanów Śl. – Sobótka. Nawet Jordanów było widać po prawej stronie,

a po lewej monumentalna góra Ślęża. Będzie nam ona towarzyszyć przez następne kilkadziesiąt kilometrów.

W Świątnikach zatrzymała nas policja ze względu na wyścig kolarski.

Jechaliśmy dalej na Sobótkę, ale w Przezdrowicach ostatecznie zrezygnowaliśmy, szukając najbliższej drogi do domu. Miejscowi zaproponowali nam kierunek na Będkowice. Kiepska droga. Na poboczu, jak w wielu innych miejscach, rosło bardzo ekspansywne, jakieś nieprzyjazne zielsko.

W Będkowicach mają ładny stawek.

Po dojechaniu do głównej drogi – znów policja i postój. Czekaliśmy na kolarzy. Puścili nas po głównym peletonie.

Dalej mozolne wspinanie się pod górę aż do Przełęczy Tąpadła. Po drodze sympatyczny akcent w Sulistrowiczkach.

Przejechaliśmy w sumie 77 kilometrów. Przed deszczem udało się nam uciec.

I to już koniec. I nie tylko koniec sprawozdania, ale i koniec projektu. Dla mnie formuła takich wycieczek już się wyczerpała. Przez dwa lata systematycznego jeżdżenia przejechaliśmy już praktycznie wszystkie trasy wokół Bielawy w promieniu 30 km, a niektóre nawet wielokrotnie, aż do znudzenia. Sama jazda i spotkania z kolegami nie znudziła mi się i jesienią zaproponuję nową, kolarską przygodę. Bardziej ambitną. Nie interesuje mnie średnia 15 km/godz., a 30 km/godz. Nie interesuje mnie wycieczka 50 czy 70 km, ale 100, 120, a nawet 200.

             Czas nagli. Jeszcze tyle zostało do przejechania na rowerze na Dolnym Śląsku.

           Serdecznie wszystkim dziękuję za te wspaniałe dwa lata wspólnie w soboty spędzone na rowerach: Tadeuszowi, trzem Jurkom, Zbyszkowi, Frankowi, Jankowi i Lucjanowi. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy na szosie.