W Imię Ojca...

    Z pewnym niepokojem, zrozumiałym zresztą dla mnie, założyłem w komputerze w tej zakładce, „Parafianin Bielawski”, nowy folder „2015”, w którym nie będę ograniczał się tylko do wklejania Ewangelii na dany dzień, kazania i świętego.

   Chcę pisać o rzeczach trudniejszych, o których mówi się również, choć jednostronnie w naszym parafialnym kościele, a z którymi polemizować nie można, bo parafianin z zasady powinien tylko słuchać tego, o czym mowa z ambony i nie komentować. To, że będę pisał, wspomniałem 24 listopada 2014 roku. Nakreśliłem w mojej wypowiedzi, o co mi chodzi, dając jednocześnie czas ponad miesiąca; sobie, naszym parafialnym księżom i ewentualnym współpracownikom, aby do tego projektu przygotować się, ocenić szanse jego powodzenia i ewentualnie pobłogosławić.

            Błogosławieństwa, co prawda, nie otrzymałem, dobrego słowa – też nie, ale też nie było słowa dezaprobaty czy wręcz oficjalnego zakazu, który mógłbym publicznie przedstawić. Dlatego zapraszam do współpracy i księży, i inne bardziej czy mniej religijne osoby, które chciałyby na tych łamach podzielić się swoimi doświadczeniami, spostrzeżeniami czy nawet świadectwami w zakresie wiary i działalności Kościoła. Zapraszam do współpracy również kleryków i diakonów z naszej parafii, jak również praktykantów.

            Ktoś anonimowo po wyborach, chyba na forum DTP-24, zapytał mnie, że skoro już nie ma Dźwiniela, jakiego teraz znajdę sobie wroga? Sprostowałem, odpowiadając na to sugestywne, prowokacyjne pytanie, że burmistrz Dźwiniel moim wrogiem nie był, a walczyć zawsze można z ludzką głupotą. To taka szybka odpowiedź.

Jednak największym wrogiem jest Szatan. Od niego pochodzi wszelkie zło i z nim trzeba walczyć. Jego działanie można dostrzec wszędzie. Pozostaje oczywiście kwestia rozpoznania, co jest dobre, a co złe, jak również kwestia odniesienia tego do religii, prawa, tradycji.

W Bielawie nie jest najlepiej pod tym względem w różnych kwestiach i wielu to zauważa, i rozumie. Mało jest jednak ludzi odważnych, aby o tym otwarcie mówić, bo można narazić się: pracodawcy, burmistrzowi czy proboszczowi. Ja do tych odważnych też nie należę, ale mówić będę, bo jeśli nie będziemy mówić, to będą mówić kamienie (Łk 19,40).

Jest wiele spraw związanych z naszą parafią, z którymi zgodzić się nie mogę i wiem, że mam poparcie wśród parafian. Może nasz ksiądz proboszcz, powiedzieć, że to zła metoda działania w parafii. Może, i zapewne tak powie, ale moje zabieganie na „Plebanii” o jakąś formę współpracy dla dobra parafii, nie dało żadnego porozumienia, nie dało żadnej realnej płaszczyzny współpracy, a wręcz odwrotnie – dezaprobatę i odrzucenie.

Można powiedzieć, nawet publicznie, że ja walczę z Kościołem, z administracją kościelną, z parafią. Nie walczę z Kościołem, a parafrazując wypowiedź przewodniczącego SLD Leszka Millera z dnia 24 listopada 2014 roku, kiedy to krytykował przeprowadzenie ostatnich samorządowych wyborów („- Ja nie walczę z Polską, ja walczę o Polskę”), mogę powiedzieć, że walczę o Kościół. I mam do tego prawo, choć ksiądz proboszcz zapewne ma, co do tego wątpliwości, a nawet spodziewam się zdania przeciwnego i to zdecydowanie, choć publicznie tego nie wypowie. Mam w tym już pewne doświadczenie.

Przypomnę tu jedną scenę z naszego parafialnego kościoła z dnia 9 listopada 2014 roku, a właściwie publiczną wypowiedź ks. proboszcza w trakcie ogłoszeń duszpasterskich na mszy św. o godzinie 9.30. Otóż ksiądz proboszcz powiedział w kontekście wyborów samorządowych i pisania do Internetu, że są ludzie, którzy uważają się za katolików, a ja takich katolików się wstydzę. Przypominam to dlatego, że komentowano tę wypowiedź w Internecie. Publicznie, od ołtarza, wypowiedziane zostały słowa, które zabierają niektórym parafianom radość z przynależności do Kościoła Katolickiego, stawiając ich niejako poza nim, bez podania nazwisk i powodów, do czego już księdzu zabrakło odwagi. Co to znaczy w pojęciu księdza proboszcza „uważać się za katolika”? I czy taki człowiek, uważający się za katolika, katolikiem jest, czy nie jest. Czy ksiądz proboszcz już z tymi „katolikami” wyjaśnił, o co mu chodziło, czy liczy na to, że „rozejdzie się to po kościach”?

W ostatnim dniu rekolekcji adwentowych w naszej parafii, w środę 17 grudnia 2014 roku, po wieczornej Mszy św. uroczyście do kościoła została wprowadzona figura Świętego Michała Archanioła w postaci kopii figury z Gargano, z Włoch. Będę jeszcze o tym pisał, ale teraz przypomnę tylko drobny szczegół z tej uroczystości. Otóż rekolekcjonista, ks. Michał Olszewski, wyraził się, że jest przekonany, że za figurą wejdzie do kościoła autentyczny Święty Michał Archanioł. Trudno w to nie uwierzyć, skoro mówi o tym ksiądz, a brak wiary w to w tym przypadku, byłoby czymś dziwnym, skoro od chyba już ponad roku tego świętego Archanioła w niedzielnych modlitwach przywołujemy.

I obecność u nas tej figury świadczy jednoznacznie o potrzebie walki z Szatanem, szczególnie, jak się okazuje, w naszej parafii, a Święty Michał Archanioł ma nam w tym pomagać.