Stanisław Mączniewski cz. 15

     Jak płynęło życie panu Stanisławowi Mączniewskiemu w szpitalu, bo tak określał to miejsce odosobnienia w Stroniu Śląskim, raczej się nie dowiemy. Choć nie był już aresztowany, to dalej czekał na sprawę karną. Wiemy z jego zapisków, że na Święta Wielkanocne w 1984 roku wypuszczono go do domu. Wspomina:

    Na Święta Wielkiej Nocy dostałem przepustkę na dwa dni przed świętami oraz pieniądze na podróż i bilet ze Stronia Śląskiego do Dzierżoniowa. Wsiadłem nie do tego autobusu, na który miałem bilet, była kontrol, a ja nie miałem dowodu osobistego, bo został w szpitalu. Było nas około dziesięć osób, podwieziono nas pod Milicję, spisano i dostałem mandat 200 zł. Potem pojechałem autobusem miejskim, rodzina bardzo się ucieszyła.

            Pan Mączniewski leczył się w szpitalu dla nerwowo chorych, a prokuratura dalej pracowała, aby doprowadzić go na ławę oskarżonych. Pana Stanisława wypisano ze szpitala w Stroniu Śląskim dopiero 12 czerwca, a nie jak było ustalone przez prokuraturę – 2 kwietnia. Od 2 marca 19843 roku, nie miał już statusu aresztowanego. Swoje wyjście ze szpitala wspomina krótko tak:

           

            12 czerwca - wypis ze szpitala, wcześniej badanie przez trzech lekarzy, stan zdrowia nie nadający się do więzienia oraz stała opieka w przychodni.

            Pan Mączniewski, mimo trzy i pół miesięcznego okresu leczenia w szpitalu, zdrowia nie odzyskał. Wyszedł z niego bardzo znerwicowany, co sam widział. Trudno było mu się, po ponad siedmiomiesięcznym okresie odosobnienia odnaleźć w nowej, innej rzeczywistości.

            Z W.U.S.W w Wałbrzychu w dniu 16 czerwca 1984 roku przesłano do Prokuratury rejonowej w Dzierżoniowie materiały z przeprowadzonego śledztwa.

            

       25 czerwca 1984 roku do Wydziału Inspekcji Biura Śledczego MSW w Warszawie przesłano „Meldunek o zakończeniu postępowania”.

            Wobec pana Mączniewskiego i pozostałych oskarżonych sprecyzowano akt oskarżenia.

            22 lipca 1984 roku władze PRL zastosowały kolejną amnestię dla oskarżonych podobnie jak pan Mączniewski. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w dniu 14 sierpnia 1984 roku zostało umorzone postępowanie karne wobec pana Stanisława Mączniewskiego w związku z zastosowaniem amnestii.  Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

            To już koniec sprawy, jeśli chodzi o areszt, postępowanie sądowe, przesłuchania, zarzuty, bicie, leczenie. Sprawa zamknięta. Pozostał jednak Człowiek. Samotny ze swoimi doświadczeniami i przeżyciami, bez pracy i chory.

            Pan Mączniewski wspomina:

            Gdy wyszedłem ze szpitala, to szukałem pracy i nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Koledzy pomogli i wróciłem do starego zakładu 15 sierpnia 1984 roku, ale już jako kontroler części międzyoperacyjnej. Pracowałem do 2004 roku. Otrzymałem wypowiedzenie i skierowanie na rentę.

            Ja już kończę to wspomnienie o panu Stanisławie Mączniewskim, bielawianinie, który wykonał w trudnych czasach walki o naszą wolność kawał dobrej roboty, choć naprawdę ogromnym kosztem. Płacił za tę walkę co dzień do końca swojego życia. Po powrocie do Bielawy spotykał się też z postawami dezaprobaty w stwierdzeniach – „I po co ci to było?!”. To bolało najbardziej. Spotykał też na ulicy swojego oprawcę. Zatrzymywał się wtedy czasami i pytał: - Dlaczego mnie biłeś?! W tym pytaniu jednak nie było ani żalu, ani chęci zemsty. W tym pytaniu była jakby troska o zrozumienie całej tej bezsensownej sprawy.

            Państwo Polskie w odniesieniu do pana Stanisława Mączniewskiego nie zdało do końca egzaminu. Nie otrzymał on żadnej pieniężnej rekompensaty za swoją poniewierkę i walkę w słusznej sprawie. Medal publicznie wręczany we Wrocławiu i ten drugi, „po cichu” do ręki córki na pogrzebie ojca, to może zbyt mało.

            Pod koniec swojego życia był bardzo chory. Bardzo przytył, chodził wolno po ulicy, często z papierosem. Jego postać była charakterystyczna, rozpoznawalna z daleka. Radość sprawiało mu chodzenie do kościoła, ostatnio na "wypominki", na ile pozwalało mu zdrowie. Chodził też na msze św. dla mężczyzn. W ostatniej rozmowie z jedną z córek, prosił o kupienie świeczki. Może chodziło o świeczkę "Caritasu" na święta Bożego Narodzenia. Modlił się, żeby Pan Bóg już go zabrał. 
    Pojechał do lekarza do Pieszyc. Chyba źle poczuł się na przystanku, bo odszedł kawałek na trawnik. W pewnym momencie uklęknął twarzą zwrócony w kierunku wieży kościoła w Bielawie i przewrócił się. Wezwano pogotowie. Już nie żył. Modlitwa jego została wysłuchana. Modlitwa uczciwego, dobrego człowieka. To było we wtorek 20 listopada 2012 roku.
        Była wzmianka na „Dobie”.

            Na miejsce wiecznego spoczynku odprowadzało pana Stanisława w kondukcie wielu ludzi z udziałem dwóch naszych księży w tym ks. proboszcza.

            No i to tyle. Mało, ale coś, co w Internecie pozostanie. A może ktoś ze znajomych naszego Bohatera coś jeszcze chciałby dołożyć do tego opracowania? Może ma coś do powiedzenia? Może podejmie jakieś działanie, aby upamiętnić postać pana Mączniewskiego jako pracownika „Besteru”? Może w jakąś okrągłą rocznicę będzie wspomniany na sesji Rady Miasta Bielawy?

            Czas jeszcze pokaże, ile warte jest poświęcenie dla innych, aby mogli oni godnie żyć.