4 grudnia 2014 rok

EWANGELIA

Mt 7, 21. 24-27 Kto spełnia wolę Bożą, wejdzie do królestwa niebieskiego

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów: 
«Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. 
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. 
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Oto słowo Pańskie.

Jak budować dom na skale?

 Drukuj

Fotografia rzeczywistości

Ludzie przebywają ze sobą w różnych miejscach i sytuacjach, pracują, mieszkają, żyją, cieszą się, starają się, aby wobec drugiego człowieka postępować dobrze, nawiązywać znajomości i przyjaźnie. Czasami bywa tak, że ktoś jest złośliwy i chce zepsuć dobre relacje między ludźmi, przyjaźń lub ekipę. Przykrości uderzają w człowieka lub związek na różne sposoby, czasem z siłą wodospadu, huraganu lub cierpliwej kropli drążącej skałę, która w końcu runie z łoskotem mimo pozorów niewzruszoności.

Na takie sytuacje w życiu jesteśmy skazani. Czasami działamy tak z premedytacją, czasami pchani słabością, uczuciowym wzburzeniem, dotknięci życiowym niepowodzeniem lub nieszczęściem. Tam gdzie są ludzie, zawsze będą nieporozumienia, kłótnie, zdrady, zło… Nie ma idealnych sytuacji… Czasami zdarzają się prawie idealne, ale te wymagają wielkiej dojrzałości i ofiarności ze strony człowieka. Co robić, gdy to co mozolnie zdobywałem runie, gdy popsuję cudze lub swoje życie, gdy zachwieją się fundamenty życiowego domu.

Portret chrześcijanina

Kiedy budujemy dom myślimy o tym, aby dał człowiekowi schronienie i ciepło. W niektórych częściach świata musi być on tak skonstruowany, aby wytrzymać każde trzęsienie ziemi. Do budowania domu podobna jest nasza wiara. Każdy etap życia to etap budowania, to również próby, którymi życie jest naznaczone. Życie to Twój dom – może być spokojne lub nie, wszystko zależy od starań i rozwoju.

Katastrofy budowlane zawsze się zdarzały. Życiowe katastrofy także. Dlaczego mimo pewnych oczywistości ludzie popełniają błędy? Podstawowa zasada, polega na tym, by budować na trwałym fundamencie. Co jest tym mocnym fundamentem? Jak go rozpoznać? Komu zaufać? Co jest na tyle sprawdzone, że można nie obawiać się próby czasu? Czy jesteśmy w stanie ocenić trwałość fundamentów własnego życia? Otóż nie, dlatego, że życie jest jedno i wiele decyzji to decyzje jednorazowe, oddziałujące na człowieka do końca jego dni. Problem w tym, że trwałość fundamentów swojego życia można ocenić po upływie dziesiątków lat, gdy już nie ma sił by zaczynać od nowa. A zatem trzeba komuś zaufać. Jezus wskazuje na siebie: Kto słów moich słucha i wypełnia je, dom swój zbudował na skale. Rodzi się następnie pytanie: Dlaczego mam zaufać Jezusowi? Odpowiedź jest jedna: Bo Jezus zwyciężył mimo krzyża. Nawet klęska nie musi być przegraną. Byle tylko umieć zaufać.

Każdy z nas może wygrać, stanie się to wtedy, gdy ktoś postawi na Jezusa, gdy zbuduje swój dom na silnych fundamentach podobny do twierdzy, która może nas obronić przed złymi ludźmi. Potrzeba nam, aby nasze życie, nasz dom był twierdzą? Twierdza jest prawie niezniszczalna trwa wiele lat, dlaczego bywa tak trudna do zdobycia? Dlatego, że jej mury są wznoszone na skale. Nie można się pod nią podkopać, zniszczyć murów i wejść do środka, jeśli ktoś mnie nie zaprosi. I tak jest z każdym domem. O jego trwałości decydują fundamenty. O tej prawdzie śpiewała Alicja Majewska: To nie sztuka wybudować nowy dom, sztuka sprawić, aby miał w sobie duszę. To dusza domu stanowi o jego trwałości. Ona jest jego fundamentem, a Chrystus mówi, że każdy, kto buduje dom na skale, buduje trwale i mimo wichrów i burz, ten dom się ostoi. Natomiast, gdy się buduje na piasku, to cały wysiłek jest daremny. Jeżeli chcemy wznosić trwale swoje szczęście doczesne i wieczne, musimy budować nasze domy na Jezusie Chrystusie. Wystarczy popatrzeć na tych, którzy z Chrystusem złączyli swoje życie, którzy Jego Ewangelię obrali za program swojego działania, Ci trwale i szczęśliwie budują. Nie można patrzeć z nadzieją w przyszłość, gdy się buduje bez Chrystusa? Bo wtedy buduje się, na modelach preferowanych w telewizji i filmach. Trzeba z uznaniem patrzeć na tych, którzy budują na Chrystusie, niech oni nas zachwycają i porywają.

Między człowiekiem a Bogiem

Jeżeli chcemy być wierni Chrystusowi, jeżeli nie chcemy się pomylić, chcemy budować na Nim jak na skale. Nie można uczynić swojego życia targiem: “Ile Ty, mnie tyle ja Tobie?” Czy warto się poświęcać? Oto pytanie, które zadaje sobie wielu młodych w dzisiejszym świecie.

Fenomenem naszych czasów były spotkania Papieża z młodymi. Każde z nich było ważne i niepowtarzalne, padały tam słowa, które na wieki pozostaną programem Chrystusowym, który przekazał Jan Paweł II współczesnemu młodemu człowiekowi. Przypomnijmy sobie te trudne słowa Papieża. Nie można przejść wobec nich obojętnie bo to są słowa, które zobowiązują, na których wielu zbudowało swoje szczęście:

Nie bójcie się zbliżyć do Niego, przekroczyć progu Jego domu, rozmawiać z Nim twarzą w twarz, jak z przyjacielem. Nie bójcie się “nowego życia”, które On wam ofiaruje. Jezus jest przyjacielem wymagającym, który wytycza wzniosłe cele, nakazuje zapomnieć o sobie, aby wyjść Mu naprzeciw i złożyć w Jego ręce całe swoje życie: “Kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je” (Mk 8, 35). Ta propozycja wydaje się trudna, może nawet budzić lęk. Lecz pytam was, czy lepiej zgodzić się na życie pozbawione ideałów, na świat zbudowany wyłącznie na obraz i podobieństwo człowieka, czy ofiarnie szukać prawdy, dobra, sprawiedliwości, pracować dla świata, który będzie odbiciem piękna Bożego, nawet za cenę prób, którym trzeba stawić czoła?

Słuchajcie go w milczeniu, w modlitwie, pójdźcie za Nim, angażując dzień po dniu swoje życie dla Niego! W rzeczywistości, kiedy myślicie o szczęściu, szukacie Jezusa. To On na was czeka, gdy nic z tego, co znajdujecie, nie zadowala was. To On jest pięknem, które tak was pociąga. To on wzbudza w was pragnienie radykalności, które nie pozwala wam iść na kompromisy. To On pobudza was do zrzucania masek, które czynią życie fałszywym. To On budzi w sercach decyzje najbardziej autentyczne, które inni chcieliby przytłumić. To Jezus wzbudza w was pragnienie, byście uczynili ze swojego życia coś wielkiego. Budzi w was wolę pójścia za ideałem. Skłania do tego, byście nie dali się pochłonąć przeciętności. Wzbudza odwagę pokornego i wytrwałego zaangażowania, by ulepszać samych siebie i społeczeństwo, czyniąc je bardziej ludzkim i braterskim.

Jesteście jak dom wznoszony na skale albo na piasku. Jeśli przyjmiecie Chrystusa i żyć będziecie według Jego Ewangelii, staniecie się jak budowla, która przetrwa każdą burzę, niepogodę i zawieję. Jeśli odrzucicie Boga, jeśli przestaniecie kochać człowieka, jeśli zlekceważycie swoje życie moralne, będziecie jak ten dom zbudowany na pisaku. Taki dom runie przy lekkim wietrze, przy niewielkim wezbraniu potoków. Człowieka nie można budować na piasku. Bo piasek nie jest skałą jest tylko piaskiem.

autor: Aleksandra Bałoniak

Ks. Stanisław Hołodok

Święta Barbara

Św. Ignacy, biskup Antiochii, udając się do Rzymu na męczeństwo pisał do chrześcijan: „Więcej sobie cenię śmierć w Chrystusie Jezusie, niż największe ziemskie królowanie. Szukam tylko Tego, który za nas umarł; pragnę tylko Tego, który dla nas zmartwychwstał. Po to właśnie nadeszła chwila moich prawdziwych narodzin”. W taki sposób na męczeństwo patrzyli starożytni chrześcijanie. Dla nich najważniejszy był sam fakt męczeństwa, złożenie świadectwa wiary poprzez męczeńską śmierć. Dopiero później zaczęto interesować się życiem świętego męczennika przed jego śmiercią. Dlatego z braku dokładniejszych danych historycznych wokół postaci świętych tworzyły się legendy, opowiadania (H. Fros). Podobnie też było ze św. Barbarą.

Według tradycji przyszła na świat w Nikomedii (dzisiejsza Turcja) w bogatej rodzinie pogańskiej. Była jedynaczką, długo oczekiwaną przez rodziców, nadano jej imię Barbara. Odznaczała się niezwykłą urodą i wielkimi zdolnościami. Jej ojciec Dioskur, gorliwy poganin, pragnął córkę chronić przed wpływami zepsutej młodzieży, a także ustrzec przed chrześcijaństwem. Z tego też powodu wybudował warowną wieżę, w której umieścił Barbarę. Przychodzili do niej różni nauczyciele, przekazując swoją wiedzę. Wśród nich był chrześcijanin, który zapoznał swoją uczennicę z chrześcijaństwem. Barbara uwierzyła Chrystusowi, przyjęła w tajemnicy przed rodzicami z rąk swego nauczyciela chrzest. Postanowiła żyć w dozgonnej czystości dla Jezusa Chrystusa. Po pewnym czasie dowiedział się o tym fakcie Dioskur i zaczął prześladować córkę, przeklinał ją, złorzeczył, bił, groził śmiercią. Barbara jednakże nieugięcie trwała w wierze chrześcijańskiej. Wreszcie ojciec przekazał Barbarę władzom rzymskim jako chrześcijankę. Ponieważ Barbara nie chciała wyrzec się wiary w Chrystusa, torturowano ją i w końcu wydano wyrok śmierci. Poniosła śmierć męczeńską z rąk swojego ojca w roku 306 podczas prześladowania za rządów cesarza rzymskiego Maksymiana Dazy.

Kult św. Barbary, dziewicy i męczennicy, rozwijał się od VI w. najpierw na Wschodzie, później na Zachodzie Kościoła. Św. Barbara należała do 14 Świętych Orędowników, którzy czuwali nad chrześcijanami proszącymi ich o pomoc. Do św. Barbary zwracali się liczni chrześcijanie, szczególni narażeni na utratę zdrowia lub życia. Szczególnie postrzegano ją jako patronkę dobrej śmierci, jej pomocy wzywano w czasie epidemii i „czarnej śmierci”, ona patronowała licznym cmentarnym kaplicom. Św. Stanisław Kostka wspominał, że to św. Barbara (którą bardzo czcił) przyniosła mu podczas jego choroby Komunię Świętą, gdy nie mógł do niego przybyć kapłan. Św. Barbara jest patronką architektów, artylerzystów, cieśli, dzwonników, flisaków, górników, kapeluszników, kowali, ludwisarzy, marynarzy, murarzy, pompiarzy, rakietników (rakiety sygnalizacyjne), strażników, szczotkarzy, tkaczy, węglarzy, wytwórców sztucznych ogni, załóg fortecznych, więźniów (U. Janicka-Krzywda). Był zwyczaj wzywania św. Barbary podczas burzy (według tradycji jej ojciec Dioskur został porażony piorunem, gdy wracał do domu po zabiciu córki). Dzień św. Barbary był też dniem wróżebnym. Znane jest przysłowie: „Gdy św. Barbara po wodzie, to Boże Narodzenie po lodzie (i odwrotnie)”. W dzień św. Barbary kończono wróżby matrymonialne (trwające często od św. Katarzyny, 25 XI). Gałązki bzu lub wiśni, włożone w tym dniu (4 XII) do dzbanka z wodą, powinny zakwitnąć na Boże Narodzenie. Wtedy wróżba była pomyślna i oznaczała szybkie i szczęśliwe zamążpójście. Wyrazem żywego kultu św. Barbary były liczne bractwa (religijne stowarzyszenia świeckich) jej imienia, teksty liturgiczne (brewiarzowe, mszalne sekwencje, litania), tytuły kościołów i kaplic, obrazy i figury świętej, imiona nadawane na chrzcie św.

W ikonografii św. Barbara jest ukazywana przede wszystkim jako patronka dobrej śmierci w płaszczu z welonem, trzymająca kielich z hostią lub monstrancję. Często w tle umieszczano wieżę, w której była więziona, z trzema oknami symbolizującymi Trójcę Świętą. Czasami u stóp św. Barbary ukazywano jej ojca Dioskura.

Liturgiczny obchód ku czci św. Barbary przypada na dzień 4 grudnia i ma rangę wspomnienia dowolnego ( w archidiecezji katowickiej - święto).

http://www.polskokatolickikrzykawa.pl/%C5%BCyciorys_%C5%9Bwi%C4%99tej_barbary.html