PZPR odc. 20

Podtytuł: Katolik z lewej strony sceny politycznej

W poście PZPR odc. 18 pojawił się dziwny gość, a mianowicie „katolik z lewej strony sceny politycznej”. Wynika z tego, że katolików w Kościele Katolickim mamy wiele rodzajów czy odmian. Skoro przez lewackiego katolika jestem pouczany co do 8 przykazania, to chyba „lewy” katolik traktuje mnie jako katolika „prawego”, czyli z prawej strony politycznej. Jeśli chodzi o politykę, której nie uprawiam, choćby z tego powodu, że nie należę do żadnej partii politycznej, to nie mogę utożsamiać się z katolikiem prawicowym czy lewicowym. Jestem po prostu katolikiem.

            Kim jest katolik z lewej strony sceny politycznej, oczywiście negatywnie nastawiony jako konkurent do katolika z prawej strony sceny politycznej, biorąc pod uwagę nasze bielawskie realia, w których nie ma lewicowej partii Twój Ruch Palikota, nie trudno się domyślić. To SLD-owiec. A jeśli przeanalizować listę znaczących lewicowych katolików, ona zawęża się zaledwie do kilku znanych wszystkim osób.

            Ciekawy ten temat jest również w kontekście PZPR, w którym prawie wszyscy byli katolikami i to bardzo dzielnymi. Chodzili na mszę św. do ościennych kościołów, żeby ktoś ich nie zobaczył, rozpoznał i doniósł gdzie trzeba. Chrzcili potajemnie swoje dzieci, wykazując się niebywałą odwagą, bo może przecież donieść nawet rodzina. Prosili siostry zakonne o szybki kurs przygotowania swoich dzieci do I-szej Komunii św. i wywozili je do rodzin w odległe strony Polski, żeby tam odbyła się uroczystość, bo może ktoś zobaczyć i donieść. W innym niż parafialny kościół zawierali związki małżeńskie bez wesela (wesele było po ślubie cywilnym, jak to się dawniej mówiło „restracja” - od rejestracji).

            Dzielni katolicy z lewej strony politycznej. Pożal się Boże katolicy. Katolicy, którzy przystępując do spowiedzi św. każdorazowo musieli się spowiadać z tego, że oszukują swoją Matkę  partię, bo tak naprawdę nie uznają jej linii marksistowskiej ideologii. Ideologii bez religii i bez Boga.

            To było żałosne, patrzeć na tych ludzi, którzy chodzili do kościoła, a w zakładach pracy byli sekretarzami ds. propagandy partyjnej. Mam wielkie uznanie dla tych ludzi Partii, którzy pracowali dla niej uczciwie, nie oszukując, jak ci katolicy z lewej strony politycznej. Ale i ja w ich oczach, jako niesprzedajny katolik, miałem uznanie. Wspominamy jeszcze teraz o tym, gdy mamy okazję się spotkać choćby z panem Henrykiem Wojciechowskim. I wszystko jest OK.

            Pytałem kiedyś, bardzo dawno temu pod kościołem:

            - Pani Halinko (właściwie należałoby zapytać: towarzyszko Halinko), jak pani radzi sobie z tym, że chodzi pani do kościoła i jednocześnie należy do partii o ateistycznym światopoglądzie?

            Pytanie niezręczne, może teraz zadałbym je inaczej i w innych okolicznościach, albo nie zadałbym wogóle. Pani Halinka zmieszała się i nie odpowiedziała. Nie potrafiła odpowiedzieć i było to zrozumiałe. PZPR zniewalało ludzi do partii. PZPR to była partia moralnych niewolników w odniesieniu do ludzi wierzących. To byli poranieni moralnie przez partię ludzie. I za to odpowiedzialni są przede wszystkim sekretarze, którzy świadomie zniewalali pracowników w zakładach pracy, strasząc ich, że nie mogą zajmować stanowisk, jeśli nie zapiszą się do partii, że nie są pracownikami wartościowymi, bo nie należą do partii.

            Teraz ochoczo w szeregi SLD, spuścizny po PZPR, garną się tamci katolicy. I znów nie będę wymieniał nazwisk tym razem, bo mi nawet wstyd.

            Może nie poruszyłbym tego tematu, gdyby nie wczorajsze „Wiadomości” w telewizji i znacząca migawka ze spotkania z przywódcą SLD Leszkiem Millerem (dawniej silnie osadzonym w PZPR) podczas jego kampanii wyborczej w terenie. Można to zobaczyć jeszcze w Internecie (TVP info – informacje – wiadomości) .Podszedł do niego młody mężczyzna z tych odważnych, zagadał coś po angielsku, a potem w dobrodusznych słowach zwrócił się bezpośrednio do niego:

            - Zawsze żarty pana mnie normalnie kładą!

            Był to wyraz jakiegoś uznania dla inteligencji, frywolności, rzeczowego i krytycznego spojrzenia na naszą polityczną rzeczywistość Przywódcy SLD. I ja też to potwierdzam. I ciekawie jest posłuchać pana (teraz) Leszka Millera. Ciekawie też wypowiada się rzecznik SLD pan Joński. To jest po prostu kunszt. Ale to wszystko nie znaczy, żeby rzucać się SLD, jako spuścizny po znienawidzonej PZPR w ramiona, jak to robią właśnie katolicy z lewej strony politycznej, oszukując dalej partię, swoje rodziny i samych siebie.

            Otóż ten młody człowiek zrobił sobie zdjęcie z zadowolonym Millerem, a ten w dobrej wierze chciał wręczyć mu swoją SLD-dowską ulotkę. Ten pan żartobliwie, ale zdecydowanie odmówił, wyrażając to wielokrotnie w słowach:

            - Rzymsko – katolik! Rzymsko – katolik! – dodając. – Panie Leszku, historii nikt nie zmieni!
               Odważny człowiek.

            Szanowni Katolicy z lewej strony sceny politycznej, drodzy moi siostry i bracia. Kościół Katolicki z wielkim szacunkiem i godnością Dziecka Bożego przyjmuje wszystkich w swoje ramiona i gości w swoich świątyniach. Ale bracia i siostry katolicy z lewej strony sceny politycznej, nie róbcie sobie jaj z SLD i z Kościoła Katolickiego. Miejcie odwagę zauważyć i powiedzieć; co jest czarne, a co jest białe! Nie dawajcie Panu Bogu ogarka, a diabłu świeczki!