U Adolka

   

     

          Czy ktoś przypomina sobie jeszcze te zapachy, jakie towarzyszyły nam idąc do pracy do „Bielbawu” od strony przychodni? Trudno było się oprzeć, żeby nie wstąpić do Adolka i nie kupić dużego kawałka prawdziwego ciasta, albo kilka prawdziwych pączków. Ilu było takich, że wychodzili do pracy wcześniej, bo może być kolejka. I kolejka była – zawsze. Ludzie do tej ciastkarni przychodzili z całej Bielawy. Piekarnia była na miejscu i chłopcy w białych uniformach z fantazyjnymi nakryciami głowy, wynosili co rusz to nowe blachy serników, jabłeczników, bułeczek, pączków i ciastek. A już jak ktoś miał imieniny!? Albo jak był Dzień Kobiet czy Tłusty Czwartek!? To wtedy się działo!       

            Do tej ciastkarni można było też przynieść swoje ciasto do upieczenia i kobiety w blachach nakrytych ściereczką takie ciasta nosiły.

            Teraz jest cisza. Nikt po schodkach nie wchodzi i nikt po schodkach nie schodzi. Czas jakby się zatrzymał. Wywieszka z napisem „ZAMKNIĘTE” jakby dawała nadzieję, że za chwilę zostanie odwrócona i będzie napisane „OTWARTE”.

            Są jednak sytuacje nieodwracalne. Mimo, że fasada tej cukierni nie zmienia się od wielu już lat, dobrze wiemy, że to już się nie wróci. Po ciastka trzeba iść gdzie indziej. Ale czy to jest ten sam smak i ten sam zapach? Czy to jest taki sam serniczek i taka sama szarlotka?

             Nie! Bo tamta była od Adolka.