Kodeks "Poziewicza"

   

        Tym, którzy nie lubią czytać, serdecznie polecam studiowanie protokołów z sesji Rady Miejskiej naszego miasta Bielawa, a szczególnie te sprzed lat. Wyłania się w nich obraz zmagań o dobre imię Bielawy, burmistrza, radnych i wszystkich mieszkańców. To, co działo się w Bielawie i dzieje dalej, można zaliczyć często do literackiej kategorii science fiction. Jeśli przy tym ma się do czynienia z takimi radnymi jak pan Sławomir Waś, pan Zdzisław Smacki, pan Zbigniew Dragan czy pan Piotr Łyżwa, to czytanie sprawozdań kojarzy się z prawdziwą ucztą duchową. Czytając niektóre protokoły z 2006 roku, w poszukiwaniu informacji o naszym nieszczęsnym zbiorniku „Sudety” i nieszczęsną jego utratą przez niefrasobliwość i brak odpowiedzialności ze strony burmistrza Dźwiniela, można natrafić na niezłe kawałki.

            Sesje trwały po kilka godzin, nawet po osiem, dziesięć, nie to co teraz - po kilkanaście czy kilkadziesiąt minut z niecierpliwością oczekiwania na głosowanie i zakończenie „obrad”, żeby ustawić się w kolejce do kasy za odwaloną robotę.

            Wtedy, gdy radni mieli coś do powiedzenia i potrafili powiedzieć, było zdecydowanie ciekawiej. Oczywiście byli też tacy radni, co nie potrafili w ciągu nawet ośmiu godzin obrad zabrać głosu w żadnym temacie. Oni są i teraz. To ci od podnoszenia ręki po bacznej obserwacji zachowania burmistrza, jak mają głosować.

            Co również uderza w sesjach tamtych rad, że do rady zwracano się – Wysoka Rado! Brzmi to bardzo poważnie i napawa dumą, niekoniecznie rosyjską.

            Ze sprawozdań dużo można dowiedzieć się o zmianach kadrowych podległych burmistrzowi pracowników, co daje mi pole do popisu w temacie „Czystki w Bielawie”.

            Ale są w protokołach perełki, które odzwierciedlają napiętą sytuację w rozpatrywaniu drażliwych dla miasta tematów niekoniecznie wygodnych dla burmistrza, kiedy nawet puszczają nerwy i dochodzi do wyzwania na pojedynek.

            Taką sytuację przedstawiam poniżej, a która to scenka miała miejsce w dniu 27 września 2006 roku. Pan burmistrz Ryszard Dźwiniel wyraził chęć i gotowość rozprawienia się z którymś z radnych Wysokiej Rady zgodnie z kodeksem Poziewicza:

           

                                            Protokół Nr LIV/06

z Sesji Rady Miejskiej Bielawy odbytej w dniu 27 września 2006 roku, pod przewodnictwem Przewodniczącego Rady Miejskiej Zbigniewa Dragana, w sali narad RM przy ul.Piastowskiej 1 w Bielawie.

Burmistrz Miasta: Nadal oczywiście potwierdzam, że emocje panem kierują. Ja naprawdę nie zasługuję na te epitety, które kieruje pan pod moim adresem. Nie zasługuję chyba na to, żeby mnie porównywać z historiami pokazywanymi w telewizji. Powiem tak; najchętniej to bym się z panem, zgodnie z kodeksem Poziewicza, rozprawił, to by było chyba najlepsze rozwiązanie.

               

      Do rozprawienia się nie doszło, skoro burmistrz jeszcze żyje, bo Kodeks Honorowy Boziewicza (nie Poziewicza) ma na szczęście w swoim założeniu właśnie słowo „honor”, które w tym przypadku nie pasowało do naszego burmistrza, a to z takiego powodu, że pan burmistrz mając na uwadze kryteria Kodeksu, po prostu ich nie spełniał, bo nie ma odpowiedniego wykształcenia.

           

    W Rozdziale I Kodeksu – „Osoby zdolne do żądania i dawania satysfakcji honorowej” czytamy w Art. 3:

           

Z tytułu wykształcenia zaliczyć należy do osób zdolnych do żądania i dawania satysfakcji honorowej tych wszystkich, którzy ukończyli szkoły średnie.

           

            Ja nie kwestionuję, że pan Dźwiniel ukończył szkołę średnią, bo ukończył, ale wg kryteriów obowiązujących w czasach obowiązywania Kodeksu Boziewicza, ukończenie szkoły średniej, jednoznacznie kojarzyło się z egzaminem dojrzałości, czyli zdaniem matury. A pan Dźwiniel matury przecież nie ma.

            Zaliczenie ukończenia szkoły średniej bez matury wprowadzono w Polsce dopiero w 1972 roku, co znacznie osłabiło prestiż szkół średnich, szczególnie o profilu humanistycznym, a mam na myśli licea.

            To też jest interesujące, że nasz burmistrz matury nie ma. Zastanawiające jest, czy nie podchodził do matury, bo nie wybierał się na studia i ciągnęło go do pracy i do partii, czy może do matury nie został dopuszczony, bo i takie wyjątkowe wypadki przecież miały miejsce. To jednak było już bardzo sporadyczne, a w moich czasach naprawdę marginalne.

            Mówiąc o rozprawieniu się z jakimś konkretnym radnym, myślę, że burmistrz miał na myśli również całą ówczesną opozycję. Ze swoimi przeciwnikami, a nawet z tymi, którzy nie idą za nim „krok w krok”, rozprawia się do tej pory i bardzo skutecznie. Czy ostał się jeszcze w Bielawie jakiś oponent?

            Jeśli nawet tak, to już nie na długo.

Art. 218 Kodeksu:

Honorową bronią są:

1.      Szabla

2.      Szpada

3.      Pistolet

Żadnej innej broni przy pojedynku używać nie wolno.

To z Kodeksu Honorowego.

Teraz, kiedy honor tak mało kosztuje i chętnie zastępuje się go intrygami, oszczerstwem, kłamstwem, niedomówieniami i chamstwem, pozostaje honorowe „rozprawienie się” z naszym burmistrzem przy urnach wyborczych na jesieni. Wszak można się rozprawić z burmistrzem, skoro burmistrz chce się rozprawiać z demokratycznie wybranymi reprezentantami naszej bielawskiej społeczności w osobach naszych radnych. I nie potrzeba szabli, szpady czy pistoletu. Wystarczy karta wyborcza.

I niech tak się stanie.