PZPR odc. 9

We wspomnianej „Kronice Bielawy” autor, pan Krzysztof Pludro kontynuuje polityczny wątek w Bielawie w opisywanym roku 1988. Pan Ryszard Dźwiniel już wtedy od siedmiu lat piastował urząd sekretarza KZ PZPR „Bielbawu” w sposób znaczący przyczyniając się do kształtowania sytuacji w naszym mieście.

            Pan Pludro pisze:

            Przeciętny Bielawianin zaabsorbowany powszednimi troskami, uwikłany w codzienną walkę o byt, nie dostrzegał zachodzących w kraju przemian. Z perspektywy Bielawy były one zresztą początkowo mało widoczne. A coś się przecież w kraju zaczynało dziać. W maju i sierpniu 1988 r. przez wielkie ośrodki przemysłowe znów się przetoczyły fale strajków. Aktyw partyjny głośno się domagał, aby „prowokatorzy ponieśli surowe konsekwencje”.

            Było to aż nadto zrozumiałe. Z badań socjologicznych przeprowadzonych w 1987 r. przez Akademię Nauk Społecznych przy KC PZPR wynikało przecież, że spośród 1,2 mln. stanowisk kierowniczych – od brygadzisty do premiera – aż 900 tys. zajmowali członkowie partii. Co drugi spośród 2 mln. członków PZPR był uwikłany w zarządzanie na jakimś szczeblu. Była więc PZPR partią władzy. Członkowie partii, często także szeregowi, byli nieszeregowymi członkami społeczeństwa i różnili się od swego otoczenia swym udziałem we władzy i obsłudze władzy. Z tego oczywiście wynikały profity i przeświadczenie o szczególnym miejscu w społeczeństwie. Miejsca tego należało bronić za wszelka cenę. Aktyw i aparat partyjny domagał się zatem od władz zdecydowanych działań przeciwko „wichrzycielom”.

            Tymczasem 31 sierpnia 1988 r. gen. Czesław Kiszczak, szef MSW, spotkał się z… Lechem Wałęsą. Partyjna prasa zapłonęła świętym oburzeniem. Pisano:

            „W zakładach pracy robotnicy-członkowie partii i związków zawodowych są zbulwersowani decyzją podjęcia dialogu z L. Wałęsą”.

            Stawało się dla wszystkich rzeczą oczywistą, że partia przestaje być monolitem, za jaki przez 40 lat uchodziła, że przebiega przez nią wyraźna linia podziału na tych, którzy „niczego nie zapomnieli i niczego się nie nauczyli” i na tych, którzy w imię polskiej, a nie partyjnej ani radzieckiej racji stanu widzieli konieczność gruntownych, a nie tylko kosmetycznych, reform w strukturach państwa.

            30 listopada doszło do pamiętnej debaty telewizyjnej Lecha Wałęsy z szefem OPZZ Alfredem Miodowiczem. Opinie widzów i słuchaczy były jednoznaczne: Wałęsa pogrążył Miodowicza z kretesem.

            Wszystkie te wydarzenia wywoływały zamęt i zamieszanie w politycznej świadomości członków partii. W zakładach pracy i instytucjach przeprowadzano liczne dyskusje i polemiki w celu oddziaływania na świadomość społeczną załóg pracowniczych.

            To tyle pan Pludro.

            Czy nam coś zostało w naszej świadomości z tamtego okresu? Czy młodzież interesuje tamten trudny, a miejscami podły, bezwzględny świat? Świat, z którym zmierzali się ich rodzice i dziadkowie stając po różnych stronach?

            Jest taka młodzież. Ona chce wiedzieć, jak było naprawdę, bez owijania w bawełnę i mydlenia oczu.  Ważne jest, żeby ta młodzież miała przynajmniej świadomość, kto gdzie wtedy był, co robił i co robi teraz.

            Ja byłem tam, gdzie była prawda - Bóg, Honor i Ojczyzna.