PZPR odc. 1

            Nie jest mi łatwo wracać do tamtych czasów, kiedy to prawo do naszej ojczyzny – Polski, uzurpowała sobie przewodnia siła narodu, jaką była Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Nie mam planu, jak pisać, do kogo pisać i czy warto pisać.

„Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr”

„Było, przeminęło, nie wróci”

„Gruba kreska”

Opracowań na ten temat jest już mnóstwo i nie wiadomo, co wybierać: Jaruzelskiego, Michnika, Dudka czy Cenckiewicza. Nie jestem historykiem, nie jestem polonistą, nie byłem w partii ani nikt z mojego licznego rodzeństwa. Powstaje podobno książka o życiu codziennym w PRL-u, a dotycząca naszego terenu. Czy będzie w niej „śmieszno i straszno”, czy tylko „śmieszno”, jak to sobie niektórzy młodzi wyobrażają?

Moje życie, jak i każde w naszym kraju, upływało w nieustannym marszu do komunizmu, do komunizmu, w którym od każdego wymagano według jego umiejętności, a każdemu dawano według jego potrzeb. Tym, którzy dobrowolnie i przymusowo do komunizmu kroczyli po drodze socjalizmu, według potrzeb jeszcze nie dawano, ale sprawiedliwie według pracy:

Polska Rzeczpospolita Ludowa coraz pełniej wprowadza zasadę: „od każdego według jego zdolności, każdemu według jego pracy”.

Jak daleko cofnęliśmy się, skoro nie doszliśmy do komunizmu i kto na tym zarobił, a kto stracił? Czy, jak twierdził Marks, którego czerwony duch jeszcze lata po Bielawie, komunizm jest nieunikniony, bo takie jest dziejowe prawo?

Ja tego nie przesądzam. Choć jak patrzę na tych, którzy dobrowolnie dążyli drogą socjalizmu do komunizmu, to widzę, że i Marksowi, i Waryńskiemu robotę spaprali. Nachapali się władzy i kasy.

PZPR w swoich założeniach programowych odwoływała się do „Proletariatu” Waryńskiego, tylko co z tych założeń zostało w praktyce?

Do zaczęcia tego cyklu, dotyczącego przede wszystkim moich doświadczeń z PZPR, zmobilizowały mnie pewne zaistniałe sytuacje. To arogancja naszego burmistrza Dźwiniela, byłego sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR w ZPB „Bielbaw” w Bielawie i ostatnie wypadki w Bośni i Hercegowinie. Ogłupiany, lekceważony naród już nie wytrzymał i wystąpił przeciwko władzy. Jedna starsza pani w Sarajewie podczas demonstracji, w scenerii palących się budynków rządowych wypowiedziała się: „To było konieczne, bo władza jest bezczelna”.

Powtarzam za tą panią:

„To jest konieczne, bo władza w Bielawie jest bezczelna”.

Konieczne jest, żeby o tym mówić pisać i grzmieć.

Ja nie jestem trybunem ludu, ani nawet „Trybuną Ludu”, ale są o ojczyźnie rachunki krzywd i o nich chcę mówić i pisać.