Niech się święci 3 Maja

       

    Mam to wyjątkowe szczęście, że mieszkam na os. Konstytucji 3 Maja i równocześnie na ul. Wolności w sąsiedztwie ul. 3 Maja. Jesteśmy wolni, dumni z bogatą historią choć niepewni jutra. Nie będę wgłębiał się w tę naszą historię i rozważał, jak to było, dlaczego tak się stało i jakie z tego wyciągnąć wnioski choćby na najbliższe lata. Najbliższe, bo nurt historii biegnie bardzo szybko i jeszcze przyśpiesza.

            Lubię to majowe święto, choć w Bielawie ma ono niejako już utarty schemat. Patriotyczna Msza św. o godz. 12:30 ze sztandarami i zaproszonymi władzami samorządowymi naszego miasta i orkiestrą, a potem piknik majowy. Sztandary smutne, bo już nie porywają. Oprócz pocztu sztandarowego, nie ma już komu pod nimi stanąć.  Młodzież manifestuje swój patriotyzm bardziej na boiskach sportowych niż w Kościele, który najbardziej przysłużył się, aby w wolności i swobodnie móc święto 3 Maja świętować. I rozumiem troskę celebransa, ks. dra Daniela Marcinkiewicza, który w patriotycznym kazaniu zadał retoryczne pytanie – „Co się z nami stało?” Co się z nami stało, że kościoły stają się pustawe, że odwracamy się od Chrystusa i Matki Bożej, którzy to przez wieki od Chrztu w 966 roku nas prowadzili?

            Lubię te wspomnienia z 1791 roku i ślubowanie króla Jana Kazimierza, chociaż Polakiem nie był.

            No i co z ojczyzną?

            Ojczyzna, jak to przypomniał ks. Daniel za Cyprianem Kamilem Norwidem, to wielki, zbiorowy obowiązek. Niewątpliwie z ojczyzną w parze idzie patriotyzm. Zapytany kiedyś o współczesne pojęcie patriotyzmu Edward Gierek, odpowiedział, że to uczciwe wykonywanie swoich obowiązków. I też miał rację, jeśli do tego odnieść się uczciwie. Tylko, czy my mamy jeszcze ojczyznę? Jeśli nawet, to rozrywamy ją na strzępy, a targowicka zdrada śmierdzi na najwyższych szczeblach odsuniętych wolą narodu od władzy. Niemcy już ojczyzny nie mają, nie mają jej Francuzi i tracą Szwedzi. Czy będą o nią jeszcze walczyć? Na pewno nie, bo liczy się tylko interes i poczucie dobrobytu za wszelką cenę. A tą ceną jest utrata ojczyzny, dumy narodowej i własnej wolności.

            Dlatego popieram wszelkie ruchy patriotyczne, nawet jeśli są radykalne. To na nie wkrótce będziemy liczyć, gdy przyjdzie pokazać odwagę i przeciwstawić się zabójczej tolerancji. Jeżeli będziemy chcieli mieć ojczyznę, to na pewno nie zapewni nam jej Unia Europejska, która założenia Unii jako takiej, na wszystkich frontach zdradza. W związku z tym potrzeba nam silnych przywódców, tak państwowych jak i kościelnych, aby ojczyznę zachować. Niewątpliwie takim przywódcą jest Jarosław Kaczyński. Samo to jak jest postrzegany przez wywrotowców i sprzedawczyków, to potwierdza.

W Kościele jest zgoła inaczej. Nie mamy już kardynała Stefana Wyszyńskiego, a ojciec Tadeusz Rydzyk, choć tłumy porywa i niewątpliwie więcej ludzi go zna niż abpa Stanisława Gądeckiego czy abpa Wojciecha Polaka, to przecież do męża stanu, jakim był prymas Wyszyński, mu daleko.

Na wspomnianej uroczystości w kościele był też burmistrz Piotr Łyżwa, z-ca burmistrza Witold Runowicz i przewodniczący Rady Miasta Zbigniew Dragan. Było również wielu radnych i działaczy partii, i różnych grup. Jak na taką uroczystość, to brakowało wiernych. I ten patriotyzm, którego się spodziewamy co roku, jakby topniał, jakby rozmieniał się na drobne, jakby już przestawał być ważny.

Ale nie traćmy ducha. Ja takich podniosłych chwil doświadczam, gdy w kościele trafię kiedy psalm responsoryjny śpiewa pani Renata. Tym razem też mi się udało. Jej piękny i taki prawdziwy, dla nas, nie operowy głos, przemawia jakby z głębi całego naszego chrześcijaństwa sięgając poprzez tekst jego najdalszych początków.  W tym autentycznym śpiewie jest prostota, a jednocześnie wielkość, do której chce się dążyć.

Może myślę zbyt górnolotnie i mało realistycznie, ale odpowiedzialne nawoływanie do powrotu do korzeni naszej państwowości, ciągłe pozostawanie przy Chrystusie w Kościele, zapewni nam poczucie bezpiecznej wspólnoty narodowej, która oprze się wszelkim przeciwnościom, jakie na nas ostrzą sobie zęby tak z zewnątrz jak i z wewnątrz.

Albo będziemy silni jednością, jak to podkreślał dzisiaj nasz prezydent Andrzej Duda, albo będziemy mieć na długie lata znów problem, jak to było w XVIII wieku.