Jak to jest?

 

       Kiedy piszę artykuł, to wiem wcześniej, czego on ma dotyczyć i do czasu wysunięcia spod biurka klawiatury mam już jakieś pojęcie, jak ma on wyglądać i w jaki sposób go poprowadzić. Słowo „poprowadzić” jest jak najbardziej na miejscu, bo pisząc przekazuję niejako treść w pewnym porządku od początku do końca, aby była ona zrozumiała dla Czytelnika. Jeżeli sprawy dotyczą Bielawy i środowiska niejako wspólnego dla mnie i Czytelników, jeszcze bardziej jestem rozumiany.

            W bielawskiej kronice, „Bibliotheca Bielaviana 2014” w artykule pani Urszuli Ubych: „Sudecka poezja i proza XI, Tadeusz Żurawek, Zaśpiewam ci pieśń”, jest taki zwrot - dobra rada dana Czesławowi Miłoszowi jeszcze przed wojną:

           

„Wiersze trzeba pisać wtedy, kiedy naprawdę coś nas dotknie, zaboli, coś w nas wydźwięczy, albo ma się coś ważnego ludziom do powiedzenia i chcemy to przekazać.”

A co, jeśli nie umie się pisać wierszem, a chce się coś przekazać? Pisze się prozą, tak jak się umie, tak, jak się czuje. I myślę, że ja taką „prozę” z potrzeby serca i aby świat był lepszy – uprawiam.

I dzisiaj znów mnie zabolało i spowodowało wewnętrzny niepokój do tego stopnia, że „jeszcze się trzęsę”.

Na stronie internetowej naszej parafii można jeszcze przeczytać tekst o wydarzeniu, jakie miało u nas miejsce, a było zakończeniem diecezjalnej, pieszej pielgrzymki na Jasną Górę w dniu 9 sierpnia 2015 roku. Byłem na tym spotkaniu, ale sprawozdania nie robiłem, licząc, że właśnie na stronie parafii będzie. I nie zawiodłem się, choć drażnią mnie błędy tekstowe, których przecież być nie powinno. Nie wiem, komu te błędy zawdzięczać, bo nikt pod tekstami parafialnymi nie podpisuje się, ale przecież chyba na plebanii gramotnych ludzi nie brakuje i mogliby się bardziej postarać:

Dodano: 2015-08-10, Dzień w dzień ze św. Ritą - Pielgrzymka 2015 r.

Ponad 90 osobowa grupa pielgrzymów wyruszyła w grupie 2.  To pielgrzymi  naszej Ziemi Dzierżoniowskiej. Po raz pierwszy przewodniczył im ks. Kamil Pawlik- neoprezbiter i najmłodszy w historii pielgrzymki przewodnik .Wikariusz z parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Bielawie był wspierany w posłudze duszpasterskiej przez ks. Pawła Reizera, wikariusza z Pieszyc, oraz ks. Artura Tomczaka, wikariusza parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Bielawie. On też pełni funkcję ojca duchownego grupy oraz głównego animatora nabożeństwa do św. Rity, która jest szczególnie czczona w jego parafii. Modlitwy i konferencje ojca duchownego przekonywały każdego dnia do ufnego zawierzania swoich trudnych a nawet beznadziejnych sprawach tej świętej, bo jej wstawiennictwo jest bardzo skuteczne.

http://www.parafiabielawa.pl/aktualnosc,209.html

Ja byłem pątnikiem w pieszej pielgrzymce na Jasną Górę w 2010 roku z niezapomnianym przewodnikiem drugiej grupy, księdzem Rafałem Masztalerzem. Od tamtej pory ta pielgrzymka jest mi bardzo bliska.

Na wieczornym spotkaniu pod figurą Matki Bożej miałem okazję usłyszeć informację o relikwiach św. Rity, jakie znajdują się w parafii Miłosierdzia Bożego, o comiesięcznym nabożeństwie w 22-gim jego dniu, w których to relikwiach św. Rita wędrowała z pielgrzymami do Częstochowy. Mówił o tym, oczywiście, ks. Artur Tomczak, wikariusz tamtej parafii. Trochę inny, niż nasi księża, bo miał brodę, ale równie sympatyczny. Nie znamy się i raczej po raz pierwszy kojarzyłem tego księdza z parafią Miłosierdzia Bożego. Ładnie mówił i tak przekonująco, a ponieważ i w moim życiu spraw trudnych nie brakuje, zdobyłem wiedzę, gdzie najlepiej w takich sprawach się udać.

I tak sobie również pomyślałem i cały czas za mną to chodzi, że taką trudną, a może już nawet beznadziejną sprawą jest parkowanie samochodów pod murami naszej świątyni i na terenie przyświątynnym. Piszę o tym już od dłuższego czasu i obserwuję, że faktycznie sprawa jest beznadziejna. I bardzo mnie boli to, gdy widzę jeżdżące tam samochody miedzy grobami naszych zacnych księży proboszczów i parkowanie samochodów, tym bardziej, że jest postawiony znak „Zakaz ruchu wszelkich pojazdów”.

Dzisiaj, około godziny 10:00, kiedy jechałem swoim składakiem ulicą Żeromskiego na targ po cebulę, znów mną zatrzęsło. Z tyłu świątyni, tam, gdzie wewnątrz jest ołtarz, stała czarna fura. Pomyślałem sobie: ktoś przyjechał na cmentarz i sobie tam zaparkował. I wiem, że jestem bezradny na taką postawę. Znów robić zdjęcie, a może zgłosić do Straży Miejskiej, a może jednak dać już spokój, bo i tak się nic nie zmieni, a przecież zdrowie też jest ważne. Za przyciemnionymi szybami fury zobaczyłem zarys sylwetki kierowcy. Samochód ruszył do wyjazdu w stronę cmentarza. Całkiem bezwiednie poprowadziłem rower po pasach i przechodząc z nim przed samochodem spowodowałem, że zatrzymał się. Podszedłem do okna kierowcy i zastukałem. Opuściła się płynnie przyciemniona szyba uruchomiona silniczkiem i ukazała mi się zarośnięta twarz kierowcy, którą widziałem wtedy w sierpniu pod figurą. Wskazując ręką na znak „Zakaz ruchu wszelkich pojazdów” zapytałem grzecznie:

- Proszę księdza, tu jest znak zakazu ruchu, dlaczego ksiądz jeździ po terenie przy kościele?

W klasycznym artykule, mógłby to być już jego koniec. Można by ewentualnie zadać retoryczne pytanie: jak zachował się kierowca, czy może – jak powinien się zachować kierowca, albo - jak zachowałby się Czytelnik na miejscu kierowcy. Ale to nie quiz. Całą prawdę i tylko prawdę, trzeba powiedzieć do końca, choćby dlatego; powtarzając za świetnym wpisem jednego z Komentatorów: „… i mosna tak by nikogo ni obrasać i co popisać i se by ciekawskie cepry cytoły”.

Kierowca spojrzał na mnie, coś mruknął z niezadowoleniem pod nosem, czego nie zrozumiałem, zamknął przyciemnianą szybę i z furią furą odjechał skręcając w stronę Dzierżoniowa.

Stałem jak wryty trzęsąc się cały wewnątrz. Jak to jest? – ciągle nachodzi mnie to pytanie. Czy teren świątynny, to czyjś prywatny folwark? Gdzie szacunek dla sacrum i grobów księży i innych zmarłych, których nagrobki pozostawiono na terenie przykościelnym?

              I czy będzie mea culpa, czy może kolejne pismo przedsądowe?

            Czy wielkość człowieka zawiera się w mea culpa, czy może właśnie w przedsądowym piśmie, albo wymownym milczeniu? I to wszystko w Świętym Roku Miłosierdzia pod tablicą z hasłem: "Grzeszących upominać".

            Ale czy wypada upominać księdza, skoro księża chyba nie grzeszą?