Potrzeba wariatów

       

       Cóż robić w zimowe popołudnie, gdy nie jeździ się na nartach, a przy książce chce się zasnąć? Może napisać znów coś głupiego, a nuż coś mądrego z tego wyniknie?

            Gdy tak zamartwiam się o naszą Bielawę, otwierając również szeroko oczy ze zdziwienia, po obserwowaniu materiałów Jej dotyczących na nieprzychylnych Jej stronach w Internecie, to może i dobrze, że śnieg wreszcie przykrył to wszystko w naszym mieście, na co patrzy się z zażenowaniem i z przykrością. Może trochę poleży, to i wzrok odpocznie od różnych widoków, wobec których nie da się przejść obojętnie.

        Po roku od zmian na administracyjnych gminnych stołkach w Bielawie, widocznych zmian na mieście raczej nie widać. Przekazany przez poprzednie władze: marazm i beznadzieja dalej mają się dobrze i może właśnie tak ma być, bo po co się wychylać. A może to taka taktyka nowych władz i już wkrótce, mimo tylu przeciwności, da się coś wyrazistego z wiosną zobaczyć? A może po prostu – brak pieniędzy, brak pomysłu, brak wizji.

            I naprawdę nie chodzi mi o wielkie inwestycje, ale choć spełnienie wyborczej obietnicy, że Bielawa może być ładnym miastem.

            A takim miastem Bielawa była, zanim wprowadziliśmy się do niej, a wraz z nami nasze porządki.

W książce „Bielawianie” mieszkanka Bielawy, pani Teresa Gos, wspomina:

Weszliśmy do Dzierżoniowa dzisiejszą ulicą Wrocławską. Mam przed oczami te czyściutkie, wypielęgnowane domy, domeczki, wykrochmalone bielutkie firanki w oknach. Zaglądaliśmy do sieni domów, jakie mijaliśmy. Jak tam pachniało higieną. Wszystko wyszorowane, wszędzie kwiaty, girlandy kwiatów przy oknach. Sklepy pozamykane, ale ulica tętniła normalnym życiem. Ludzie spacerowali, przystawali przy otwartych oknach, by porozmawiać z sąsiadami. Cisza, spokój, sielskość – anielskość.

            Co prawda opis dotyczy Rychbachu, ale tak samo było w Langenbielau.

            Obawiam się, że w Bielawie już nigdy tak nie będzie jak choćby w 1945 roku.

Niby uznawane w poprzednich kadencjach miasto hasłowo za wzorcowe ekologicznie, z ekologicznymi szkołami i przedszkolami, z ekologią jest widocznie na bakier. I to nie jest tylko wina władz, ale przede wszystkim mieszkańców i służb. Choćby taka niewinna scenka z dzisiejszego dnia, gdy wracałem z wnuczkiem ze szkoły. Zatrzymałem się przy samochodzie, do którego przed chwilą wsiadł za kierownicę mężczyzna, a przedtem pod nogi wyrzucił peta. Tylko stanąłem i patrzyłem raz na niego, raz na peta.

            - Co ci się k…. nie podoba! - usłyszałem z za szyby.

            Cisza, spokój, sielskość – anielskość.

            Mój inny wnuczek, po wycieczce do Jaskini Niedźwiedziej, był wyraźnie zdruzgotany, porównując domy w tamtej okolicy z tymi w Bielawie. Nie krył swojego oburzenia, że w Bielawie musi być tak brzydko.

           

Pan Patryk Hałaczkiewicz, którego czasami wspominam w różnych okolicznościach, w swoim magazynie wyborczym w listopadzie 2014 roku pisał:

            Potrzebni są nowi ludzie, wolni od partyjnego interesu i chętni do działania.

            … Bielawa potrzebuje burmistrza kompetentnego i z wizją.

            Niby „nowych” ludzi mamy, co prawda nie wolnych od partyjnych interesów, ale inaczej się nie dało. Natomiast, co do chęci do działania – to już mam zastrzeżenia. Nie tylko brak jest chęci do działania, ale mając ku temu odpowiednie instrumenty, takich działań, które mogłyby poprawić wizerunek miasta, nie podejmuje się.

            Naszego burmistrza, pana Piotra Łyżwę, uważam za burmistrza kompetentnego. Co do jego wizji Bielawy przedstawianej w wyborczym programie, to zapewne odległa sprawa, choćby ze względu na uwarunkowania zewnętrzne. Zawsze jednak można zrobić coś, co nawet bez kosztów i nakładów zmieni wizerunek naszego miasta. Brakuje jednak ludzi z wizją. Nie ma ich na pewno wśród naszych radnych, nie ma ich w komórce promocji miasta, nie ma ich w MZBM-ie, ani nawet wśród studentów Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Każdy chciałby tylko brać i to z przekonaniem, że mu się to słusznie należy.

            Dlatego w Bielawie potrzebni są „wariaci” – ludzie bez partyjnych obciążeń, ludzie z wizją, którzy mogą pozytywnie zaskoczyć i jeszcze nie chcieć za to kasy.

             Tylko gdzie ich szukać? 

(zdjęcie z Internetu)