Super płot

   

        W moich stronach, za moich dziecięcych lat, też było trudno. Było nawet takie powiedzenie, które się przyjęło i często okolicznościowo z przekory było stosowane: „Nie ma lekko – chleb po osiem”. Dla wyjaśnienia, jak by ktoś nie zrozumiał, to chodzi o prawdziwy chleb, którego cena gwałtownie podskoczyła na 8 zł. za bochenek. Do ceny chleba odnoszono ceny innych artykułów, ale i za mówienie o chlebie można było iść do wiezienia.

            Opowiadał mi o tym mój ojciec, wspominając dzień, w którym podano, że zmarł Józef Stalin. Ktoś podobno powiedział: „Stalin zdechł, chleb będzie tańszy”. Ktoś inny doniósł o tym w poczuciu dobrze spełnionego obywatelskiego obowiązku tam, gdzie wtedy donoszono i człowieka zatrzymali. Mój ojciec był świadkiem tej wypowiedzi i ten, kto doniósł, doniósł i o tym. Wezwano ojca na świadka i pytano, czy potwierdza to, co ten człowiek powiedział. Jego los był w ojca rękach. Mój ojciec zawsze mówił prawdę, patrząc prosto w oczy. Odpowiedział:

            - Owszem, była mowa o Stalinie, ale nie było powiedziane, że zdechł, tylko umarł. I o chlebie mowy nie było, tylko – niech mu ziemia lekką będzie!

            Tym razem człowieka wypuszczono.

           
         W pierwszym zdaniu napisałem - „też było trudno”, sugerując, że i teraz jest trudno. Jest trudno i choć chleb kosztuje tylko 2,20, to, gdy moje pisanie stało się dla mnie chlebem powszednim i z powodu tego chleba można mieć kłopoty, i iść nawet posiedzieć do więzienia. I przyznam z przerażeniem, że w stanie wojennym mniej się bałem niż teraz, gdy jest wolność, a u władzy jest ugrupowanie, z którym sympatyzuję i które popieram.

            Mój niepokój wywołało pismo, datowane 7 grudnia, a dotyczące przestępstw, jakich dopuszczam się w Internecie. I choć to „tylko” wezwanie, to dla mnie jednak - „aż”:

Nie ujawniam całości pisma, przynajmniej na razie, licząc, że Obywatel z parafii Miłosierdzia Bożego w Bielawie, w ogłoszonym przez papieża Franciszka Roku Miłosierdzia Bożego okaże mi miłosierdzie ludzkie i do więzienia za moje pisanie mnie nie wtrąci. Ba, nawet liczę na to, że wycofa to pismo, uznając je za niebyłe i porozmawia najpierw, co tak naprawdę w moim pisaniu mu się nie podoba, że aż odbieram mu dobre imię, a nawet cześć. I może nawet należało od tego zacząć, a nie pisać pismo przedsądowe. No i to będzie tak po chrześcijańsku. Prawda?

A jak ma się to do płota?

Ano ma się tak, że pisząc o płocie, boję się narazić na straty moralne, jakie może z tego tytułu ponieść płot i jego właściciel, a szczególnie, żeby mu nie zabrać czci. Dlatego nie napiszę, gdzie ten płot stoi, choć podpowiem, że w pewnej dolnośląskiej miejscowości na literę „B”. Płot, jak płot. Stoi sobie już od kilku ładnych lat i jak to prowizoryczny płot z obladrów, chwały miejscowości na „B” nie przynosi, tym bardziej, że jest akurat w środku miejscowości na „B”. Ale, po co ja właściwie czepiam się tego płota jak pijany, skoro nawet zasłużony dla miejscowości „B” radny na „P” z okręgu płota, kilku, lub nawet kilkunastu kadencji, na płot nawet nie spojrzał. Na mnie zresztą też nie.

Jednak w tym płocie jest coś, co przyciąga. To niewątpliwie jego szpetota i szpetota otoczenia w pobliżu placu zabaw dla dzieci. I jak zwykle zastanawiam się, czy ta płota szpetota przyciągnie może jakiegoś specjalistę z Urzędu Miejscowości na „B” od promocji miejscowości, czy może jakiegoś innego radnego, a może jakiegoś strażnika albo może chociaż psa z kulawą nogą?

Nie wiem. Wizjonerstwo po ostatnich rekolekcjach – zakazane.

Ale, czując się jednocześnie odpowiedzialnym za Komentatorów na moim blogu, proszę, aby w komentarzach unikać nazwisk, jeśli ktoś nie ma chęci iść do więzienia za odebranie czci i dobrego imienia, i nawet rzeczy nie nazywać po imieniu – na ten przykład – płot, trzeba zastąpić jakimś synonimem, bo może przysłać „Wezwanie do zaprzestania naruszeń dóbr osobistych”.