Jestem katolikiem i jestem z tego dumny

       

    Od roku zastanawiam się, czy katolikiem jestem, czy tylko udaję, że nim jestem. Moje rozterki nie są bezpodstawne, zwłaszcza po wypowiedzi naszego księdza proboszcza, prałata dra Stanisława Chomiaka w dniu 9 listopada 2014 roku w czasie ogłoszeń parafialnych na Mszy św. o godz. 9:30. Nawiązał on wtedy, w emocjonalnej wypowiedzi, do mających się odbyć już za tydzień (16.11.2014 r.) wyborów samorządowych, twierdząc, że są ludzie, którzy piszą w Internecie, uważają się za katolików, a ks. proboszcz za takich katolików się wstydzi.

            Byłem na tej Mszy św. i odebrałem te słowa do siebie, bo i ja pisałem w Internecie dużo na temat wyborów, broniąc zdecydowanie Bielawy przed możliwą piątą kadencją urzędującego wtedy burmistrza. W Internecie na stronie DTP 24 w komentarzach słowa proboszcza odczytano również, jako odnoszące się do mnie. Również potwierdzeniem tego było wyrzucenie mnie przez proboszcza z redakcji parafialnego czasopisma „Zwiastun” w dniu 11 listopada 2014 r. w kontekście pisania w Internecie i siania mowy nienawiści, jak to zostało powiedziane.

            I za co to wszystko? Za to, że śmiałem publicznie przeciwstawić się bezprecedensowemu popieraniu przez proboszcza burmistrza Dźwiniela w kampanii wyborczej.

            Ja księdzu proboszczowi oświadczam, że katolikiem jestem, a nie, tylko za katolika się uważam. Po swoim nieodpowiedzialnym wystąpieniu księdzu proboszczowi zabrakło odpowiedzialności, aby coś z tą wypowiedzią zrobić. Palnąć coś i tak zostawić – to chyba nie jest chrześcijaństwo. Ja nie poddaję w wątpliwość, czy nasz ks. proboszcz jest katolikiem, jednak powiedzenie komuś, że katolika tylko udaje, jest zabieraniem mu tej wielkiej radości bycia katolikiem w wielkiej rodzinie katolickiego Kościoła, jaka powinna towarzyszyć mu od chwili chrztu.

            Kościół katolicki cieszy się każdym ochrzczonym dzieckiem słowami z obrzędu chrztu:

           

Drogie dziecko, wspólnota chrześcijańska przyjmuje cię z wielką radością.

            Ja jestem ochrzczony i z bardzo religijnej rodziny. W wieku przedszkolnym uczęszczałem na lekcje religii prowadzoną przez niezapomnianą siostrę Cecylię, która była raz w tygodniu w salce przy kościele parafialnym we Włocławku. Przez cały okres nauki w szkole podstawowej i średniej również uczęszczałem na lekcje religii. Byłem ministrantem podobnie jak i moich czworo młodszych braci. Rodzice od 1945 roku śpiewali w chórze kościelnym, aż do swojej starości. To nasza rodzina w 1972 roku witała publicznie peregrynujący obraz Matki Bożej w parafii św. Stanisława we Włocławku. Byłem wtedy studentem. Związek małżeński zawarłem w Kościele katolickim. Moich czworo dzieci wychowanych jest w wierze katolickiej. Nie zdarzyło mi się, abym opuścił kiedykolwiek z własnej woli niedzielną czy świąteczną mszę św. Chodziłem i jeździłem na pielgrzymki organizowane przez parafię. I przeciwnie do opinii ks. proboszcza, nie spotkałem się nigdy z taką na mój temat, aby ktoś za mnie, jako katolika się wstydził.

            Jakim trzeba być, aby ksiądz proboszcz powiedział, że ten czy tamten to jest katolik, a nie tylko katolika udaje? Może po prostu trzeba być posłusznym i to bezwzględnie ks. proboszczowi? Przecież proboszcz to nawet ojciec parafii, jak to się twierdzi.

            Nie liczę na to, że naszego ks. proboszcza stać na ojcowskie gesty, również w stosunku do tak źle ocenianego katolika, jakim w oczach naszego proboszcza i ja jestem. Ale jako katolik i człowiek wierzący ciągle wierzę w cuda.