Jak to jest?

       

       - Słuchajcie, to dzisiaj przecież pierwszy listopada i zaraz przyjdą tu do nas się modlić parafianie naszej parafii ze Stanisławem na czele! – zwraca się Johann do Franciszka Krausego i Franciszka Foksa.

            - Franek, założę się, że znów, jak co roku zostaniesz wyróżniony i to twój grób otoczą rozmodleni na różańcu ludzie, a do nas odwrócą się tyłem. – mówi Franciszek Krause do Franciszka Foksa.

         - E, może tym razem nie, przecież to wy praktycznie wybudowaliście tę obecną świątynię, a ja tylko w niej posługiwałem. – konstatuje prałat Foks. - To przecież był twój pomysł, Johann, aby postawić nowy kościół, dałeś wszystkie swoje pieniądze, a było ich niemało, za które można było rozpocząć budowę. Gdybyś wcześniej nie umarł, to byś cieszył się jej poświęceniem.

            - No, mi też się nie udało zakończyć budowy. Zabrakło tylko dwa lata. – stwierdza ksiądz Franciszek Krause. – Ale jednak przyjdą do ciebie, zobacz, jaki wystrojony masz grób, nie to, co nasze.

        - Faktycznie, nie wygląda to szczególnie. Ciągle te same chabazie sprzed lat, chyba jeszcze z wielkanocnego grobu Pana naszego, żadnej lampki, nie licząc tej jednej z zeszłego święta Wszystkich Świętych, do której nawet w tym roku zabrakło wkładu za złoty dwadzieścia. Nie zebrano nawet liści, jakie wiatr przywiał na wasz grób.– potwierdza prałat Franciszek.

            - No i ta obmurówka naszego grobu. Pamiętasz Johann, jak Stanisław cztery lata temu obiecał, że nam grób odrestauruje? Chyba zapomniał, a może parafia biedna albo mimo wszystko na szacunek po śmierci nie zasłużyliśmy sobie. – ze smutkiem w głosie mówi ksiądz Krause i dodaje. – Gdyby był tu Waldorff!

            - Biedna nie jest, ale mają straszne remonty. Trzeba było wykamienować przy grocie i wokół groty, wyremontowali małą wieżę i zbierają na dużą, w kolejce czekają ławki, posadzka i elektryczna instalacja. – podtrzymuje rozmowę Johann. – Ale, może by jakąś zbiórkę do puszek? Wszak Caritas i Akcja Katolicka prawie co niedziela na coś zbierają.

            - E, to nie przejdzie. Są ważniejsze sprawy, niż nasze nagrobki, a przecież my możemy poczekać, przecież mamy czas. – odcina się Franciszek.

            - Chłopaki, mam pomysł. – ożywia się Franek Foks. - Może Daniel by tym się zajął? Przecież zajmuje się cmentarzem parafialnym.

            - Odpada. – z niechęcią odpowiada Johann. - Daniel ma tyle roboty, że już nawet nie jest wikarym, tylko rezydentem. No i rozumiecie – kanonik, to przecież i Świdnica. Nie, nie angażujmy chłopaka. Faktycznie możemy poczekać, jak to Franek powiedział.

              - Ciszej, bo już idą. – uspakajają się nawzajem proboszczowie naszej parafii.

           

      - I widzisz Johann, miałem jednak rację. - zwraca się do współbrata ksiądz Franciszek Krause. – Modlą się przy grobie Foksa i stoją tyłem do nas.

            - Może jednak chociaż i nas wspomną. Może nawet z imienia i nazwiska, jak prałata Foksa. – mówi Johann.

            - O, słyszysz! Stanisław wspomina tych kapłanów zmarłych po 45-tym roku i tych sprzed 45-tego. To chyba również mówi o nas, bo ty odszedłeś w 1846, a ja w 1874. To przecież było przed wojną. Ale, po co nas tak dzieli – przed wojną i po wojnie? – zauważa ksiądz Franciszek.

           

        - No, modlitwy odmówione, jeszcze tylko pokropek wodą święconą i znów będziemy mieć na rok spokój w tym spokoju wiecznym. – cieszy się ksiądz Johann. Co tam chryzantemy i znicze. I tak najważniejsza jest modlitwa. Tak też przecież i Stanisław twierdzi.

            - O, zobacz Johann, jest jakaś zmiana. Chyba w zeszłym roku nie było kadzenia. – zauważa ksiądz Krause.

       - Stanisław często kadzi i nawet dobrze mu to wychodzi. – odpowiada proboszcz Seidel. - Zobacz jaki robi dym.

             - Poszli, nareszcie znów będziemy mogli sobie pogadać, bo przez te modlitwy nas rozdzielono. – stwierdza prałat Foks.

            - Słuchajcie, znów przed południem śmignął mi po piętach chyba Robert. Czy to czasami nie jego fura tam stoi? – zapytuje Franciszek Foks. – Nie zdążyłem mu nawet pogrozić palcem.

            - Nie, to chyba nie on. Przecież Stanisław postawił znak - „Zakaz ruchu wszelkich pojazdów”, to jak miał wjechać, skoro Robert ma prawo jazdy i na znakach drogowych musi się znać. – zastanawia się Johann.

      - Ale on stoi przodem do nas, a z tamtej strony znaku nie ma. – upiera się ksiądz Franciszek.

            - Sprytne. - wtrąca się do rozmowy ksiądz Krause. To może niech Stanisław postawi znak i z drugiej strony i dodatkowo szlabany, to Robert nie wjedzie. - kontynuuje swój wywód Franciszek.

- Wjedzie, przecież sami widzicie, że teraz księża nie liczą się nawet z zasadami ruchu drogowego. My przynajmniej tego problemu nie mieliśmy, bo nie mieliśmy samochodów, ale i tak zaszliśmy dalej niż niejeden ze współczesnych. – rozważa Johannn.

- Ja miałem samochód i niezłe z nim cyrki, ale po placu kościelnym nie jeździłem. Zacny bielawianin, pan Krzysztof Pludro, nawet napisał w swojej kronice, że zostaliście pochowani na przykościelnym cmentarzu, a po cmentarzu chyba jeździć samochodem nie wypada. – opowiada ksiądz prałat Foks.

- Znam jeszcze jednego zacnego Bielawianina, Emiliana Kupca i on też po placu kościelnym samochodem nie jeździ. – stwierdza ksiądz Krause.

- Och ty Franek, przecież Emilian nie ma samochodu, chociaż był nawet burmistrzem. – śmieje się Foks.

- Franek, ty jesteś bardziej taki współczesny. Powiedz, co ty sądzisz o naszym Stanisławie? – zapytuje Johann prałata Foksa.

- Stanisław, to zacny człowiek, ale …

- Cicho, idą nabożne niewiasty. – uspakajają się wzajemnie nasi proboszczowie: Johann Seidel, Franciszek Krause i Franciszek Foks.