Jestem szczęśliwy

Jak wcześniej planowałem, pojechałem na tydzień w rodzinne strony. Informacyjna głusza – bez Internetu, bez bloga i nawet bez bieżących wiadomości politycznych, dawała się we znaki, ale perspektywa powrotu do „cywilizacji” pozwalała te kilka dni przetrwać. Niemniej jednak zdobycze techniki, przy chęci pozostawionej na miejscu rodziny, pozwoliły przeżyć radosną chwilę po SMS-owej informacji związanej z ostatecznym rozwiązaniem sprawy zbiornika „Sudety” w naszym mieście, w Bielawie.

Co prawda jeszcze przed wyjazdem działania burmistrza i Rady Miejskiej dawały podstawę sądzić, że zbiornik zostanie kupiony za te 6 milionów, ale to przecież „koniec wieńczy dzieło”.

Zakończył się marazm i przepychanki ze zbiornikiem. Zakup zbiornika, choć za horrendalną cenę, dla Bielawy jest sukcesem. Dla burmistrza Piotra Łyżwy wraz ze swoimi współpracownikami i Rady Miasta - sukcesem nie jest. Oficjalne wypowiedzi w kwestii zbiornika przyjmowałem z niepokojem. Choć burmistrz od początku swojego urzędowania o tym problemie wyrażał się z troską i determinacją, to jednak ze względu na finanse plan wykupu zbiornika stawał się nawet nierealny.

Internauci na forach w naszych lokalnych mediach, jak zwykle, wyrażają najprzeróżniejsze opinie.  O zakupie przeważają jednak te, mówiące o sukcesie burmistrza. Burmistrza się chwali i pod niebiosa wywyższa. Burmistrz jednak zmieniał zdanie w sprawie zbiornika, wijąc się zapewne jak przysłowiowy piskorz, aby zbiornik, mimo wszystko, dla Bielawy odzyskać. I za to mu chwała. To wszystko świadczy o znaczeniu zbiornika „Sudety” dla bielawskiej społeczności i jego nieocenionej roli w regionie. Słyszałem i takie wypowiedzi, że bez zbiornika nie ma Bielawy. My Bielawianie i wszyscy nasi goście, od początku istnienia zbiornika od 1973 roku żyliśmy w świadomości, że ten zbiornik jest faktycznie nasz. Innej opcji nie było.

Trzeba było widzieć, a teraz już to się nie zdarza, że były upalne, letnie dni, kiedy cała korona zbiornika pokryta była ręcznikami i kocami, a na nich opalająca się rzesza ludzi. Nawet lustro wody stawało się jakby trochę mniejsze, poprzez zajęcie jego powierzchni przez łódki, kajaki, pontony i wszelkiego rodzaju materace dmuchane, a nawet dętki od traktorowych kół. No i odważni pływacy, przemierzający zbiornik we wszystkie strony wpław – pojedynczo i grupowo. Zdarzył się też wędkarz, gdy nie było zbyt wiele ludzi i gdy brały karpie. To jednak było najczęściej tylko wiosną i wczesnym latem.

I to wszystko wraca. Zbiornik Bielawa odzyskała i chwała jej za to.

Już szykują strzeżone kąpielisko.

Koszą trawę.

Pozostała jeszcze jedna tabliczka z napisem, że to prywatna własność i wstęp jest wzbroniony. Jakby ostrzeżenie, że jeszcze różnie być może.