Bielawa - Góra Św. Anny - Dzikowiec

     

     Obawiałem się, co prawda, że może padać, ale ryzykować trzeba. Sobota 13 czerwca 2015 r. to kolejna możliwość przeżycia przygody na rowerach. Na miejsce zbiórki stawił się kolega Janek i kolega Zbyszek. Jak zwykle – krótka narada – gdzie jedziemy. Janek zgadza się na wszystko, bo już praktycznie i tak wszędzie był. Ja, podobnie jak Zbyszek, również nasze okolice przez lata zjeździliśmy dokumentnie, ale zawsze coś nowego się znajdzie.

            Kolega Zbyszek zaproponował Górę św. Anny i sprzeciwu nie było, bo i nas, to znaczy Janka i mnie też tam nie było. Słyszałem o tej górze niejednokrotnie i wierzyłem, że kiedyś tam zajadę.

            Pojechaliśmy na Jodłownik. Po drodze, po lewej stronie, urzekająco prezentowały się czerwone maki, zapewne jako chwast w rzepaku.

     W Jodłowniku nie mniej uroczo wyglądało malowidło na ścianie zapewne jakiejś sali w upadłym zakładzie i plenerowa galeria rzeźb miejscowego artysty.

     W tym roku po raz pierwszy wjeżdżamy na Przełęcz Woliborską. Widoki te same, ale zawsze przyciągające wzrok.

       Pomyślałem sobie, że może w tym roku naszą rowerową turystykę uda się rozszerzyć o jakieś śmielsze spotkania z autochtonami i innymi napotkanymi po drodze ludźmi. Może nie zawsze wypada zagadać, ale przynajmniej można próbować. Już podczas wykonywania zdjęcia na podjeździe zatrzymał się po przeciwnej stronie samochód i starszy, sympatyczny pan dwuznacznie do mnie się zwrócił:

            - Udaje pan, że podziwia widoki?

            Zrozumiałem, o co mu chodzi. 

            - Myśli pan, że odpoczywam, bo nie daję rady wjechać na górę? Nie ma strachu, dam radę – odpowiedziałem uprzejmie.

            Faktycznie odcinek do pierwszego mostka jest najbardziej uciążliwy. Właśnie za pierwszym mostkiem zaczyna się teren należący do gminy Ząbkowice aż do Przełęczy Woliborskiej. Zjazd podlega już Nowej Rudzie. I tu prośba do gminy Ząbkowice. Warto byłoby pomalować dla bezpieczeństwa pasy brzegami szosy, a dla estetyki posprzątać pobocze. Na puszkach po napojach można sobie jeszcze zarobić.

           

      Ostatnio czytałem o tym w Internecie, że dla polskich turystów udostępniono część Puszczy Białowieskiej po stronie białoruskiej. Nie trzeba aż tak daleko jechać, żeby nasycić się zdrową, jędrną przyrodą. U nas brakuje tylko żubrów, ale można by postawić takie, jakiego mają przed Niemczą albo w Przyłęku. Ileż to roboty. I puszcza jest.

            

     Na przełęczy było kilka samochodów, a więc ludzie w lesie sobie spacerują.

           

     W Woliborzu skręciliśmy na prawo, na Nową Rudę. Było z górki i nie zatrzymywałem się, aby zrobić zdjęcia ciekawych obiektów. Rondo, i zaraz Nowa Ruda z widoczną z daleka „bramą” na drodze. Jednak wcześniej skręciliśmy na lewo, bo tak kolega Zbyszek prowadził. A tu będziemy skręcać też na lewo. W oddali widać już górę, na którą mamy wjechać. Widać nawet wieżę widokową.

            Jednak wjazd okazał się miejscami silniejszy ode mnie i zostałem przez wzniesienie pokonany. Koledzy radzili sobie lepiej, a Janek to zaraz zniknął gdzieś w przedzie. To zgodne z zasadą, że na górę wjeżdża się swoim tempem. W miarę wbijania się w górę, obserwować można było coraz śmielsze widoki.

            

    Czy ktoś widzi tu jakieś konie?

            

     Ostatni odcinek podjazdu na szczyt.

            

     Ta ścieżka prowadzi chyba z Nowej Rudy.

            

     Na górze niespodzianka – nie ma Janka. Wjechaliśmy akurat na Anioł Pański. Zjadłem drugie śniadanie i porobiłem zdjęcia zaniedbanego kościoła. Msza św. jednak w nim się odprawia, ale tylko w niedzielę o godz. 16:00. Nie ma porównania z odrestaurowanym kościołem na sąsiedniej górze, Górze Wszystkich Świętych. Na miejscu – duży ruch turystyczny.

          

       Zaczynaliśmy się bać o kolegę, ale odnalazł się niebawem. Jak się okazało, pojechał sobie pod wieżę widokową, na którą nam już brakowało czasu.

            Zjechaliśmy kawałek tą sama drogą, by zaraz skręcić na prawo w wąską szosę. Jechaliśmy gdzieś górą równolegle do głównej trasy. Za to widzieliśmy prawdziwe krowy i widoki do pozazdroszczenia dla tych, co w Bielawie w tym czasie siedzieli przy telewizorach.

           

    Dojechaliśmy do głównej drogi i kawałek wracaliśmy się nią do Nowej Rudy. Z daleka widać było bojowy samolot Mig – 21, który związany jest jakąś mroczną historią z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy.

            

    Skręciliśmy na prawo w drogę, która miała nas zaprowadzić bezpośrednio do Dzikowca. Zaraz po lewej stronie ukazał się nam niecodzienny widok związany z czerwonym piaskowcem. Trzeba było się zatrzymać by sprawę obadać.

            

   Jakież było moje zaskoczenie, gdy na cokole krzyża zobaczyłem imię i nazwisko naszego krajana.

           

     Tak, to znany w Bielawie budowniczy – Dariusz Paterek. Serce jakoś inaczej zabiło.

To, co zobaczyliśmy, to zakład przetwórczy z różnymi cudeńkami, a pan Dariusz ma jeszcze kopalnię tego czerwonego piaskowca. Była szansa spotkania się z nim, ale trzeba byłoby go poszukać gdzieś niżej. Przekazaliśmy pracownikom pozdrowienia od nas dla niego.

          

      Z dala była widoczna Nowa Ruda – Słupiec.

           

       Po drodze widzieliśmy wiele budujących się rodzin. W tych okolicach na widoki narzekać na pewno nie mogą.

           

      Kiedy obejrzeć się do tyłu, można jednocześnie zobaczyć dwie sąsiednie góry – św. Anny i Wszystkich Świętych. Widać wyraźnie na nich wieże widokowe. Na Górze Wszystkich Świętych widoczna jest po lewej stronie od świerku.

           

     Przed nami rozległa dolina ze znajomą sylwetką kościoła w Dzikowcu w oddali. Piękny widok. Koledzy już pojechali, a ja jeszcze z góry mogę sobie popatrzeć jak niewiele stanowią w tym krajobrazie. Mam nadzieję, że gdzieś poczekają na mnie.

           

    Ludzie sobie tu spokojnie żyją. Mają stawy, łowią sobie ryby i nawet jest kawałek sosnowego lasu, co raczej jest rzadkością na Dolnym Śląsku.

            

   Koledzy poczekali w ciekawym miejscu – przy posesji, na której znajdowało się swego rodzaju muzeum regionalne na świeżym powietrzu. Można było wejść i te cuda dokładnie obejrzeć, a miła gospodyni z chęcią służyła za przewodnika. To jej mąż zbiera te różne przedmioty domowego użytku, które nie znajdują już uznania w domowym gospodarstwie. Co do hebla, siekiery i tarki do kartofli, oraz pomysłowej karafki i kieliszków do wódki – to myślę, że jeszcze mogłyby się przydać.

           

Lokówek do włosów – raczej już nie.

I zadanie – co to jest?

Pożegnaliśmy miłą panią i już za chwilę byliśmy na znajomej trasie z Dzikowca do Woliborza. Ale teraz jazda tą drogą to prawdziwa przyjemność. Nie zauważa się nawet, że jedzie się pod górkę. To za sprawą nowej nawierzchni. O starej, fatalnej, pisałem w zeszłym roku.

Z daleka – swojskie widoki zwałowanego siana, do złudzenia przypominające pasące się na rozległej łące owce.

Jeszcze tylko podjazd pod przełęcz i zjazd „za darmo” praktycznie do samej Bielawy.

Przejechaliśmy zaledwie 42 km, a ile było wspaniałych widoków i ile wrażeń.

Myślałem po drodze, aby wpaść do pana Henryka na jakiegoś „Tymbarka”, ale…  może innym razem.