Jak to jest...?

     

   Piątki w okresie Wielkiego Postu są dniami wyjątkowymi. Przez cały rok prawdziwi katolicy pamiętają, żeby w tym dniu powstrzymywać się od pokarmów mięsnych, ale gdy przyjdzie Wielki Post dochodzi jeszcze Droga Krzyżowa a w triduum paschalnym - Wielki Piątek.

            W naszej parafii nabożeństwo Drogi Krzyżowej w piątek ma miejsce trzy razy w ciągu dnia. Myślę, że najwięcej uczestników tego nabożeństwa jest po południu, kiedy uczestniczą w nim dzieci i młodzież, ale o 9:00 też jest wyjątkowo dużo obecnych. Widać, że jest potrzeba parafian w autentycznym przeżywaniu męki Pana Jezusa od niesłusznego oskarżenia poprzez drogę na Golgotę i śmierć na krzyżu aż do złożenia w grobie.

            Dawnymi czasy wszyscy uczestnicy nabożeństwa chodzili po kościele za krzyżem, zatrzymując się przy stacjach Drogi Krzyżowej. Obecnie panują inne zwyczaje i po stacjach chodzi tylko ksiądz z ministrantami, którzy niosą krzyż i dwie świece, a wierni klęczą w ławkach.

W każdy piątek u nas są inne rozważania, ale każde uświadamiają nam, jakimi strasznymi jesteśmy grzesznikami, co jest oczywiście prawdą. Ale nawet jak popadamy w grzechy, do czego mamy prawo, jak to powiedział jeden z naszych księży, to zawsze przecież można się podnieść.

Dzisiaj szczególnie zwróciłem uwagę na stację ósmą, w której prowadzący ksiądz uzmysławiał nam w rozważaniu, jak to łatwo jest widzieć u kogoś grzechy, a jak trudno nie dostrzegać ich u siebie. Kiedy wspomniał o krytykowaniu parafii, jakbym poczuł, że zapaliła się u mnie czerwona lampka. Nie chcę krytykować parafii, ale nie widzę niczego zdrożnego w zwróceniu uwagi nawet parafii. Tylko jak na przykład powiedzieć, że na Drodze Krzyżowej wolałbym śpiewać „Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami” na jedną modłę, a nie na dwie. Dlaczego śpiewamy raz normalnie, tak, jak powinno być, a raz na melodię „Jezu Chryste, Panie miły…” - to nie bardzo rozumiem.

Z rozważań Drogi Krzyżowej w ostatnich latach szczególnie zapamiętałem dwie. Jedna, to rozważania napisane przez błogosławionego Gerharda Hirschfeldera i prowadzone przez ks. proboszcza rozważania napisane przez Jana Dobraczyńskiego. Te ostatnie szczególnie mnie zaskoczyły ze względu na autora, ale o tym może innym razem.

W okresie Wielkiego Postu czeka nas jeszcze Droga Krzyżowa w przedostatni piątek Wielkiego Postu „ulicami miasta”. Właściwie to tylko jedną ulicą – komunisty gen. broni Zygmunta Berlinga. Ta Droga Krzyżowa jest okazją do publicznego zademonstrowania swojej wiary na os. XXV-lecia PRL. I jest prawie wszystko tak, jak być powinno, ale wg mnie krzyż mógłby być cięższy i nie niesiony przez wyczytywane grupy w parafii, ale spontanicznie przez wszystkich i niekoniecznie tylko tych z przodu procesji z krzyżem. No i wg mnie nie potrzebne są w tej scenerii żadne publiczne podziękowania i antygrypina. Rozejdźmy się w atmosferze autentycznego smutku, że nasz Mistrz został zamęczony i umarł. To nie happening. Na podziękowania i alleluja przyjdzie czas.

No i to, co mnie najbardziej martwi, to Wielki Piątek, kiedy na uroczystości w kościele najważniejszym momentem jest adoracja Krzyża przez wszystkich zgromadzonych w świątyni. Chyba mamy problem, że za dużo ludzi przyjdzie w tym dniu do kościoła, bo nie wszyscy będą godni dostąpić adoracji krzyża. Nie dla wszystkich wystarczy. I dlatego to wcześniej napisane „momentem”, ku utrapieniu prowadzących modlitwy, może przerodzić się w „godziny”. Kto uczestniczy w wielkopiątkowej uroczystości w naszym kościele, wie, o co chodzi.

Kiedy lektorka Ola będzie informować, że najpierw adorować krzyż będzie celebrans, potem księża, siostry zakonne, służba liturgiczna, a na ostatku lud wierny, nie łudźmy się za bardzo, że cały „lud wierny”. Może połowa - w skrajnie najlepszym przypadku. Indywidualna adoracja zostanie przerwana, bo trwałaby za długo. Może właśnie tak trafić, że to właśnie mi zabiorą krzyż sprzed nosa.

A gdyby tak w tym roku zrobić odwrotnie i zarządzić: najpierw lud wierny, a potem służba liturgiczna, siostry zakonne i księża? Wszak ostatni niech będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.

Przyznam, że to, co zobaczyłem w zeszłym roku podczas liturgii wielkopiątkowej, bardzo mnie zdziwiło. Służba porządkowa w osobach księży i służby liturgicznej „wypuszczała” ludzi z ławek jak do pierwszej Komunii Św. No i wypuścili tylko połowę środkowej nawy. Że nie wszyscy mogli właściwie wyrazić swoją wiarę w Jezusa Ukrzyżowanego poprzez indywidualną adorację, to nic, ale był za to porządek i zmieściliśmy się w czasie.

A przecież rozwiązanie jest proste.

Tylko celebrans adoruje krzyż w imieniu wszystkich zgromadzonych, lub wystawia się do adoracji więcej krzyży, jak to było za ks. proboszcza Franciszka Foksa. Były trzy krzyże i chyba przez to nikt nie zgrzeszył, a wszyscy mieli świadomość, że przychodzą w Wielki Piątek na adorację krzyża i tej adoracji dostąpili.

Mam takie osobiste przeżycie z jednego z dawnych Wielkich Piątków w naszym kościele, które zawsze co roku wraca mi przed oczy. Otóż, kiedy do adoracji krzyża podchodziło się dla porządku tylko środkiem kościoła, a odchodziło bokami pilnowanymi przez ministrantów, aby ktoś nie podszedł z bocznej nawy, właśnie z boku stał „zniszczony życiem człowiek” o kuli i bardzo starał się, aby go przepuszczono do krzyża. Nie było szans. On jednak swoją postawą z determinacją prosił, żeby dopuszczono go do Mistrza. Trwało to jakąś chwilę, kiedy po interwencji jednej z pań tego człowieka puszczono do krzyża. Jego wiara w tym momencie naprawdę zasługiwała na uznanie. To tak jak w Ewangelii, gdy uczniowie nikogo do Chrystusa nie dopuszczali.

I jeszcze jedno spostrzeżenie. Nigdzie w opowiadaniach, ani na religijnych obrazach, nie widziałem na Golgocie pod krzyżem wiklinowego koszyczka. Widocznie tam nie pasuje. U nas też nie. Na koszyczek będzie czas w Wielką Sobotę podczas poświęcenia pokarmów.

Czy w ten Wielki Piątek, Wielki Piątek Anno Domini 2015 wystarczy w naszym parafialnym kościele Ukrzyżowanego Chrystusa dla wszystkich?