Sakrament obowiązkowy

   

   Chodzi mi o sakrament bierzmowania i to tylko w odniesieniu do naszej parafii. W ramach przygotowania braci gimnazjalnej do sakramentu bierzmowania, ma ona swoją Mszę św. w niedzielę o godz. 12:30. Tak się złożyło, że dzisiaj na tej Mszy św. byłem. Ksiądz Paweł serdecznie wszystkich na początku przywitał, w szczególności dzieci, które miały przyjąć sakrament chrztu św. oraz te większe dzieci, jak powiedział, które przygotowują się do bierzmowania. Trudno nie dodać, że tak jedni jak drudzy w sprawach wiary i sakramentów niczego nie rozumieją. Tu jednak trzeba oddać honor, że nie dotyczy to całej społeczności gimnazjalistów, a tylko, mam nadzieję, znikomego marginesu. I mimo ofiarnej pracy naszych księży, a w szczególności ks. Pawła odpowiedzialnego bezpośrednio za tą młodzież, można powiedzieć, że do końca dobrze nie jest.

  Czym jest sakrament bierzmowania? Nakreślę krótko charakterystykę i znaczenie tego sakramentu posiłkując się opracowaniem „Katolicyzm A-Z” Księgarnia Św. Wojciecha, Poznań 1989:

Bierzmowanie to sakrament dopełniający nadprzyrodzoną egzystencję ochrzczonego, przez umocnienie go i uzdolnienie do czynnego uczestnictwa w Kościele mocą Ducha Świętego. Praktykę udzielania tego sakramentu ukazują Dzieje Apostolskie (Dz. 2,38  8,14-17). Bierzmowanie stanowi dalszy etap chrześcijańskiego wtajemniczenia. Chrześcijanin odrodzony przez chrzest zostaje przez bierzmowanie umocniony… Bierzmowany zostaje ściślej związany z Kościołem, bierze czynny udział w jego zbawczej misji. Sakrament bierzmowania wyciska niezniszczalny charakter, znamię, pieczęć duchową, która bardziej upodabnia do Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla. Jest sakramentem świadczenia – bierzmowani stają się świadkami Chrystusa…

…nakłada na Chrześcijanina obowiązek mężnego wyznawania wiary i troski o zbawienie świata.

Miałem dziś okazję zobaczyć, jak wysoki na swój wiek, modnie ostrzyżony młodzieniec, świadczył o Chrystusie na Mszy św. Na szczęście dla niego nie byłem sam w kościele i siedziałem dość daleko. On z kolegami był w trzeciej ławce za amboną. Chłopcy bawili się świetnie, szczególnie właśnie ten jeden. Sąsiedzi, w osobach starszych parafian, nie reagowali. Do czasu. Pan z lewej strony najzwyczajniej nie wytrzymał i zwrócił młodemu uwagę. Oczywiście na nic to się nie zdało, bo wiadomo, że i w kościele rządzi młodzież. Była chwila wytchnienia od tego młodego katolika, kiedy poszedł on do Komunii św., a właściwie w jego wydaniu lepiej pasowałoby – po opłatek, bo dlaczego poszedł, jestem przekonany, że zupełnie nie rozumiał. Przyszedł z powrotem do ławki w niebiańskim nastroju, by kontynuować przerwaną na chwilę zabawę.

Chciałoby się powiedzieć za liturgicznym tekstem – „Taka jest nasza wiara…”.

Pamiętam zdecydowaną wypowiedź księdza biskupa Józefa Pazdura z 1987 roku w sprawie naszej młodzieży – „Nie mówcie źle o młodzieży!”, i powtórzył to z naciskiem.

Nie mówię źle o młodzieży, bo takie zachowania jak przedstawiłem, są zapewne jednostkowe. Zmieniają się czasy, zmieniają się zwyczaje i nastawienia. Dziwne jest tylko to, że przy jakimś tam procencie ludzi prawdziwie wierzących i zaangażowanych, do sakramentu bierzmowania ustawia się w kolejce 100 % młodych.

I dalej należałoby zapytać – po co? I dalej nawet trzeba zapytać, czy można rzucać perły przed wieprze?

Młodzież łatwa nie jest i nie powiem, że za „moich” czasów było inaczej, czy może lepiej. Myślę jednak, że takie hurtowe serwowanie sakramentu bierzmowania, z którego mogą skorzystać wszyscy jak leci, nie ukształtuje chrześcijanina na mężnego człowieka w wyznawaniu swojej wiary.