Siostra Faustyna - blogerka

 

     Życie jednak zaskakuje. Mimo stagnacji i odrętwienia zimowego lutego, może się coś ciekawego wydarzyć, zwłaszcza, gdy w tym miesiącu ma się urodziny. Rodzina, jak zwykle w tym dniu, się spisała i w całości się zgłosiła na popołudniową herbatkę, bynajmniej nie przychodząc z pustymi rękami. I, pomijając moje ciągoty do słodyczy, uwzględniając moje blogowanie i pisanie innych, nie mniej wartościowych tekstów, dostałem w prezencie aż dwie ryzy papieru do drukarki (miedzy innymi, oczywiście) i książkę o blogerce, świętej siostrze Faustynie Kowalskiej.

            Nie będę opisywał papieru do drukarki poza zapewne trafnym spostrzeżeniem, że do następnych urodzin z powodzeniem mi go wystarczy, a jeśli nie, to po drodze są jeszcze imieniny, ale intrygująca książka zainspirowała mnie do napisania co nieco w temacie blogowania i w temacie samej świętej siostry.

            Może na początek pochwalę się, że w Łagiewnikach, gdzie znajduje się światowe centrum Bożego Miłosierdzia, byłem z parafialną pielgrzymką w 2013 roku i atmosfery tamtego wyjątkowego miejsca doświadczyłem.

            Obdarowanie mnie taką książką było trafnym strzałem, gdyż przeczytałem ją jednym tchem pozostawiając na ten czas w odstawce inne pozaczynane pozycje. Było warto. Sposób napisania książki bardzo mi odpowiadał. Jest to kompendium wiedzy o samej siostrze Faustynie przekazanej przez autora Marcina Kornasa, ale uzupełniane cytatami z Dzienniczka, wspomnień osób związanych z siostrą Faustyną i pytaniami młodych internautów, co sprawia, że całość składa się na ciekawą publikację, zachęcającą do pogłębienia wiedzy na temat kultu Miłosierdzia Bożego w świecie.

            Niewątpliwie wymownym czynnikiem w tej publikacji jest wprowadzenie autorstwa Ani Golędzinowskiej - „Dzięki Faustynie Jezus dał mi zupełnie nowe życie”, którą mieliśmy okazję gościć w naszym parafialnym kościele w Niedzielę Palmową w zeszłym roku.

            Książka napisana jest bardzo przystępnym językiem, takim na współczesne czasy, bardzo przybliżając postać świętej siostry Faustyny Kowalskiej i fenomen kultu Miłosierdzia Bożego. W czasach życia siostry Faustyny nie wszystko było oczywiste. Brak zrozumienia, podejrzenia, cyniczne uwagi – z tym na bieżąco musiała zmagać się sekretarka Pana Jezusa, jak sam ją określał.

„Krążyły już pogłoski, że ma ona jakieś objawienia, ale nie wiadomo dokładnie jakie. Kiedy czegoś nie wiadomo dokładnie, fantazja dorabia sobie całą resztę. Już w Warszawie nazywano ją więc histeryczką i dziwaczką”

           

To cytat z książki. Ale i nawet współcześnie objawienia siostry Faustyny są wyśmiewane.

Tylko my gnijemy pogrążeni w sentymentach. Wzruszamy się bredniami siostry Faustyny…

Książki przepisywać nie zamierzam, ale do jej przeczytania zachęcam. Niemniej jednak od krótkiego przedstawienia jej treści uchylać się nie będę.

Ze wstępu autora:

„ Nigdy wcześniej nie zastanawiałem się nad tym, że Dzienniczek to taki współczesny blog (ang. web log – dziennik sieciowy). Te dwa pojęcia zainteresowały mnie najbardziej, a szczególnie to drugie – sieciowy. Wszystko jest sieciowe. Ale czy zastanawiamy się czasem, czym jest sieć?

Nad tym, jak Helena Kowalska (później siostra Faustyna) doszła do stworzenia własnego bloga i co ma wspólnego Internet z Niebem, zastanowimy się na tym nietypowym, bo książkowym, wydaniu bloga poświeconego tej świętej. Właściwie zrobiła się z tego lista dyskusyjna – zapis pytań, jakie stawiają młodzi, wśród których jest pewien osiemdziesięcioletni duchowny, który zaraża młodością i wolnością ducha jak mało który nastolatek. Ale pytań zadawanych przez młodzież też jest sporo.”

Tak dla informacji, aby zaciekawić czytelnika, krótko przedstawię kilka wątków z książki. Jeden z nich dotyczy okoliczności, w jakich powstał „Dzienniczek” siostry Faustyny. To było już w Wilnie, kiedy spowiednikiem siostry Faustyny był ks. Michał Sopoćko, którego już dwa lata wcześniej w wizji siostra Faustyna poznała. Autor tak to przedstawia:

„Spowiedzi Faustyny trwały bardzo długo. Opowiadała o spotkaniach z Jezusem ze szczegółami, ale ksiądz w zasadzie nie miał z czego rozgrzeszać. Nie miało więc sensu zajmować jego czas w konfesjonale, tym bardziej że inne siostry musiały czekać w kolejce. Dlatego powiedział jej, żeby zaczęła pisać wszystko w zeszycie. Dzienniczek składa się z sześciu zwykłych zeszytów szkolnych w linie i kratkę średnio ponad sto kartek każdy. Faustyna pisała w nim piórem, bardzo starannie i, co ciekawe, nie ma w nim prawie żadnych skreśleń albo poprawek.

Badacze tekstu Dzienniczka mówią, że była ona nadzwyczajną sekretarką, bo styl zmienia się w zależności od tego, czy spisywała słowa Jezusa, czy swoje własne myśli albo kazania księży. Miała fenomenalną pamięć i potrafiła dosłownie zacytować raz usłyszane słowa. Dla Jezusa było to ważne. Gdyby miał jako sekretarkę – bo tak ją nazywał – jakąś bardziej kreatywną osobę, pewnie zdziwiłby się, gdyby zobaczył, że Jego słowa są zmienione. Z Faustyną tak nie było. Co usłyszała, to zapisała.”

Był taki okres w życiu siostry Faustyny, że z takim przejęciem pisane teksty w Dzienniczku po prostu spaliła za namową złego ducha. Autor tak to zapisał:

„A co ze spaleniem Dzienniczka?

Gdyby Faustyna prowadziła współczesnego bloga nie byłoby problemu z tym incydentem. Nie wiadomo dokładnie, od którego miejsca Dzienniczek jest pisany na bieżąco. Prawdopodobnie są to wpisy z przełomu 1934 i 1935 roku. Właśnie w połowie 1934 roku Faustyna miała specyficzne objawienie. Przyszedł do niej anioł, który przekonywał, że nie ma sensu prowadzenie tych zapisków, bo one nikomu niczego dobrego nie przyniosą, a jej tylko przysparzają przykrości. Ksiądz Sopoćko tak wspominał to wydarzenie.

W roku 1934 w lecie przez kilka tygodni byłem nieobecny, a siostra Faustyna nie zwierzała się innym spowiednikom ze swoich przeżyć. Po powrocie dowiedziałem się, że ona spaliła swój dzienniczek w następujących okolicznościach. Ponoć zjawił się jej anioł i kazał wrzucić go do pieca, mówiąc: „Głupstwo piszesz i narażasz tylko siebie i innych na wielkie przykrości. Cóż ty masz z tego miłosierdzia? Po co czas tracisz na pisanie jakichś urojeń? Spal to wszystko, a będziesz spokojniejsza i szczęśliwsza!”

Jak przyszedł anioł, to trzeba robić to, co nakazuje. Dziwne jest to, że Faustyna, mając już spore doświadczenie w spotkaniach z mieszkańcami Nieba, nie zorientowała się, że to podpucha. Anioł musiał wyglądać tak autentycznie i mówić tak przekonująco, że dała się nabrać. Zresztą, jak wiadomo, Lucyfer jest aniołem, a jego imię oznacza niosący światło.”

I dalej jest ciekawie opisane, jak to z tym Dzienniczkiem było. A trzeba dodać, że siostra Faustyna ukończyła tylko trzy klasy szkoły podstawowej. W książce nie znalazłem żadnej wzmianki o późniejszym uzupełnieniu wykształcenia.

Nie mniej ciekawa jest historia z obrazem „Jezu Ufam Tobie”.

„A co w końcu z obrazem?

            Obraz, który miała namalować, spędzał jej sen z powiek. Kiedy tylko ksiądz Sopoćko zgodził się być jej kierownikiem, powiedziała mu o swojej wizji i prosiła, żeby pomógł w znalezieniu kogoś, kto wreszcie namaluje to, co zobaczyła. Wizja musiała być na tyle silna, że Faustyna nawet po latach dokładnie potrafiła ją opisać.

Wreszcie, wiedziony raczej ciekawością, jaki to będzie obraz, niż wiarą w prawdziwość widzeń Siostry Faustyny, postanowiłem przystąpić do namalowania tego obrazu. Porozmawiałem z mieszkającym w jednym ze mną domu malarzem Eugeniuszem Kazimirowskim, który się podjął za pewną sumę malowania, oraz z siostrą Przełożoną, która zezwoliła Siostrze Faustynie dwa razy na tydzień przychodzić do malarza, by wskazać, jaki to ma być ten obraz.

Malowanie zajęło kilka miesięcy. Kiedy Faustyna zobaczyła gotowy obraz, była – delikatnie mówiąc – niezadowolona z efektu.”

Ostatecznie obraz, który obecnie jest najbardziej popularny, namalował w 1944 roku Adolf Hyła. Wcześniej namalował również obraz Jezusa Miłosiernego w 1943 r. Współczesnego obrazu siostra Faustyna Kowalska nie widziała, ponieważ zmarła w 1938 r.

We wspomnianej książce zaznaczyłem jeszcze wiele cytatów, które chciałem przekazać, ale byłby to już zbyt długi artykuł. Zanim zakończę, wspomnę jeszcze jedną ciekawą sytuację.

„Gdy przełożona klasztoru w Krakowie – Łagiewnikach poszła zobaczyć się z Faustyną tuż przed jej śmiercią, była świadkiem niezwykłego wyznania.

Krótko przed śmiercią, gdy przyszłam do Siostry Faustyny, uniosła się na łóżku, prosząc, bym zbliżyła się do niej i powiedziała do mnie kilka słów tej treści: „Pan Jezus chce mnie wywyższyć i uczynić świętą”. Odczułam w niej wiele powagi dziwnego uczucia, że Siostra Faustyna przyjmuje to zapewnienie jako dar miłosierdzia Bożego bez cienia pychy.”

Siostra Faustyna została ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 roku. Kanonizacji dokonał papież Jan Paweł II.

Bliski naszej parafii ks. kardynał Henryk Gulbinowicz, który często bywał w naszym kościele, przyjeżdżając jakby w odwiedziny do rodziny, kiedyś wspominając swoje dziecięce lata mówił, że ma świadomość, że mieszkając w Wilnie, być może spotykał się z siostrą Faustyną. Jego mama opowiadała mu, że właśnie tu mieszka święta siostra, co świadczyło, że o siostrze Faustynie mówiło się.

I to już koniec. Serdecznie zapraszam do głębszego zainteresowania się osobą św. Siostry Faustyny Kowalskiej i studiowania jej Dzienniczka, który pisała jako sekretarka Pana Jezusa.