Nasi księża

 

     23 czerwca 1985 roku na sumie o godzinie 10:00 żegnał się z parafią, po dwunastu  latach służby dla niej, ksiądz proboszcz Roman Biskup. Było to smutne pożegnanie. Nam parafianom trudno było taką sytuację zaakceptować. Pocieszał nas słowami z przeczytanej w tym dniu Ewangelii – „Nie bójcie się”. Trudno było się nam z tym pogodzić. Ksiądz przeszedł na wiejską parafię do Żórawiny pod Wrocław.
       Jednak nie wspomnienie księdza Romana jest głównym tematem tego opracowania, ale to właśnie jego osoba sprawiła i jego odejście z parafii, że podjąłem pewną inicjatywę. W 1986 roku napisałem długi list do księdza Romana Biskupa opisując moje wrażenia z uroczystej Mszy św. w naszym kościele związanej z jubileuszem pracy naszego organisty pana Ludwika Węglarza i podziękowanie za obecność księdza wśród nas w Bielawie. Pomyślałem, że może ks. Roman ucieszy się z takiej relacji. Nie miałem adresu do Żórawiny, ale znalazł się ktoś, kto do księdza właśnie jechał i jemu ten list dałem. W liście była również prośba o jakieś zdjęcie, bo właśnie planowałem od tej chwili mieć na pamiątkę zdjęcia wszystkich księży, jacy pracowali w naszej parafii. Zawsze jest jakaś więź z księżmi, a nieraz nawet trudno nazwisko skojarzyć z osobą.

            Znałem się z księdzem proboszczem. Darzył mnie sympatią. Miło było usłyszeć, gdy publicznie wskazując na grupę parafian, w której i ja byłem, wyraził się - „Kwiat Bielawy”. Teraz, przy odbieraniu potężnej lekcji pokory, może wystarczyłoby mojej opinii zaledwie na „kwiatek do kożucha”, a i to może byłoby za wiele.

            Miło było mi, gdy po długim czasie otrzymałem list z Żórawiny, choć było w nim tylko zdjęcie i okolicznościowy obrazek z okazji srebrnego jubileuszu. I właśnie to zdjęcie miało zapoczątkować galerię naszych księży.

            Mój zamysł jednak przerósł moje możliwości, no bo jak to technicznie zrobić? Pstrykać z bliska księdzu w oczy w kościele, czy na uroczystościach na zewnątrz? Iść na plebanię i poprosić każdego o ustawienie się do zdjęcia? To było jednak ponad moje siły. Nie miałem śmiałości ani do księdza Andrzeja Oramusa, ani do księdza Franciszka Foksa. Nie miałem też teleobiektywu.

            Jednak moje marzenia w pewnym okresie się spełniły. Księża chodząc po kolędzie zostawiali w domach na pamiątkę zdjęcia wszystkich księży pracujących w danym roku w naszej parafii. Podobno wymyślił to nasz ks. proboszcz dr Stanisław Chomiak. I bardzo dobrze – jak to mawia pani Zosia.

            Teraz, przynajmniej raz w roku wyciągamy całą „talię” i wspominamy naszych księży i wiemy, kto kiedy był u nas po kolędzie.

            Przypomnę przynajmniej ten okres, za jaki mamy księży na zdjęciach.

2001

2002

2003

2004

2005

2006

 2007

2008

2009

2010

2011

2012

2013

2014

2015

Gdybym miał wpływ na wykonanie tych kart, zapewne nie powielał bym co roku tych samych zdjęć, bo staram się być obiektywnym i dokładnym. Od sześciu lat nasi obecni księża łącznie z proboszczem się nie zmieniają, a i wcześniej też takie numery są widoczne. To jest już stała prawidłowość. W obecnych czasach i komputerowej technice przy cyfrowych aparatach, wykonanie nowych zdjęć, to jest pięć minut roboty. A warto być obiektywnym, bo … A zresztą i tak już dużo powiedziałem, żeby zrozumieć, o co mi chodzi.

No i szanujmy się. Radość parafian z uzyskania stopnia doktora przez księdza Daniela Marcinkiewicza chyba w parafii nie wszyscy podzielają, skoro tego „dr” przed jego nazwiskiem zabrakło. W przyszłym roku proszę się poprawić, a w tym księdza dra Daniela Marcinkiewicza za nietakt przeprosić.