5 grudnia 2014 rok

EWANGELIA

Mt 9, 27-31 Uzdrowienie niewidomych, którzy uwierzyli w Jezusa

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi, którzy głośno wołali: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida». 
Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?». 
Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie». 
Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech się wam stanie». 
I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie». Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

Oto słowo Pańskie.

Komentarz: Fray Josep Mª MASSANA i Mola OFM (Barcelona, Hiszpania)

«Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie!»

Dzisiaj, w ten pierwszy piątek Adwentu, Ewangelia ukazuje nam trzy osoby: Jezusa w centrum wydarzenia i dwóch niewidomych, którzy zbliżają się do niego z wiarą i z sercem pełnym nadziei. Słyszeli o Nim wcześniej, o Jego czułości wobec chorych i o Jego mocy. Te cechy identyfikują Go jako Mesjasza. Któż lepiej niż On mógł zająć się ich nieszczęściem?

Dwóch niewidomych tworzy grupę i tak, we wspólnocie, kierują się obaj w stronę Jezusa. Jednogłośnie odmawiają modlitwę błagalną do Wysłańca Boga, do Mesjasza, którego tytułują "Synem Dawida". Chcą swoją modlitwą wzbudzić współczucie Jezusa: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!» (Mt 9,27).

Jezus chce zapewnienia ich wiary: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» (Mt 9,28). Skoro zbliżyli się do Wysłańca Boga, to zrobili to właśnie dlatego, że w Niego wierzą. Jednym głosem wymawiają piękne wyznanie wiary, odpowiadając: «Tak, Panie» (Ibidem). I Jezus obdarza wzrokiem tych, którzy już widzieli oczami wiary. Istotnie, wierzyć to widzieć oczami naszej duszy.

Ten czas Adwentu jest odpowiedni, także dla nas, by szukać Jezusa z wielkim pragnieniem, tak jak ci dwaj niewidomi, tworząc wspólnotę, tworząc Kościół. Razem z Kościołem wyznajemy w Duchu Świętym: «Przyjdź, Panie Jezu» (Ap 22,17-20). Jezus przychodzi ze Swoją mocą całkowitego otwierania oczu naszego serca i sprawiania, że widzimy, że wierzymy. Adwent jest mocnym czasem modlitwy: czasem modlitwy błagalnej i przede wszystkim, modlitwy wyznania wiary. Czasem patrzenia i czasem wiary.

Przypomnijmy sobie słowa Małego Księcia: «Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu».


Błogosławiona Marcelina Darowska, zakonnica

Marcelina urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach, w rodzinie ziemiańskiej. W młodości pracowała w majątku, a także uczyła wiejskie dzieci. Często też odwiedzała chorych. Od dzieciństwa myślała o życiu zakonnym; jednak zgodnie z wolą ojca w wieku 22 lat wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Wkrótce urodziła syna i córkę. Obowiązki żony i matki wypełniała wzorowo, nie pamiętając o sobie. Po trzech latach małżeństwa jej mąż zmarł nagle na tyfus, w rok później zmarł ich maleńki synek.

W celach leczniczych wyjechała za granicę. W Rzymie w czasie modlitwy zrozumiała, że jest wezwana do stworzenia zgromadzenia o charakterze wychowawczym. Jej ojcem duchowym był o. Hieronim Kajsiewicz. To on zapoznał ją z Józefą Karską, która także myślała o założeniu nowego zgromadzenia. Niestety, choroba córki Marceliny zmusiła ją do powrotu na Podole. Podjęła tu pracę społeczno-oświatową, pomagała chłopom w usamodzielnieniu się po uwłaszczeniu.
Mając 27 lat związała się w Rzymie prywatnymi ślubami ze zgromadzeniem tworzącym się wokół o. Hieronima i Józefy Karskiej. W 1863 r., po śmierci Józefy, została przełożoną nowej wspólnoty. Pius IX, błogosławiąc temu dziełu, powiedział: "To zgromadzenie jest dla Polski".
W tym samym roku matka Marcelina przeniosła Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (niepokalanek) do Jazłowca (obecnie Ukraina). Otworzyła tam zakład naukowo-wychowawczy dla dziewcząt, który wkrótce stał się ośrodkiem polskości na terenie zaborów. Sercem pracy Zgromadzenia miało być wychowywanie dzieci i młodzieży. Wprowadziła nowatorską wówczas zasadę indywidualizacji w nauczaniu. Starała się nie tylko uczyć, ale przede wszystkim kształtować młode dziewczęta, aby mogły potem stać się dojrzałymi kobietami, żonami i matkami, zaangażowanymi w sprawy narodu i Kościoła.
Po kilku latach otwarto kolejny zakład, w Jarosławiu. Z czasem powstały też placówki w Niżnowie, Nowym Sączu i Słonimie. W 1907 r. Marcelina wysłała siostry do nowego zakładu w Szymanowie, niedaleko Warszawy. Uzyskanie od rządu carskiego pozwolenia na otwartą pracę u wrót stolicy graniczyło z cudem. Zgoda jednak nadeszła. Obecnie w Szymanowie znajduje się dom generalny zgromadzenia.
Marcelina zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu. Pozostawiła po sobie 144 tomy maszynopisów; stworzyła polską terminologię mistyczno-ascetyczną o zabarwieniu romantycznym. Beatyfikował ją św. Jan Paweł II w Rzymie 6 października 1996 r.