30 grudnia 2014 rok

EWANGELIA

Łk 2, 36-40 Anna mówiła o Jezusie wszystkim, którzy oczekiwali Mesjasza

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. 
Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. 
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. 
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Oto słowo Pańskie.

Komentarz: Rev. D. Joaquim FLURIACH i Domínguez (St. Esteve de P., Barcelona, Hiszpania)

«Sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim»

Dzisiaj, Józef i Maryja właśnie są po spełnieniu rytuału ofiarowania swego pierworodnego, Jezusa, w Jerozolimskiej Świątyni. Maryja i Józef robią wszystko, by dokładnie wypełnić Prawo, bo wypełnienie tego, czego chce Bóg jest oznaką wierności i miłości do Boga.

Od czasu narodzenia swego syna – i Syna Bożego – Józef i Maryja doświadczają samych cudów; przybywają pasterze, królowie ze Wschodu, aniołowie... I nie chodzi tylko o nadzwyczajne wydarzenia zewnętrzne, ale również o wydarzenia o charakterze wewnętrznym, zachodzące w sercach osób, które miały jakąś styczność z tym Dzieckiem.

Dzisiaj pojawia się Anna, kobieta już w podeszłym wieku, wdowa, która w pewnym momencie swego życia podejmuje decyzję poświęcenia swego życia Panu, poprzez post i modlitwę. Nie popełniamy błędu mówiąc o tej kobiecie, że jest jedną z tych “panien roztropnych” z przypowieści Pana (cf. Mt 25, 1–13): zawsze wiernie czuwające nad tym wszystkim, co ich zdaniem jest wolą Boga. I rzecz jasna: kiedy nadchodzi moment, Pan zastaje ją w pełni gotową. Cały czas jaki poświęciła Panu, owo Dziecko odpłaca jej z naddatkiem. – Zapytajcie, zapytajcie Annę czy warto było tak bardzo pościć i tak bardzo się modlić, być tak szczodrym!

Tekst Ewangelii mówi, że «sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy» (Łk 2,38). Radość przekształca się w stanowczy apostolat: ona jest przyczyną i korzeniem. Pan jest bezmiernie szczodry wobec tych, którzy są szczodrzy względem Niego.

Jezus, Bóg Wcielony, żyje życiem rodzinnym w Nazaret, tak jak wszystkie rodziny: dorasta, pracuje, uczy się, modli, bawi się... “Święta powszedniości”, błogosławiona rutyno codzienności, w której dorastają i rosną w siłę, niemal bezwiednie, dusze ludzi Boga! Jakżeż ważne są drobne rzeczy każdego dnia!

Czytelnia

30 grudnia

Święty Egwin, biskup

Egwin urodził się w VII w. Kształcił się u benedyktynów w Worcester. Tam został mnichem, a potem kapłanem. W 693 r. powołano go na biskupstwo w rodzinnym mieście. Stał się reformatorem życia kościelnego. Bronił świętości małżeństwa, stawał w obronie sierot i wdów. Był doradcą Eldera, króla Mercji, jego syna Kenreda oraz Offy I, króla wschodnich Sasów. Podczas pobytu w Rzymie otrzymał od papieża zgodę na rezygnację z biskupstwa. W ostatnich latach życia pełnił obowiązki opata w założonym przez siebie opactwie w Evesham. Osiedlenie się tam było poprzedzone objawieniem Maryi, która powiedziała Egwinowi, gdzie chce mieć swój klasztor. Zmarł 30 grudnia 717 r. Po śmierci dokonał wielu cudów: przywracał wzrok i słuch, uzdrawiał chorych. Jego relikwie były otaczane tak wielkim kultem, że w 1077 roku trzeba było przebudować opactwo w Evesham, by mogło pomieścić napływ pielgrzymów. W ikonografii św. Egwin przedstawiany jest w stroju biskupim, w ręku ma rybę, która w pyszczku trzyma klucz.