PZPR odc. 43

   

 22 października 1987 r. jak wynika z notatki w „Krośnie”, Wojewódzka Komisja Współdziałania PZPR, ZSL, SD i Rady wojewódzkiej PRON, wystosowała apel o wyłanianie obywatelskich komitetów referendum. Chodziło o wyrażenie się obywateli w referendum na temat programu reformowania naszej gospodarki i demokratyzowania systemu społeczno – prawnego państwa.

            Stare, sprawdzone komunistyczne czasy, kiedy to jedyną siłą w kraju był FJN (Front Jedności Narodu) zrzeszający, niby równoprawnie, PZPR, ZSL i SD. Doszedł PRON, co jeszcze bardziej ośmieszało demokrację w Polsce. Mówienie przez przytoczone podmioty o demokratyzacji systemu społeczno - prawnego, już nawet nie zakrawało na kpinę, a kpiną było. Stąd i apatia w społeczeństwie, które z jednej strony nie wierzyło w żadne zmiany po zabraniu demokracji przez rząd 13 grudnia 1981 roku, jak również nie wierzyło, że cokolwiek jeszcze może u nas się zmienić.

            Potwierdzeniem tego jest wypowiedź Kazimierza Brzezińskiego, senatora z 1989 roku, kiedy to były do senatu wolne wybory, w książce Piotra Gołdyna „Samorządna Rzeczpospolita”:

            Podejrzewam nawet, że Polacy w zdecydowanej większości pogodzili się z obiegową opinią, iż w naszym kraju nic nie da się zmienić i że w związku z tym zaakceptowali ustrój, w którym przyzwyczaili się żyć.

            I po zmianach, jakie zaszły w 1989 roku i później, Polacy nie byli już tymi samymi, co w 1980 i 1981 roku, kiedy robili rewolucję. Doszli do głosu już również inni ludzie, którym etosu tamtych dni zabrakło.

            Wracając jeszcze, przy okazji, do SD (Stronnictwo Demokratyczne), które było rzeczywistą satelitą PZPR wraz z ZSL (Zjednoczone Stronnictwo Ludowe), to mnie namawiano, że skoro nie chcę wstąpić do PZPR, to żebym wstąpił do SD. Wielu było takich, co to wykazywali się „bohaterstwem” przed ucieczką od PZPR i wstępowali w szeregi Stronnictwa Demokratycznego. Oczywiście do SD nie wstąpiłem.