Parafianin Bielawski

           Parafianin Bielawski to nowa zakładka na moim blogu. Co prawda jest już zakładka „Kościół, wiara” tematycznie związana również z hasłem „Parafianin”, ale tu chodzi o coś innego, o coś bardziej bliskiego.

            Każdy chrześcijanin ma obowiązek świadczenia o swojej wierze i ma obowiązek apostołowania. Ja też. I każdy ochrzczony również.

Może ksiądz proboszcz mojej parafii, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bielawie, przypadkiem czytający ten tekst, poprawia się właśnie w fotelu, ale śpieszę poinformować, że po konsultacji z księdzem kanonikiem Stanisławem Janickim przynajmniej w tym poście nic nadzwyczajnego się nie wydarzy. Uzgodniliśmy mianowicie z księdzem Stanisławem, że tak naprawdę „ruszę” dopiero od 1 stycznia 2015 roku w Święto Bożej Rodzicielki. Kim jest ksiądz Janicki i dlaczego pojawił się w moim tekście – to trzeba będzie poczekać, tak jak zapowiedziałem, do 1 stycznia.

            Skąd wziął się „Parafianin Bielawski”?

Jak można się spodziewać, znów mnie coś zainspirowało. I tak właśnie było.

            Kiedy przeglądałem ostatni numer naszego parafialnego miesięcznika „Zwiastun” w poszukiwaniu mojego pierwszego felietonu z cyklu „Jak to jest…”, natchnąłem się na znaczące zdanie księdza Łukasza, opiekuna redakcji w słowie „Drodzy Parafianie!”. I  choć wydawało mi się, że taki zwrot zarezerwowany jest dla proboszcza parafii, no ale… nie będę się czepiał.

            Otóż ksiądz Łukasz napisał:

           

Jesteśmy jedną wspólnotą parafialną. I chociaż wielu z naszych parafian do kościoła rzadko zagląda, a nawet za bardzo nie wie, co się dzieje we wspólnocie…

           

Ja dodam od siebie, że są również tacy parafianie, co to nawet nie tylko rzadko, ale w ogóle do kościoła nie chodzą. I to też są parafianie i na pewno ujawnią się podczas załatwiania formalności pogrzebowych.

W tekście księdza Łukasza zauważam troskę również o takich parafian. Skoro nie przyjdą do kościoła, to może co dzieje się we wspólnocie dowiedzą się z Internetu? Co prawda jest strona internetowa parafii, ale zieje z niej raczej pustka, jakby się w parafii nic nie działo.

I tak sobie pomyślałem, że może ja tę lukę w jakiś sposób, jako grzeszny parafianin, wypełnię, przy okazji wykonując polecenie Kościoła w aspekcie apostołowania. Myślę, że to interesujący pomysł, który zaakceptuje również nasz ksiądz proboszcz, również Stanisław podobnie jak ksiądz Janicki, a może nawet zaowocuje to jakąś formą współpracy z księżmi? A może na tą „ciężką orkę” otrzymam nawet chociaż jakieś dobre słowo?

Ponieważ już w najbliższą niedzielę rozpoczynamy w Kościele Katolickim nowy Rok Liturgiczny, jest to świetna okazja, żeby już zacząć działać. Nie ma na co czekać.

Co takiego stało się z ludźmi, że Kościół w świecie zachodnim dostaje tak tęgie lanie? Że nie jest w stanie przekazać wiary kolejnemu pokoleniu? Istotą tej zmiany nie jest bezprecedensowy w historii świata wzrost bogactwa społeczeństw zachodnich. Nie jest nią również przyprawiający o zawrót głowy rozwój techniki i nauki – w małym telefonie każdy może mieć w sekundzie łączność z całym światem. Istotą tej zmiany jest ugruntowane przekonanie, że „Bóg Biblii jest wrogiem ludzkiej wolności, ludzkiej dojrzałości i postępu nauk przyrodniczych”. Innymi słowy, bardzo wielu ludzi, łącznie z różnego rodzaju elitami, żyje w przekonaniu, że Bóg Biblii szkodzi światu i ludziom. A skoro tak, to należy trzymać się od niego z daleka. Albo przynajmniej należy zepchnąć Go na margines, albo „zamilczeć na śmierć”, albo w skrajnych przypadkach pogonić Jego wyznawców, a stąd już krok do prześladowań. Głosić w dzisiejszym świecie stwierdzenia zawarte w Credo jako prawdziwe,  to w najlepszym razie ryzykować wyjście na durnia.

Sytuacja jest szczególna. Wajgel z pasją pokazuje, co musi zrobić nasz Kościół, aby w niedziele opustoszały parkingi przy centrach rozrywki, a zapełniły się te przykościelne.

Może gdybym ja napisał taki tekst, byłbym okrzyczany, ale to jest tekst ze wstępniaka ostatniego „Gościa Niedzielnego” kupionego za 4,50 w naszym kościele. Pokazuje on, z jakimi trudnościami boryka się człowiek, również ten Bielawski Parafianin, aby zaakceptować swoją wiarę, jaką otrzymał od Kościoła Katolickiego w dniu swojego chrztu. I o tym chcę pisać. I mam nadzieję, że mieszkając dość daleko od kościoła, jestem na tyle grzeszny, aby móc znaleźć jakąś choć niewielką płaszczyznę porozumienia z podobnymi mi grzesznikami (2 Kor 12,9b-10).

           

Nie ukrywam, że być może ta moja inicjatywa zaowocuje internetową gazetą „Parafianin Bielawski”. Dlatego proszę tych, który chcieliby włączyć się w to oddolne dzieło zwyczajnego parafianina, o pomoc w realizowaniu tego przedsięwzięcia, zaproponowania tematyki i ewentualnie aktywne włączenie się z pisaniem.

Czytelnikom i Współpracownikom – Szczęść Boże!