PZPR odc. 15

Na koniec 1983 roku najlepsze życzenia świąteczne i noworoczne pracownikom „Bielbawu” złożyły reżimowe związki zawodowe, Rada Pracownicza, Komitet Zakładowy PZPR i na końcu dyrekcja zakładu.

Ateistyczna PZPR uznawała święto Bożego Narodzenia i choć religię traktowała jako opium dla mas, to jednak musiała godzić się z faktem, że w jej szeregach innych członków niż chrześcijan nie było. Gdyby zdecydowanie zabrać im religię, partii by po prostu nie było, bo trzeba by wyrzucić z niej 99% członków.

I nie piszę tego bezpodstawnie.

Kiedy mnie nieustająco nagabywano, abym wstąpił w szeregi partii, sam poszedłem do sekretarza OOP tow. Lana Lwa i w przyjacielskiej rozmowie oświadczyłem:

- Panie Janku! Proszę przyjąć do wiadomości, że jeśli chodzi o partię, to każdemu, w każdym miejscu i o każdej porze – powiem nie!

Pan Janek, z którym dobrze się znaliśmy i razem pracowaliśmy, był porządnym gościem. A był kimś w partii, bo był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Z dobrodusznym uśmiechem przyjął moje oświadczenie i powiedział coś, co mnie zdumiało.

- Panie Bolku! Rozumiem pana i powiem panu, że chyba tylko sam szef poważnie o partii myśli.

A „szefem” wtedy był Edward Gierek.

Ale już na drugi dzień odnalazła mnie na Wykończalni sympatyczna pani sekretarz Danusia Sokołowska, aby mi powiedzieć:

- Panie Bolku, to może chociaż na WUML?

Nie potrafiłem się oprzeć urokowi towarzyszki sekretarz.

Potem z tym WUML-em były jeszcze ciekawe sytuacje, ale nie wiem, czy to kogoś może interesować.

Kiedy wychodziło wspomniane „Krosno” 15 grudnia 1983 roku, dla naszego Dźwiniela właśnie rozpoczynał się nowy, znaczący życiowy okres w karierze. To właśnie 15 grudnia 1983 roku powierzono mu stanowisko I sekretarza KZ PZPR. W okresie, kiedy sądzono polskich patriotów i opozycjonistów, kiedy zwalniano ich z pracy i nawet zabijano, Ryszard Dźwiniel ugruntowywał komunistyczny porządek, realizując postanowienia reżimu Jaruzelskiego. Generał Jaruzelski za wszystko to, co było złem w okresie sprawowania jego władzy, Polaków przeprosił, wyspowiadał się i jako chrześcijanin pojednał przed śmiercią z Panem Bogiem. Nasz były sekretarz, Ryszard Dźwiniel, dalej rządzi w sposób taki, jakby nic się nie zmieniło. Tak naprawdę, to dalej w swoim działaniu jest I-szym sekretarzem. Inaczej już nie potrafi. To partia od młodzieńczych lat ukształtowała w nim takiego człowieka.

Pod koniec roku 1983 odbywały się w zakładach Konferencje Sprawozdawczo – wyborcze PZPR. W „Bieltexie” też. Na zdjęciu widzimy przemawiającego towarzysza Kazimierza Florczaka, wieloletniego radnego miejskiego i powiatowego, ojca najbardziej chyba transparentnego radnego Bielawy, Jarosława Florczaka „Elka”.

W „Bielbawie” partia, jak zwykle z troską pochylała się nad losem wszystkich mieszkańców Bielawy, nie szczędząc jednak i sobie konstruktywnej krytyki. Ubolewano nad tym, że tylko 30% członków PZPR w zakładzie należy do reżimowych związków zawodowych. Partia martwiła się spadającym zainteresowaniem młodzieży ZSMP, brakiem pełnej współpracy z Radą Pracowniczą. Pochwalono instytucje skarg i zażaleń oraz prężnie działające koło PRONu.

Na partyjnym zebraniu, na którym niewątpliwie był towarzysz Ryszard Dźwiniel, a może nawet mu przewodniczył, wykazano żywotne zainteresowanie zagadnieniami gospodarczymi, szczególnie tymi związanymi z wdrażaniem reformy gospodarczej. Stwierdzono, że niezbędne jest powołanie zakładowego ośrodka ideowo- wychowawczego oraz skuteczna walka z plotką i demagogią.

Partia w „Bielbawie”, kierowana przez sekretarza Ryszarda Dźwiniela, zajmowała się wszystkim i wszystkimi. Bardzo niebezpiecznie brzmi stwierdzenie o ocenie kadry.

W ocenie kadry muszą więc [być] uwzględnione postawy polityczne, sama ocena musi być prowadzona systematycznie, a wnioski – konsekwentnie realizowane.

 To „muszą” było faktycznie konsekwentnie realizowane. Sam tego doświadczyłem, o czym jeszcze opowiem. I ta konsekwencja w działaniu wobec ludzi inaczej myślących niż w znienawidzonym systemie, inaczej myślących niż sekretarz Dźwiniel, w nim pozostała. Sentyment do partii, sentyment do oceny kadry, mobilizuje go i teraz, jako burmistrza Bielawy do niszczenia ludzi inaczej myślących nawet w demokratycznym kraju, jakim podobno jest Polska, by wyrzucić z pracy Lora, Runowicza czy Brzezińskiego.

Czy my naprawdę oczekujemy na takiego burmistrza???!!!