Chce mi się wyć - BARL

Chce mi się wyć, gdy bliżej przyglądam się „bękartowi” Obywatela Ryszarda, czyli Bielawskiej Agencji Rozwoju Lokalnego.

Na początek krótkie przypomnienie z minionej historii. Za czasów mocno gnijącego Peerelu, gdy pudrowanie, stojącej na glinianych nogach i opartej na mechanizmach „jedynie słusznej” ekonomii socjalizmu, gospodarki nic nie dawało – towarzysze z Biura wymyślili uwłaszczenie nomenklaturowe. W zasadzie zaczęli przeprowadzać wg swoich reguł proces prywatyzacji i przejmowania majątku publicznego przez niektórych działaczy nomenklatury partyjnej i państwowej. Początki „uwłaszczenia nomenklatury" identyfikowane są zwykle z drugą połową lat osiemdziesiątych    i wiązane z ogłoszeniem tzw. pieriestrojki w ZSRR, choć niektórzy badacze dostrzegają je jeszcze wcześniej. Na czym polegała owa „rewolucyjna” przemiana? Jak obrazowo przedstawiał to Ernest Skalski, nieżyjący dziennikarz zajmujący się ekonomią i gospodarką –„ To musiała być oferta dla całego aparatu… trzeba tym ludziom otworzyć możliwość ubiegania się o przejmowanie na własność części majątku, którym zarządzają, jeśli dają nie gorsze od innych gwarancje jego wykorzystania. Na pewno zaś należy im obiecać, co najmniej roczne wypowiedzenie z zachowaniem realnej wartości zarobków, zachowanie przywilejów niechby drażniących, wszechstronną pomoc przy podejmowaniu nowego zajęcia czy samodzielnej działalności gospodarczej. Ewentualne wcześniejsze odpowiednio korzystne emerytury. Oraz – co ważne – żadnych osobistych rozliczeń z tytułu ich wcześniejszej działalności.” 

Tworzono zatem tzw. spółki nomenklaturowe towarzyszy na bazie istniejących w gospodarce firm. Np. w hucie postawała prywatna firma, która zajmowała się handlem jej produktami. Nie miała nic. Tylko ludzi i maszynę do pisania. Cała działalność odbywała się na papierze. Jedynie zyski z tej wirtualnej działalności były bardzo realne. I tak w energetyce rozdzielono tych, którzy produkują od tych, którzy przesyłają. I za ten przesył prądu (na papierze) płacimy dzisiaj krocie. Podobnie było w wielu dziedzinach. Towarzysze nie wytwarzali dóbr,     a kosili kasę i pomnażali swoje majątki, aż miło. Na takiej zasadzie budowano niejedną dzisiejszą fortunę. No i w naszej Bielawie, dawni towarzysze też nie byli głupsi i korzystali ze sprawdzonych patentów. Jednym z nich jest właśnie Bielawska Agencja Rozwoju Lokalnego. Niby cud myśli ekonomicznej Obywatela Ryszarda, a tak naprawdę patent na wypompowanie pieniędzy podatników z budżetu miasta i podarowanie BARL-owi, który jest poza wszelką kontrolą rady miejskiej i jego transparentność jest iluzoryczna. To taki lokalny przykład na działalność wszelkiego rodzaju agend i innych tworów na szczeblu ogólnopolskim, które są poza kontrolą Sejmową, choć tak naprawdę żywią się pieniędzmi z budżetu państwa. Przyglądając się bliżej naszemu agencyjnemu „bękartowi”, już na pierwszy rzut oka czuć, że coś tu cuchnie. Np. jak to jest z tym pobieraniem opłat za przesył energii cieplnej do bielawskich mieszkań? Agencja, która, jak wskazuje nazwa ma przyczyniać się do rozwoju lokalnego, spory swój dochód buduje na „łupieniu” portfeli mieszkańców Bielawy. Jakimś dziwnym trafem przekazano jej we władanie rury przesyłające ciepło i teraz za to władanie naliczają sobie towarzysze z barl-usia całkiem ładną kasę. Kiedyś skromnie wyrywali z naszych portfeli jakieś 600 tysięcy złotych. Dzisiaj to już blisko dwa razy tyle. I za co? Za to, że mają rurę? Czy ta rura ma doprowadzać do rozwoju Bielawy? To jest najzwyklejsze łupienia w biały dzień i na dodatek w białych rękawiczkach. Podejrzewam, że gdyby Bielawianie znali tajniki „okradania” ich, to zaraz podstawiliby taczkę pod magistrat i …… skończyłaby się ta farsa ekonomiczno-rozwojowa. Rura i ciepło to jedno. Jedną z naczelnych powinności „nomenklaturowego” BARL-u jest prowadzenie tzw. Inkubatora Przedsiębiorczości. Miejsca, w którym, niczym przysłowiowym ulu ma aż huczeć, od twórczej pracy. A tymczasem wg sprawozdań wysyłanych do Marszałkowa obraz nie przedstawia się zachęcająco. Firm działających coraz mniej, koszty rosną na potęgę a wszystko znów łata budżet miasta. Kuriozalnym pomysłem jest wsadzenie do inkubatora biblioteki miejskiej. Czyżby miał to być patent na wypełnienie pustych powierzchni?

Podsumowując – Rysio – wierny uczeń swoich mistrzów z okresu, gdy Matka – Partia pezetpeerowska wytyczała jedynie słuszne kierunki i cele, adaptował nomenklaturową sierotę (BARL) i wyposażył ją od stóp do głów, w miejską kasę. Zrobił to tak przebiegle, że kontrolowanie wydawania tej kasy zostawił tylko sobie. Reszta ma iść won! Nie wierzycie? Poczytajcie korespondencję między radnymi a magistratem. Jest jeszcze jeden problem nierozerwalnie związany z bielawską agencyjką – kadrowy. Przypomnijcie sobie, co pisałem o dworze Ryszarda kilka tygodni temu, a wszystko stanie się jasne i przejrzyste. Oto fragment felietonu o nepotyzmie dotyczący dzisiejszego tematu:

„Ale prawdziwą gawrą bielawskiego dworzyska miłościwie panującego Ryszarda jest twór zwany BARL. Choć bardziej dosadnie można by go nazwać BARŁ – ogiem. Kogóż tam mamy? Ano najpierw żonę naszego magistrackiego Doktorka (speca od amerykańskich standardów), jednocześnie ojca chrzestnego dziecka miejscowego Jimmiego Fallona, czyli króla telemonidła. Odpowiednio płatne posadki mają tam też przyjaciele naszego Królika Doktorka, a zarazem wiceburmistrza. Bo, jak mawiają starożytni – Pańskie oko konia tuczy.                    W bibliotece zatrudnienie znalazła pewna „zasłużona” radna i równocześnie siostra wspomnianego „króla” lokalnej TV.”

I to by było na tyle. Aż na tyle!

Dalej Zniecierpliwiony Bielawianin

Opublikowano dnia 28.10.2014 autor: admin

Kopiowane ze strony porozumieniedlabielawy.pl